Icoon LCKV stopt na vier decennia

Leidenaar Koos Jansen, de icoon van de LCKV, neemt na 38 jaar afscheid. De buitengewone ledenvergadering van de Leidse Christelijke Kampeer Vakanties staat morgen (zaterdag) geheel in het teken van de scheidend bestuurder. Zo onlosmakelijk aan elkaar verbonden, waarom is nu het moment van afscheid aangebroken?

Jansen: “Eens komt er toch een eind aan. Bovendien is het voor zo’n vereniging nodig om te verjongen. Ik ben nu 60, ga heus niet achter de geraniums zitten, maar heb een opvolger van 21, en dus maak ik graag een plek vrij. Maar ik ga heus nog wel kampen doen hoor, bovendien, er is hier genoeg te doen”.

Genoeg te doen is er zeker: de LCKV organiseert al 89 jaar jeugdkampen, waar elk jaar 1600 kinderen op af komen. Zo’n zevenhonderd vrijwilligers zijn in touw om al die kampen gladjes te laten verlopen. De populariteit van de Leidse organisatie is immens. Zodra de telefoonlijnen worden opengesteld voor de aanmelding, elk jaar medio maart, staan ze roodgloeiend. “Vele honderden kinderen moeten er worden teleurgesteld,” realiseert ook Koos Jansen zich: “Ja, dat is sneu, maar vol is vol. We kunnen niet groter worden, of je zou met professionele en betaalde krachten moeten werken. En dat willen ze bij de LCKV nog steeds niet”.

Dat terwijl Jansen ooit zelf naar een kamp werd ‘gelokt’ omdat hij korting kreeg bij deelname aan een kamp dat niet vol kwam. “Een collega van mij had verkering, maar hij mocht van zijn ouders alleen met zijn vriendin naar een LCKV-kamp. Hij haalde me over; we deelden de korting. Twaalf gulden vijftig, en dat was 40 jaar geleden veel geld. Het leek me niks, maar ik ben meegegaan. Twee jaar later zat ik in de staf; een jaar later in het bestuur. Het kan gek lopen”.

In zijn functie was Koos Jansen verantwoordelijk voor alle materialen. Dat deed hij met liefde en van hem zul je niet horen dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ veel gemakkelijker en slordiger is dan vroeger. “Je maakt zelden mee dat dingen moedwillig kapot worden gemaakt. Daarbij moet je kunnen accepteren dat materialen niet het eeuwige leven hebben. Maar kinderen van nu zijn niet echt anders. Ja, hun kleding en haardracht en hun muziek, maar verder? Ze zijn wat eerder volwassen dan vroeger en ook veel mondiger, maar daar is niks mis mee”.