Hakketak, Francine sprak... Peter Visser en Pink Meltzer

Peter Visser kende ik al een tijdje omdat hij radio redacteur is bij Sleutelstad. Ingeline Meltzer, ofwel de Leidse dichteres ‘Pink’ is niet alleen in Leiden maar ook landelijk bekend. Zij kan, heel knap, nét genoeg letters zó achter elkaar plaatsen dat de woorden die zij ermee vormt tot zinnen uitgroeien. Ingeline groepeert die zinnen gecentreerd met hoofdletters op papier. Ze bedenkt series rond één onderwerp zodat er gedichtenbundels ontstaan die, zodra er weer een uit is, razendsnel uitverkocht zijn.

Sinds ongeveer een jaar weet ik dat de liefde deze twee stadsgenoten had overvallen en zette ik hen als stel op mijn Hakketak-lijstje. Voor een gesprekje stonden zij wel open en dus liep ik op een middag de ongeveer 150 meter van mijn eigen stadsstekje naar dat van Ingeline. Ze heeft een huis dat je als het ware omarmt, want haar hele inrichting is het bekijken waard. Ingeline verstaat de kunst van het inrichten voor zichzelf terwijl het huis gelijktijdig enorm gastvrij is.

Warm en knus

Ze heeft warme pasteltinten gebruikt, combineerde oud met nieuw en decoreerde met originele, ook eigen, maaksels, vondsten en kunst. Wat denk je van een oude grenen tafel waarin al haar vrienden en bezoekers hun handtekening hebben mogen zetten? Verhef dat gerust tot kunst! Vind je nog ergens een keukentoegang afgezet met een rozengordijn inclusief embrasse? Met daarbij een oud schoolkrukje nonchalant volgestapeld met alle maten antieke, romantische en unieke eetborden. Bij Ingeline staat dat. En terwijl Ernie (als popje, zonder Bert) me guitig aankijkt tussen allerlei in fraaie stoffen uitgevoerde sierkussens op haar Engelse bank, bewonder ik met samengeknepen ogen een fraai schilderij van Marlies van Boekel om tot de conclusie te komen dat het Pink zelf moet zijn die daarvoor model heeft gestaan. “Klopt,” zegt ze is Ingeline’s nuchtere antwoord en vervolgt dat ze bij toeval model stond omdat de persoon voor haar het niet meer uithield en het schilderij oorspronkelijk zwart had moeten zijn maar Marlies het ineens vanuit een soort ‘moeten’ roze had gemaakt en toen was het goed.

Terwijl ik alles om me heen bewonder en Ingeline de poes binnenlaat pakt Peter een map met de meest recente bouwplaten die hij ontwierp rondom de thema’s die Ingeline in dichtvorm had gemaakt. ‘Paper Poetry by Pink &Peter’ heet de serie die hij me laat zien. Dubbele kunstwerkjes op A-4 formaat, verrassend gedetailleerd, vrolijke kleurtjes, heel leuk om te lezen, in elkaar te zetten en te hebben en steeds weer naar te kijken.

Luisteren en een idee

In het uurtje dat ik bij Ingeline en Peter was heb ik hen beter leren kennen. Ingeline schrijft maar is zelf een open boek. Ik kon de ergernis zo van haar gezicht afplukken toen ze vertelde over een vervelende duitser die haar amoureus achtervolgde op haar laatste single reis door Kroätie, Ik zag haar stralende ogen gericht op Peter tijdens de uitleg hoe ze elkaar in de radiostudio van Sleutelstad hadden ontmoet, ze keek héél tevreden als het over Leiden ging en droeg me serieus en duidelijk articulerend een van haar meest recente werken voor: ‘WIE-WAT-WAAR’ Op dat moment dacht ik: ‘Ik draai het eens om. Pink is zelf columniste, haalt regelmatig de pers, maakt het ene na het andere gedicht, geeft workshops in diverse manieren van schrijven, misschien vindt zij het leuk om mijn vragen zélf op schrift te beantwoorden?’

