Hakketak, Francine sprak... Joque Mulder van Beelden in Leiden

Dat het juist Joque Mulder was die de ‘Beelden In Leiden’ tentoonstelling op de Hooglandse Kerkgracht, dit jaar al voor de vijfde keer, realiseerde, verbaasde me vanaf de eerste keer al niets. Ik vond het wel erg leuk om te merken dat mijn ex-buurvrouw uit de Merenwijk nog steeds even kunstminnend en voortvarend was als toen ik haar bijna 30 jaar geleden keerde kennen.

 

Vrolijk
In het centrum van Leiden wonen veel mensen die eerst jaren dik tevreden buiten de singels woonden. Daarvan ben ik er een. De prachtig groene Merenwijk met herinneringen aan onze kinderen die allang zelfstandig woonden was bij onze verhuizing echter niet het enige wat me pijn deed. Aan sommige buren raak je ook gehecht en daarvan was Joque er een. Ooit stopte er op een zomerdag een volgepakte auto in onze straat, er stapten een blonde dame en een leuk meisje uit en die stonden beiden stralend naar een van de pas verkochte woningen en daarna de straat rond te kijken. Dat waren Joque en haar dochter Margaux. Dat stralende bleek standaard bij het optimistische karakter van beiden te horen, merkte ik al snel.

Groningse met wereldervaring
Joque werd in het hoge noorden van ons land geboren en is tot en met de basisschool opgegroeid in Sydney. Haar ouders waren nieuwsgierig naar andere delen van de wereld en haar vader’s functie liet toe dat die wens gerealiseerd kon worden. Terug in Nederland nestelde de familie zich in Zevenaar, destijds een gat waar het niet-kerkse gezin met de nek aangekeken en zelfs voor ‘heidenen’ uitgemaakt werd omdat er beeldjes uit verre landen in de woonkamer stonden. Na haar eindexamen middelbare school benauwde het dorp, waar niet eens gemengd gezwommen mocht worden, Joque enorm en omcirkelde ze alle personeelsadvertenties uit de Randstad omdat ze vermoedde dat haar leven daar minder beknot zou worden door plaatselijke regels en tradities. Zo werd ze op haar negentiende de jongste stewardess bij Martinair. Door dat werk kwam haar wens uit om zélf de wereld te willen ontdekken. In Egypte bleef ze een paar jaar wonen. Ze was daar gids, reisleidster en hostess en leerde tijdens dat werk enorm goed met mensen omgaan.

Terug in Nederland
Na een tijdje kwam ze terug omdat Nederland al iets minder conservatief dacht en werd leerling journaliste bij de Amersfoortse courant. Maar erg ruimdenkend was ons land nog niet te noemen want als enige vrouwelijke medewerkster bij dat dagblad was mocht ze alleen modeshows verslaan en standaard berichtjes schrijven over 50-60 jarige huwelijken. Mopperend over het feit dat ze niet eens verstand had van couture ontmoette ze daar een man die meer wist van luxe spullen. Of het de liefde, verleiding of nieuwsgierigheid was valt niet meer te traceren, maar vanaf die ontmoeting speelde haar leven zich als echtgenote van een man uit het filmbedrijf af binnen de “ happy view”, waaronder in Zuid-Frankrijk. In een grote villa met in elke ruimte meerdere open haarden, een eigen zwembad, voldoende couture in haar walk-in closet om nu in het echt te ervaren wat couture inhoudt en zelfs zomers, als ze dat zou willen, een fraaie bontmantel om haar schouders. Margaux werd iets eerder dan de verveling geboren en met haar dochtertje, haar ankertje in het leven zoals ze de inmiddels moeder van haar twee kleinkinderen omschrijft, streek ze dus op die zomerdag neer bij mij in de straat. De weelde liet ze graag achter, dat interesseerde en boeide haar niet, er moest méér van het leven te maken zijn!

Directrice van Jong Poelgeest
Vanwege haar levenservaringen, opgedaan in haar deels verloren jeugd omdat het lastig bleek voor een jong meisje om zich te nestelen en te ontwikkelen in een mix van wonen in verre landen en een Nederlands dorpje waar de gemiddelde bewoner van preutsheid vermoedelijk gekleed onder de douche stond, werd ze aangenomen bij Jong Poelgeest in Oegstgeest. Ze wierp zich in de studieboeken, elke avond nadat ze haar dochtertje met rode wangetjes van het buiten spelen in bedje had gestopt en kreeg dus al rap meer kennis en vaardigheden en daardoor groeiende verantwoording op haar werk. Het helaas niet meer bestaande Poelgeest was een boardinghome voor kinderen in de leeftijd van 12 tot 18 jaar waarvan de ouders in het buitenland verbleven. Joque werd directrice en coachte de volledige begeleiding van de kinderen en marketing van het instituut. Toen Poelgeest sloot solliciteerde ze naar een functie bij de SVB (Sociale Verzekerings Bank).

Door het omgaan met achtereenvolgens: vliegtuigpassagiers, toeristen in Egypte en begeleiders van kinderen, plús het op eigen kracht halen van Nima A + B, certificaten met betrekking tot psychologie en een post-HBO Trainingsvaardigheden knokte ze zich als het ware omhoog tot HR-adviseur van de SVB. Ze ontdekte dat ze ver verwijderd was van haar oude, gemakkelijke leventje, maar miste de luxe ledigheid voor geen tel. Alles ‘zelf-doen’ en verdienen voelde zoveel beter! Haar ervaringen stopte ze in opleidingen. Joque werd een kanjer in het mensen leren de kracht uit zichzelf te halen. Ze reisde door het hele land als fulltime trainer.

