Pechtold houdt indrukwekkende speech

Tweede-Kamerlid voor D66 en oud-Leidenaar Alexander Pechtold heeft dinsdagavond in de aula van het Rijksmuseum van Volkenkunde een zeer persoonlijke speech gehouden ten overstaan van de nabestaanden en belangstellenden die de jaarlijkse herdenking van de 26 omgekomen Leidenaars in voormalig Indonesië bezochten. Je kon een speld horen vallen, toen Pechtold zei dat hij op de terugkeer van een troepenbezoek vorige week in Afghanistan in het vliegtuig vergezeld werd van een kist met daarin het stoffelijk overschot van de omgekomen Nederlands sergeant Martijn Rosier, echtgenoot en vader van drie kinderen en een baby op komst.

In zijn periode als raadslid en wethouder heeft Pechtold zich hard gemaakt voor de komst van het monument in het parkje bij Molen De Put. “Nu het nog kan moeten we die 26 Leidenaars op de een of andere manier een gezicht geven. De namen zijn dan wel bekend maar nu zijn er nog wel nabestaanden die foto’s van deze jongens hebben. Daar kan best eens een publicatie van gemaakt worden. ”

Pechtold is vorige week nog voor een troepenbezoek in Afghanistan geweest en haalde overeenkomsten en verschillen aan tussen toen en nu. Toen werden onze jongens vrijwel onvoorbereid en ondervoed zo vlak na de oorlog voor God, Koningin en Vaderland naar het Verre Oosten gestuurd. Een lange bootreis. Bij terugkeer kregen de militairen als dank een sinaasappel op de kade van Rotterdam. Nu krijgen teruggekeerde Nederlandse militairen professionele begeleiding en mogen even bijkomen tijdens een vakantie op het eiland Kreta. Nu hebben militairen 24 uur radio en een gratis mobieltje om contact te onderhouden met het thuisfront. Toen was een zelfgemaakte grammofoonplaat met ingesproken teksten van thuis, die er zes weken over deed om op Java te komen het summum van communicatietechniek. Nu worden militairen zeer degelijk voorbereid op hun taak, kwam daar aan het eind van de veertiger jaren maar eens om.

Nu kunnen we de oorlog bijna live volgen. Toen was het hoe en waarom vrijwel ombekend, nu weten militairen waar ze voor strijden. Nu met de juiste wapens in handen toen met de meest ontoereikende middelen. Pechtold kan zich goed voorstellen dat deze Leidenaars die de oorlog daar hebben meegemaakt in de herfst van hun leven nog worstelen met oordelen en vooroordelen die er nu leven onder jongeren over hun missie waar zij ook veelal niet zelf voor gekozen hebben. Pechtold tot slot: “Het is goed om te blijven herdenken. Ik heb zeer veel respect voor voorzitter van de Stichting Jan Werter die nadat het beeldje in de plomp belandde niet omzag in wrok, woede of teleurstelling maar in contact wilde treden met scholen om voorlichting te komen geven over wat zijn jongens in den verre hadden meegemaakt. ”