Ja…

We hebben nog heerlijk over Leiden en alle leuke stadsgenoten gebabbeld nadat Ingeline en Peter akkoord gingen met mijn idee. Toen ik weer vertrok kreeg ik eerst nog een pen in mijn handen gedrukt om mijn naam in haar tafel bij te schrijven! Hieronder de door Ingeline en Peter zelf beantwoorde vragen met zelfs nieuwe gedichten van Ingeline/Pink over Leiden erbij!

Ingeline, hoe lang ben jij al ‘Pink” en waardoor kwam dat?
In mijn baby-album werd ik vanaf dag 1 al ‘Pinkie’ genoemd. Waarschijnlijk door een Engelse oom, die op kraambezoek was. “Het betekent daar ook “garnaaltje’ en zo zag ik er vast ook wel uit als pasgeborene. Maar ‘officieel’ heet ik Ingeline al word ik zo niet vaak genoemd.

Heeft ‘Pink’ eigen ‘specialiteiten?
Naast het dichten met inmiddels 7 bundels met titels als ‘Leiden is Liefde’ en ‘Gedicht voor jou in het land van Leiden’, was ik al bekend als officieuze eerste Leidse stadsdichter (toen die functie nog niet bestond). Als ‘dichterette’ schreef ik ook levensliedjes en heb regelmatig optredens in samenwerking met Leidse kunstenaars als Marlies van Boekel en Inge Reisberman. En ik geef workshops onder de titel : Dicht-je-Open. Verder werk ik al bijna 40 jaar bij de Universiteit Leiden (van coördinator vrouwennetwerk tot Studium Generale en MARE columnist). En was freelancer bij de society rubriek voor het Leidsch Dagblad. Allemaal speciaal en bijzonder bevredigend.

Peter, is jouw radiowerk ergens aan gebonden?
Dankzij mijn blog over muziek (www.muziekgezien.blogspot.com ,met de meest complete muziekagenda voor Leiden) en na een optreden bij Radio laat je Leiden van het PS|theater, ben ik ooit gevraagd als redacteur bij Cultuur071 op Sleutelstad radio. Wekelijks geef ik daar nu ook muziektips op zaterdagochtend. Een combinatie van wat belangrijk is en wat ik zelf leuk vind.

Zijn jullie echte Leidenaren, daarmee bedoel ik geboren en getogen?
Pink: Ik ben geboren in Voorschoten maar na een jaar al verhuisd naar Schipluiden en later Bunnik waar mijn vader als burgemeester was benoemd. In 1973 begon ik in het Diaconessenhuis alhier als leerlingverpleegkundige. Het lijkt wel een eeuw geleden!
Peter: Geboren en getogen in Den Haag, daarna studeren in Delft en via Maastricht, Utrecht en Zoetermeer acht jaar geleden in Leiden terechtgekomen. Maar ik kwam in de jaren 70 al regelmatig in Leiden omdat mijn vader in Oegstgeest woonde en aan het Imperium Theater verbonden was.

Waar ging je op school?
Pink: Toen ik 14 was heb ik 2 jaar op een nonnenkostschool in Amersfoort gezeten. Tot mijn grote vreugde en met prima eindresultaten. Na een tussenjaar heb ik 1 jaar in Edinburgh gewoond en gestudeerd. Daarna ben ik gelijk begonnen met werken.
Peter: In Den Haag, op en gewéldige lagere school en een verschrikkelijke middelbare. (Dezelfde waar nu onze kroonprinses op zit). Vervolgens bouwkunde gestudeerd op de TU in Delft en daarna verder als zelfstandig grafisch ontwerper bij Iceberg Bouwplaten.

Waar wonen jullie ongeveer en heb je kinderen?
Pink: Ik woon al meer dan 25 jaar achter de Marekerk, in een superleuk steegje. Eerst met mijn dochter Liesbeth, nu 26 jaar en te bewonderen bij The Bodyshop als o.a. make-up en skin-expert. Peter heeft ons ‘zomerpaleis’ met een heerlijke, zonnige tuin in het Noorderkwartier.

