Deel dit bericht!  

Wat levert zo'n integratiediner eigenlijk op?

De cynicus kwam toch ietwat bedrogen uit. Want de vraag of een ‘integratiediner’ zinvol is, moet uiteindelijk toch bevestigend worden beantwoord. “Niet dat alle wereldproblemen worden opgelost”, benadrukte wethouder Roos van Gelderen aan tafel, “maar er wordt over gesproken. Er wordt stilgestaan bij het onderwerp”. En u leest er nu over.

Leidens Nationaal Integratiediner
Eens per jaar vindt een Nationaal Integratiediner plaats. Op 8 oktober moeten zo’n 20.000 mensen samen hebben gegeten en gesproken; ook Leiden deed mee. Zo’n vijftig mensen waren aanwezig. Gericht uitgenodigd door de gemeente die deze – vierde – keer als thema de integratie tussen jong en oud koos. Verdeeld over een aantal tafels sprak men, onder het genot van ‘een eenvoudige doch voedzame maaltijd’, over elkaars (vrijwilligers)werk, ervaringen, dromen, plannen én problemen. In steeds wisselende tafelschikkingen zodat er gegarandeerd moest worden gesproken met onbekenden.

Dat wordt nooit iets
De cynicus zal beweren dat zo’n diner onzin is. De mensen die komen, die worden uitgenodigd, zijn natuurlijk de mensen die al op een positieve manier bezig zijn. De echte tégenstanders zie je er niet. dat klopt, alhoewel er wel degelijk ook kritische noten zij gekraakt over leeftijdsgerichte activiteiten als een seniorencafé (en een -omroep). Daarvan bleek niet iedere oudere vanzelfsprekend van gecharmeerd. De cynicus zal ook vinden dat zo’n diner op het stadhuis te ver van de dagelijkse praktijk af staat. Eigenlijk zou dit in de wijk, de buurt, de straat moeten plaatsvinden. Daar vindt hij de wethouder aan zijn zijde die in haar openingswoorden aangaf dat er eigenlijk meer van dit soort ontmoetingen zouden moeten zijn en vooral ook in de wijken.

praten helpt
“Ontmoeting voorkomt vooroordelen en veel ellende”, zo hield Van Gelderen de aanwezigen voor, “ik hoop dat we zometeen aan tafel in gesprek gaan met mensen die we niet kennen. (…) Diversiteit is goed en waardevol, mits leren en inspireren wederzijds is”. Dat de gemeente zulke gesprekken waardevol vindt, zou moeten blijken uit de onverwachte aanwezigheid van de burgemeester – die ook aan de gesprekken deel nam – als ook de nog onverwachtere, maar veel kortere, aanwezigheid van andere wethouders.

het ging ergens over
Ook de cynicus moest vaststellen dat de gesprekken toch echt wel ergens over gingen. Vooraf gevraagd, bleken de meeste deelnemers open en blanco, zonder uitgesproken verwachting te zijn gekomen. Een bewuste boodschap om over te brengen, evenmin, alhoewel Merve van Oma Lief wel vond dat “Nederlanders meer bij hun eigen oma’s en opa’s zouden moeten langsgaan. Te druk, te ver weg, en zij zitten alleen”. Of Ed en Fred – VV Leiden resp. UVS – die groeiende integratie zagen in de voetbalwereld, maar tegelijk ook nog wat achterhoedegevechten van clubs die een culturele identiteit koesteren.

enkele ideeën
Mustafa van Oma Lief vond dan wel dat “er teveel aan elkaar werd verteld wat we doen, terwijl we juist moeten zoeken naar waar we elkaar kunnen versterken”, maar legde de lat wellicht wat hoog. Want er ontstond wel degelijk het een en ander. King for a day vertelde te hebben gevonden dat kinderen behoefte hebben aan speelveldjes. Een voetbalvereniging legt uit dat zij die afsluiten in reactie op vernieling. Samen besluiten ze een voorstel te doen voor een ‘schadefonds voor sportclubs die hun velden open stellen’. Of de dames van De Onderwijswinkel die vrijwilligers kunnen gebruiken en een gemeentelijk beleidsmedewerker die constateert dat “de mensen die zich aanmeldden ‘iets voor vluchtelingen’ te willen doen misschien in jullie richting kunnen worden bewogen”. Deontdekt sportvereniging die de aanpak van de social brokers en wellicht gaat toepassen.

ontmoeting in de wijk
Zo waren er veel meer voorbeelden van informatie die werd uitgewisseld, van herkenning, van nieuwe contacten; en waarin ‘jong’ of ‘oud’ geen belangrijke rol leek te spelen. Aan de meeste tafels kwam als onderliggend thema de noodzaak van sociale contacten terug. Hoe krijg je dat voor elkaar? Een buurtcafé, een seniorencafé, een cursus, een barbecue: ze passeerden allemaal de revue. De wethouder zag wel mogelijkheden “In elke buurt zijn wel plekken om elkaar te ontmoeten: de buurtrestaurants, de Resto van Harte’s, de buurthuizen, de speeltuinen”. Zeker die laatste dicht zij een belangrijke rol toe.

maar toch…
Toch blijft de vraag een beetje knagen: wat moet je hiermee? “Integratie is een onderwerp dat zo belangrijk is dat het goed is als er bij wordt stilgestaan. Liefst vaker dan eens per jaar en liefst in de wijken. Maar het is ook niet iets wat je ‘even oplost'”, is de mening van de wethouder. Of dat veel afwijkt van de opmerking van Kitty van De Onderwijswinkel?!: “Beklijft dit? Ik heb wel nieuwe dingen gehoord, maar of die op een andere manier tot samenwerking gaan leiden?”.