Cultuur071 Column: Jonny Tudor - K-pop

Leiden, 25 oktober 2025 om 13:43 uur door Marcel van Schooten

Op de vraag of Jonny Tudor (Theater de Generator) voor Cultuur071 een column wilde maken kwam direct een volmondig “Jazeker“. Hierbij de eerste met als thema ‘K-pop’.

Afgelopen zomer, vlak nadat ik met mijn kinderen op Netflix de animatiefilm K-Pop Demon Hunters voor het eerst had gezien, stond ik met Theater De Generator, waar ik werk, op de EL-CID informatiemarkt. Onze in alle mogelijke regenbloogkleuren getooide informatiestand en onze mocktails in roze en blauw hadden een grote aantrekkingskracht op even kleurrijke studenten in spe.

Boomer
Op een gegeven moment stond er een jong persoon verlegen bij de stand. Hen had een telefoon in hun hand en ik kon de achterkant ervan zien. Drie foto´s van wat ik herkende als Koreaanse pop sterren, K-pop – sterren, waren achter de transparante telefoonhoes geklemd. Ik, want nog vers in mijn herinnering, vroeg of deze persoon al K-pop Demon Hunters had gezien. Er viel een stilte en deze persoon, die niet ouder dan 18 was, rolde net niet met hun ogen. Ik schaamde me een beetje en zei: ‘Oh, dat is zeker heel cringe om te zeggen.”

Zachtjes werd er geknikt. Er werd gezegd dat dit specifieke Zuid-Koreaaanse boybandsterren waren, die niks met de film te maken hebben. Ik, die altijd al in een boyband had willen spelen en de aanleiding wilde pakken om daar uitgebreid over te vertellen, wilde niet nog meer als een onwetende boomer overkomen dus ik hield het bij: leuk, wil je een cocktail zonder alcohol?

Aziatische migratieachtergrond
In Leiden wonen er bijna 10.000 mensen met een Aziatische migratieachtergrond. Ook biedt Universiteit Leiden een scala aan opleidingen in Aziatische studies, zoals de Bachelor Zuid- en Zuid-Oost Aziatiche Studies en de master Aziatische Studies waar bijvoorbeeld Japanse en Koreaanse studies onder vallen. We hebben het Sieboldhuis, de Japanmarkt, de amazing Toko De Nieuwe Wereld op de Nieuwe Rijn. Én paar dagen geleden is de tentoonstelling K-Pop: A Snapshot Tentoonstelling geopend in het Wereldmuseum.

DNA-test
Ik voel oprechte vlinders in mijn buik als ik Aziatische vertegenwoordiging zie en al helemaal in mijn eigen stad, Leiden. Dat deel van de wereld heeft me altijd getrokken, al kan ik niet helemaal duiden waarom dat zo is. Waarschijnlijk is het een stukje herkenning uit mijn eigen cultuur die overeenkomsten vertoont en een connectie in afkomst heel heel heel lang geleden, zo zegt mijn DNA-test althans. Ook verdiepte ik mij als tiener op de een of andere manier in de benadeling in het Westen waar mensen met een Aziatische achtergrond mee te kampen hebben.

Demon Hunters
Wat ik om me heen zie aan wat K-pop betekent voor Aziatische representatie – en waarschijnlijk ook een stukje erkenning voor een deel van de 10.000 Leidenaren – geeft me zoveel butterflies. Met K-Pop Demon Hunters als kers op de taart. Want voor veel Aziatische mensen is het niet zomaar een film heb ik begrepen, het is een culturele mijlpaal die de Aziatisch-Westerse identiteit viert door een mix van muziek, mythologie en moderne vertelkunst die voor mij bij vlagen ook maatschappelijke en emotionele relevantie toont – want die demonen in onszelf en in onze samenleving zullen we enerzijds moeten omarmen en anderszijds verdrijven wanneer ze toxische vormen aannemen. En dat voelt universeel. Sterker nog: dat gevoel ís universeel en voor velen erg herkenbaar want deze animatiefilm is de best bekeken Netflix film allertijden.

Rumi – een van de leden van de K-pop band Huntrix uit de animatiefilm en tevens hoofdpersonage in de film zingt in de climax op het eind: “Niks dan de waarheid nu. Niets dan het bewijs van wat ik ben. De patronen waar ik me voor schaam, ik probeerde ze te repareren. Ertegen te vechten. Mijn hoofd was verdraaid, mijn hart verdeeld. Ik ben in een miljoen stukjes gebroken en ik kan niet meer terug. Maar nu zie ik al het moois in dat gebroken glas. Deze littekens maken deel uit van mij, zowel duisternis als harmonie. Mijn stem zonder de leugens: zo klinkt die.”

Deze tekst staat in mijn hoofd op repeat sinds de zomer. Bij ons thuis gaat sinds maanden geen dag voorbij of wij zingen uitbundig of al neuriënd de soundtrack, zachtjes tijdens het koken of luid tijdens het autorijden, samen met honderdduizenden anderen, zo bewijst op Instagram, zoek het maar op: We´re going Up Up Up Its´s our moment, gonna be gonna be golden, wohoohoo.

Littekens
Ik ken niemand in Leiden zonder littekens. Ik ken niemand die zich niet schaamt om die littekens te laten zien. De keuze om zonder leugens te leven, om die littekens te laten zien, om je ware aard te laten zien en de pijn die het heeft gekost daar te komen is een moeilijke om te maken. Ik heb deze keuze persoonlijk wel gemaakt. En mijn littekens zijn echt en prachtig en mijn stem is elke dag meer en meer zonder leugens. Dieper en dieper en echter. Die levensreddende keuzes die ik maak komen echter nooit alleen uit mij. Ik kijk altijd eerst om me heen. Of ik voel om me heen. Ik heb voorbeelden nodig. Goede voorbeelden die resoneren met wat ik voel of denk. Voorbeeldfiguren. Voorbeelden van mensen die een beetje op mij lijken.

Representatie is zo belangrijk voor iedereen met littekens. Voor ons allen dus. En ik ben best een beetje trots op Leiden dat die voor de Aziatische gemeenschap dat een heel klein beetje biedt. Met hoop voor de toekomst dat de vertegenwoordiging niet alleen in studies, winkels of musea vertegenwoordigd wordt maar ook op posities met macht, zoals in de Leidse politiek of I dunno bij Sleutelstad of zo. Knipoog.