Wat vinden jullie echt heel erg leuk aan Leiden?
Pink:

LEIDEN
WAT
VALT ER
TE RIJMEN
OVER DEZE
STAD
BEHALVE
DAT
JE GELIJK
MIJN LIEFDE
HAD
TOEN IK JE
VAN DE LAMMENSCHANS
AF
AL ZO HEERLIJK
GRENZELOOS
LIGGEN
ZAG

LEIDEN TWEE
VERLOS MIJ
NOOIT
UIT MIJN
LEIDEN

Peter: Er gaat echt geen dag voorbij dat er niet iets leuks gebeurt in Leiden. Bijna dagelijks veel muziek, maar ook andere optredens, tentoonstellingen, lezingen en noem maar op.

Wat is, volgens jullie, echt vervelend in of aan Leiden?
Pink: De hondenstront in de stad. Ik heb ooit een ‘feestelijke oplossing voor een strontvervelend probleem’ bedacht. Een vrolijke slinger van kleurige hondenpoepzakjes met ertussen stroken papier met ‘Pak mij’ en ‘Voor de Hond’ erop. Die heb ik hoog in mijn steeg opgehangen. De volgende dag hingen er volle zakken hondenpoep tussen. Die heb ik er maar vanaf gehaald. Gelukkig bleven ook veel mensen en toeristen staan om het te fotograferen. Tja, kunst roept gevarieerde gevoelens op!

Peter: Het overdreven Anton Pieck gehalte, dat vast blijven zitten in het verleden. Leiden ga met je tijd mee! Een stad die leeft zoekt nieuwe wegen, anders wordt het een soort Openlucht Museum, fraai maar doods.

Als Leiden morgen ineens weg is, waar gaan jullie dan naartoe en waarom?
Pink: Als Leiden weg is, ben ik ook weg, toch 😉
Peter: Delft, of misschien Haarlem. Leeuwarden…?

Leven jullie volgens een bepaald motto?
Pink: Mijn motto is ‘worstel en kom boven’. Oftewel: ‘Think Pink !’
Peter: Geniet van iedere dag, en vooral van elkaar.

Draagt Ingeline hakken? En Peter, wat vind jij van vrouwen op hakken?
Pink: Absoluut wel gedaan. En dat waren heus geen misselijke ‘palen’. Maar bijvoorbeeld op recepties doe ik dat niet meer. Niemand kijkt daar ooit naar je voeten. Ik heb ze dus nog wel, maar draag ze zelden behalve als ik flink op Peter kan leunen.

Peter: Maar ze heeft ze nog niet gedragen, sinds ik haar ken, anderhalf jaar geleden. Sowieso lijken pumps mij verschrikkelijk in de binnenstad van Leiden met die hobbelige bestrating. Bergschoenen zijn meer toepasselijk hier.

Hoe doe jij dat toch Ingeline, om altijd zo kunstzinnig te zijn?

Pink: Als ik dàt wist, kon ik het gaan verkopen! Maar het is wel zo dat ik een enorm leuke jeugd heb gehad met vrijgevochten, vrolijke ouders en nog 6 broers en zusjes. Allemaal creatief. Dus ik kreeg dat al vroeg ‘van huis uit mee’. En dat heb ik verder ontwikkeld, ik hield vanaf mijn 14e dagboeken bij en begon toen met dichten. Later maakte ik een actieplan wat daarmee te doen en hoe een eventuele uitgave te realiseren.. Niks in een schoenendoos laten liggen maar actie. Daarna heb ik een aantal dicht prijzen gewonnen. En van meet af aan was er belangstelling voor mijn werk. Supertrots was ik in 1985 toen er in het Leidsch Dagblad stond: ‘Leidse dichter wint prijs’. Joepie: ze noemden me een Leidse. Tja, kunstzinnig; heb denk ik een soort voelspriet die allerlei ideeën voortbrengt. En sinds het begin van onze vaste vette verkering stimuleert Peter me enorm. Heel inspirerend!

Peter: Omdat we allebei creatief zijn, ik als graficus, Pink als ‘dichterette’, stimuleren we elkaar steeds weer en vullen elkaars ideeën aan. Met als resultaat van onze samenwerking de reeks Paper Poetry by Pink & Peter en Pink’s nieuwste liefdesdichtbundel Hooked.

Hakketak Leiden Hakketak