Interesses delen
Na, zoals ze zelf zegt, afscheid te hebben genomen van een zoveelste liefde, besloot ze zich te storten op een actief leven in de stad waar ze wel geruime tijd woonde, maar niet echt deel van uitmaakte. Via de site Netwerk Leiden op LinkedIn hoorde ze over een beeldententoonstelling in Antwerpen.

Joque houdt van kunst en dacht: “zoiets moet hier toch ook kunnen?” en werd vervolgens smakelijk uitgelachen. “Nee met een dergelijk plan hoef je in Leiden niet aan te komen” klonk het commentaar. Joque ziet juist kansen waar anderen loslaten en riep via deze site mensen op die net als zij wél heil in een buitenlucht tentoonstelling in Leiden zagen. Op 19 mei 2011 zat ze op het terras bij Stadscafé van der Werff te wachten op die onbekende mensen die met haar in gesprek wilden gaan. ‘En dat voelde als een blind-date’ grijnsde ze over haar koffie naar mij toen ik haar voor deze Hakketak sprak. Er kwamen zes mensen, die ook iets voor Leiden wilden doen, op haar werving af. Er werd lang gesproken met als resultaat: een podium voor jong beeldhouwtalent, ergens buiten. Deze groep mannen en vrouwen vormden samen het eerste bestuur van de nieuwe stichting.

Het ging snel. Al brainstormend bedachten ze de naam ‘Beelden In Leiden’, die ze opzettelijk door de afkorting BIL provocerend maakten. “Ze zette daarmee ook een lekkere hak richting dat preutse Zevenaar uit haar jeugd”, vliegt op dat moment door mijn gedachten. De Hooglandse Kerkgracht werd door deze ijverige groep, inmiddels fondsen voor de tentoonstelling wervende, mensen als locatie uitgezocht, contacten met de gemeente werden gelegd en de eigenaresse van de oude ‘galerie Amber’ werd benaderd om het pand aan te huren als informatie- en startpunt en inmiddels viert Beelden In Leiden na vier succesvolle jaren zijn eerste lustrum.

Leiden
Nu Joque door de tentoonstelling weken kent dat ze meer binnen de singels vertoeft dan in haar groene Merenwijkse oase vertelt ze juist daarmee haar doel te hebben bereikt. “Weet je, zegt ze eerlijk, in Leiden wonen en er vanuit werken is nog iets totaal anders dan het gevoel een Leidenaar te zijn!” Dat mag ze me inderdaad nader uitleggen. Joque vindt Leiden nu steeds leuker worden, nu ze er meer mensen van dichtbij leert kennen en de prachtige stad en zijn historie aan haar kleinkinderen kan doorgeven. “Ik ben fier op deze stad!” En: “Door de afgelopen vijf jaren heen ontwikkelde zich bij mij een soort ‘ons’-gevoel. Dat voelt zo lekker en leuk, dat gevoel wil ik nooit meer kwijt!” Terwijl ze dit zegt, zie ik ineens weer de Joque die met haar dochtertje een nieuwe toekomst instapte in onze straat, ze straalt weer net zoals op die dag. Ze merkt dat ik haar aankijk en alsof ik kritisch kijk of zo en ze begint Leiden te verdedigen! “Meeuwenprobleem nu opgelost, ondergrondse containers overal, de fietsen gaan meer en meer in stallingen, er zijn nog maar enkele nare plekken met van die vreselijke jaren-80 gebouwen, maar Leiden wordt toch wel hartstikke gaaf, vind je ook niet?” Ja tuurlijk vind ik dat! Dan volgt na een diepe zucht toch nog wat commentaar. Volgens Joque gaat Leiden nog echt niet goed met kunst om. “ Er blijft werk aan de winkel!”.

Afstanden maken niets uit
Zoveel liefde voor Leiden, maar wat doe je dan als Leiden van de kaart zou verdwijnen? Dan zou ze even slikken, maar kansen zien. Ze is cosmopoliet, kijkt liever vooruit dan achterom, dus terug naar Zevenaar zou het echt niet worden. Eigenlijk maakt het haar geen bal uit waar ze dan naartoe zou gaan. Afstanden zijn niet belangrijk. Haar beste vriendin Janneke woont al meer dan 40 jaar in Zwitserland, bellen elke week en ze zien elkaar met regelmaat. Ze zou er wel voor zorgen dat ze de band met haar (klein)kinderen houdt, dat zijn haar levenslijntjes, die moeten goed onderhouden worden!

Gedachten, motto’s en hakken
Joque is een dankbaar mens, ze heeft met vallen en opstaan geleerd, ze had haar pijntjes en verdriet, maar voelde dat ze ervan groeide. Ze coacht zichzelf soms….alsof ze een derde benadert: “Pak je leven op, zie je kansen, en zie vooral de waarde van (echte) liefde. ”Liefde voor kinderen, vrienden, mensen, een stad…. “ Zachte ogen kijken me aan. “Ja hoor, ik kan goed op hakken lopen!”, zegt ze ineens jolig, terwijl ze mijn volgende vraag van mijn block afleest. “Pumps als stewardess, je moet wel! Hakjes bij de opening van BIL, maar dit is wel supercomfi joh, dit gún ik mijzelf enorm!” Een voetje komt omhoog met een elegant wandelgevalletje omhuld. ‘Hahahahh’….de mij zo bekende Joque-lach klinkt zo vrolijk dat mensen aan een naburig tafeltje vanzelf meelachen.

“Zijn er ook dingen waar je een hekel aanhebt Joque?”. Haar antwoord komt direct. “Ja, slachtoffergedrag, ik haat het!”

Beelden in Leiden: www.beeldeninleiden.com
Het (vrijwillige) bestuur van BIL: www.beeldeninleiden.com/over-bil/bestuur
Joque Mulder in LinkedIn: nl.linkedin.com/in/joquemulder

Hakketak Leiden Hakketak