Deel dit bericht!  

Midzomernacht in de Leidse Hortus Botanicus

Volgens velen is de Hortus Botanicus dé plek in Leiden om zoiets als de langste dag van het jaar te vieren. Het kan er in de schemering feeëriek zijn, zeker als het ook nog eens lekker zwoel zomerweer is. Niet verwonderlijk dus dat de Hortus die avond aangrijpt om hun versie van een netwerkborrel te houden “Het is elk jaar weer een prettige gelegenheid om andere Hortusvrienden en Hortusmedewerkers te ontmoeten en te genieten van de Hortus in de late avonduren”. Met ieder jaar een ander programmathema – dit jaar ‘Japans’ – blijft één onderdeel onveranderlijk populair: het fotograferen van baby’s op de immense bladeren van de Victoria Amazonica. Zó populair dat hij deze avond al voor aanvang was ‘uitverkocht’ (maar er komen nieuwe kansen in de zomer).

Historisch druk
Druk is het. Om 20.00 uur staat er al een rij van een meter of dertig voor de kassa. Uiteindelijk zullen er zo’n 1500 mensen de Midzomernacht bezoeken. Da’s meer dan verwacht, en meer dan ooit, en dat voor een avond die werd vooraf gegaan door regen, regen, regen en zelfs die middag nog een beetje regen. Maar als de hemel blauwzwart kleurt van de beginnende nacht is het dan toch de gezellige sfeer die werd gezocht: nog heel veel keuvelende mensen.

Popkoor Prestige
Op de brug de hortus in staat een koor. Popkoor Prestige bijt de spits af, 116 vrouwen en 4 mannen. Ze brengen bekende hitparada-nummers. Voor een koor dat “een jaar geleden is begonnen”, vertelt de dirigent, doen ze het goed. Open lucht concerten zijn altijd lastig – “was de band niet te hard?” – maar Prestige doet het prima. De dirigent is tevens de directeur van het bedrijf dat zo’n dertien van deze koren in even zovele steden ondersteunt. “We willen vooral weg van het amateurisme dat de organisatie van koren nog vaak is” vertelt hij. “Voor de leden, zo’n 1100 nu, is de drempel lag, maar we willen ze maximaal ondersteunen in hun ontwikkeling”. In Leiden valt vooral het gering aantal mannen op. Misschien 6 juli eens gaan luisteren in het Leids Volkshuis?

Borden
De start was even schrikken. Het programma zou bestaan uit vijf onderdelen, variërend van theater en “het gezelligste en grootste popkoor van Leiden” tot een “pop-up performance” door (Katten uit de Gracht) Aaf Verkade. Maar achter het koor kondigt een bord slechts de helft aan. Is het programma zo afgeslankt? Welnee, de andere helft wordt honderd meter verderop aangeduid. Uiteindelijk is alles gewoon doorgegaan, maar schrikken van dat bord was het wel. Even.

Beta-toneel
Met Japan als thema krijgen we een verhalenverteller en Nô voorgeschoteld. Nô-spel is een theatervorm waarin, naast muziek en dans, maskers en gebaren een belangrijke rol spelen. Deze klassieke toneelkunst van Japan ontstond in de veertiende eeuw. Van vader op zoon – “ook de vrouwenrollen werden door mannen gespeeld, met maskers op” – werden de oude technieken overgeleverd. Meer dan tweehonderd klassieke nô-spelen worden ook nu nog geregeld opgevoerd en kunnen nog steeds een modern publiek boeien. Het Beta-toneel waagde zich er aan, en succesvol. Lotte (21, studente biofarmaceutische wetenschappen) vertelt dat de strenge regels van het Nô-spel wel “wat zijn omzeild. Het enthousiasme van mijn karakter past eigenlijk niet”.

Al Dente
De karpers hebben een onrustige avond beleefd. Een ‘pop-up performance’ ín hun vijver en een toneelstuk aan de boorden. Al Dente speelde de delen uit Odysseus, Misdadiger (uit 2010). Odysseus, Misdadiger gaat over de terugkeer van de Griekse held Odysseus uit de Trojaanse Oorlog, maar is ook een actueel verhaal over oorlogvoering en de gevolgen daarvan. Regisseur Jos Nijhof trof het oorspronkelijk Duits stuk aan in een Weense boekwinkel. Een stuk dat prima past bij Al Dente, maar niet beschikbaar was in het Nederlands. Na (soepele) onderhandelingen over auteursrechten is het stuk vertaald. Vanaf eind oktober te zien in het voormalig Natuurhistorisch Museum in Leiden. Een Leidse vertaling en première dus.

Baby’s op bladeren
In de grote Victoriakas was het (uiteraard) warm. Topattractie daar waren de baby’s op de bladeren van de Victoria Amazonica. Badend in het zweet stond Janko Duinker – “nee, zelf heb ik geen kinderen” – met lieslaarzen in de vijver, baby’s zo fotogeniek mogelijk op de bladeren leggend. En, zoals je haast zou verwachten, de meeste baby’s deden níet wat de fotografen wilden. De kans is groot dat de mooiste foto’s door vreemden zijn gemaakt. Want de baby’s werden werkelijk van álle kanten gefotografeerd.

The Stream
Bijzonder was de voorstelling Past Perfect van The Stream. “We zijn een bioscoopje geworden”, meldde Jan Stroomer aan het begin. Dat klopte niet helemaal. De voorstelling was veel meer dan muziek met ondersteuning van film, of andersom. Multimediaal is ooit een gevleugelde term geweest. Dit was multimediaal. Muziek die beter is dan bioscoopmuziek, beeld dat de liedjes mooi versterkt, en een toneelperformance die raak is, niet over the top of te vergezocht.

En als de schemering donkerblauw invalt, de vetpotten staan te branden, is er dan toch die sfeer van de midzomernacht.