Deel dit bericht!  

De Leidse stadsfotograaf vertrekt, de nieuwe treedt aan

“Weet jij je vraag nog?” Monique Shaw uit Oegstgeest neemt afscheid als stadsfotograaf van Leiden in een bijeenkomst die de komst van de nieuwe stadsfotograaf, Vincent Dekkers uit Rotterdam, enigszins doet ondersneeuwen. Zozeer dat het vier valse starts kost voordat iets wat op een vraaggesprek lijkt, kan plaatsvinden. De een na de ander wil afscheid nemen, maar vooral een handgeschreven persoonlijke noot in haar óók deze middag ten doop gehouden fotoboek. Shaw ontwikkelde zich afgelopen jaar tot een bekende en gewaardeerde Leidenaar, zoveel is minstens duidelijk. De foyer van de Stadsgehoorzaal was goed gevuld.

Stadsfotograaf Monique Shaw geeft het stokje door en blikt nog een keer terug op een bewogen jaar.

Bredere bekendheid
Ze is een stuk zelfverzekerder geworden, ook in haar werk. “Ik kan goed inschatten wat ik wel en niet kan. Ik wist wat me te wachten stond en dat me dat zou lukken”. Tweeënvijftig foto’s – in haar geval meestal niet spontaan, maar deels geënsceneerd – van ambachten en ambachtslieden, van ménsen. “Het leek misschien langer dan een jaar vanwege de twee zomervakanties die er in zaten. Maar ik heb toch echt 52 publicaties gemaakt” Die staan nu dus in een boek “om meer mensen dan alles Leidsch Dagbladlezers, dan alleen krantenlezers te laten kennismaken met deze mooie stad”. De stad waar zij naar eigen zeggen in de loop van het jaar “verliefd op is geworden”. Of het dus grappenderwijs was, dat “misschien ga ik wel in de Meelfabriek wonen” bij afscheid aan het begin van de avond.

Meer gevolgen
De stadsfotograaf lijkt geen zwaarwegende titel, eerder een lokaal erebaantje. Dat is niet helemaal juist. Onverwacht verklapt Shaw dat de functie ook effect heeft voor haar persoonlijk “m’n ouders zagen fotograaf niet als serieus beroep. Jullie waardering heeft me groter gemaakt, zelfverzekerder”. Maar ook professioneel “voor een reportage in Sri Lanka vermeldde ik ‘fotograaf’ bij beroep. We praten wat en ik zeg trots dat ik pas een prijs won en Stadsfotograaf ben. Kom ik op de Vakantiebeurs die ambassademedewerker tegen, die me vraagt hoe het was. Dat leidde tot een afspraak en die tot de opdracht een coffee table boek te maken.”

De ziel van Leiden
“Natuurlijk” heeft de functie deuren geopend en kansen geboden. Maar het karakter van Shaw is er een van “als ik A zeg, doe ik ook B” (en ze wéét dat B er aan vast zit). Er bruist en borrelt dus van alles. Shaw “niet de stadsfotograaf” startte het Fotografencafé (voor beroepsfotografen) dat een veelbelovend platform lijkt voor vakgenoten. Een platform ook waarmee ze De Ziel Van Leiden gaat (proberen) vastleggen; een opdracht die fotografen op het lijf geschreven is. Het is immers de essentie van veel foto’s: hét moment vastleggen. In oktober komt het Fotografencafé weer bijeen en het fotoboek zal, naast het gelijknamig stripboek, “ergens in januari/februari toch?!” verschijnen.

Geluk in subculturen
De nieuwe stadsfotograaf zal heel anders zijn en toch ook weer gelijk. Gelijk omdat hij aan de slag wil met het geluk van mensen. “Geluk dat in heel veel verschillende vormen zich voordoet”. Hij wil Leidse subculturen die niet vaak aan de oppervlakte komen, en hun ideeën over geluk, laten zien. Dat leidde bij Fred Hermsen (voorzitter Stadsfotograaf) tot de verzuchting dat we daarom “misschien ook rauwere beelden te zien gaan krijgen”. Dekkers heeft in elk geval de opdracht zich vooral búiten de singels te begeven “de binnenstad heeft genoeg aandacht gekregen de afgelopen jaren”.

De nieuwe Leidse Stadsfotograaf heet Vincent Dekkers en komt uit Rotterdam.

Aftrapfoto
Dekkers begint niet blanco. Hij deed dit al in Rotterdam. Toch zal het een avontuur zijn. Om als buitenstaander diep in de Leidse samenleving te (kunnen) duiken en de interessante subculturen in beeld te brengen (zónder ze belachelijk te maken), zal moeilijk zijn. Op zijn wensenlijstje staan al een botoxkliniek en hotel Groenendijk (in Hazerswoude-Rijndijk). Daarover doorpratend, blijken het opstapjes. De Leidse dak- en thuislozenopvang De Binnenvest lijkt ‘m ook geschikt. Maar eerst wil hij een beeld maken van de stad en de stadsbevolking “een soort aftrap”. Dat moet een grote foto worden met een heleboel herkenbare mensen er op. Wie zondag 11 september in de binnenstad iemand ziet of hoort die een groot publiek probeert te trekken (en een fototoestel heeft)… de kans is groot dat dat Dekkers is.

Vetpot
Wie de foto’s van Dekkers ziet, zal meteen concluderen dat zijn fotografische handtekening anders is. Hij ensceneert niets. Of hij snel en goed de verschillende werelden die tezamen Leiden vormen, in kan komen, zal voor een belangrijk deel worden bepaald door zijn adviseurs, zijn gidsen. Kennen die de ingangen? Kennen die de subculturen? De ambitie van Dekkers is in elk geval de gemiddelde persfoto te overtreffen en dat geluksgevoel vast te leggen. Hij heeft daarvoor gemiddeld één dag per week “mijn financiële basis is een bijbaan in de (ouderen)zorg”.

Fotoboeken
Na een paar keer starten komt er iets wat op een antwoord lijkt. Monique Shaw kijkt tevreden terug op het afgelopen jaar. Het ging als gedacht. Of ze, al die hectiek van vandaag meegemaakt hebbend, nog steeds hetzelfde denkt over het maken van een boek? Jazeker, “want dat boek maak je met een team. Hoeveel werk die mensen achter de schermen hebben verricht, wil je niet weten. Wist ik ook niet”. Maar het ligt er. En hopelijk komt er over een jaar een editie bij: die met werk van Vincent Dekkers.