Deel dit bericht!  

PS|theater laat Zuidwest aan het woord

PS|theater heeft de vorm gevonden met Droomland. De buurtwandelingen die de serie wijkvoorstellingen karakteriseerden, zijn ingeruild voor een completer format. Nog steeds zit er een wandeling in, zijn er de koptelefoons en de woningbezoeken. Maar inhoud en verhouding maken de voorstelling tot veel meer dan een buurtonderzoek. PS|theater heeft een naam opgebouwd met voorstellingen die zijn gebaseerd op buurtervaringen. Een paar maanden leven de theatermakers in de buurt, op zoek naar verhalen. Tot op heden waren die voorstellingen te voorspelbaar, zeker qua vorm. Tot op heden, want Droomland zet precies die stap die de voorstelling spannend maakt. De woning die wordt bezocht, levert een verhaal op maar is ook letterlijk tribune voor een ander verhaal. Niet langer zit PS|theater gevangen in de idee een buurtgevoel te moeten ontdekken en weergeven: er wordt ook, een beetje en niet bedreigend, aan introspectie gedaan door en met de toeschouwers.

Winkelcentrum
Terwijl de winkelier van Akal z’n laatste uitstalling naar binnen rijdt en de stoep aanveegt, wachten de bezoekers van Droomland op het begin. Winkelcentrum Kennedylaan oogt stil en verlaten. Dat zal niet lang duren, want een groot deel van de voorstelling speelt zich rond het winkelcentrum af. In een leegstaande winkel krijgen we een introductie van de voorstelling. Belhamelige buurtkinderen verstoren die door op de ramen te slaan en hard weg te rennen. Het is begonnen.

Buurtbewoners
Buurtkinderen Jamel, Natalia, Makeda en Jumana spelen mee. En goed, zoals ze laten zien als ze spelleiders zijn, of als vriendinnen over het plein huppelen. Toneel spelen is niet iets nadoen op een rare manier; het is jezelf een verhaal laten uitbeelden. PS|theater zet die stap in deze voorstelling veel overtuigender dan voorheen. Buurtbewoners spelen mee en met succes. De twee zangeressen op de bakfiets zijn buurtbewoners, horen we achteraf. De kinderen komen uit de buurt “het zijn niet iedere keer dezelfde”. En tijdens de voorstelling blijken ook ogenschijnlijke passanten tekstloze medespelers te zijn.

Hallo!
De medewerking van de bewoners versterkt de voorstelling enorm. Dat doet ook het loslaten van de wijk. We wandelen een stukje door de wijk, zónder de koptelefoons maar met live gesprekken en spel. Het werkt veel beter dan de audio tour uit eerdere versies. De toeschouwer hoort over zwevende flats, over revolutiebouw, over straatnaamkeuzes (wat doet Kennedy tussen de componisten?). We planten een boom “tot over 75 jaar. Succes!”, zien een spelletje gespeeld – waarheid, durven, doen – lopen met ‘Hallo’borden door de buurt en worden opvallend vaak terug gegroet.

Charles
Keken we een paar jaar geleden met PS|theater nog bij de overburen aan de Raamsteeg naar binnen; dat doen we in zekere zin nu weer. In drie groepjes gesplitst zijn de toeschouwers te gast bij bewoners. Niet om de woningen door te banjeren, maar om – kort – kennis te maken. Dat in korte tijd ook veel over tafel kan gaan, maakten we mee bij Charles – volgens PS “zeg maar Sjarrel, op z’n Leids”. Een begenadigd model(boot)bouwer en creatieve geest uit de categorie ‘wat m’n hoofd bedenkt, kan ik maken’ “Ik heb wel altijd lekker creatief bezig willen zijn”. Samen met de hond “een erfenis van m’n vrouw” woont hij alleen boven de winkels. Hij had graag willen gaan varen als beroep. Dat kwam er niet van. Nu vult een enorme modelskûtsje, die ook zeilt bij HMBC, de huiskamer, naast een kathedraal “een kilometer figuurzagen”, tal van hoefnagelfiguurtjes en een verzameling olifanten.

Pleinkijkers
De drie balkons zijn ook uitkijkpunt, tribune voor de verhalen die via de koptelefoon worden verteld. Alsof de verteller een toevallige passant pakt en diens verhaal vertelt. Sandra en Frans zijn twee van die ‘figuranten’. En, nee, ze kenden elkaar vooraf niet en hebben ook geen enkele toneelervaring. Bewoner van het eerste uur Frans werd vanwege zijn website en zijn kennis van de wijk benaderd. Sandra was creatief bezig in Vogelvlucht toen de vraag voorbij kwam “maar ik moest even nadenken, hoor. Want ik had dit nooit eerder gedaan, en is iedereen wel te vertrouwen?”.

Verslavend
Of ze het meer willen gaan doen, dat toneelspelen? Tussen de regels door klinkt het antwoord ‘ja’. Of je het een neveneffect of een hoofdeffect van de voorstelling moet noemen, mag eenieder zelf bepalen. Vaststaat dat de betrokken bewoners elkaar nú wel kennen en toch enigszins verslingerd zijn geraakt aan het podium. Na afloop van de voorstelling zingen de zangeressen ieder nog een solonummer “omdat ze dat leuk vinden”. Voor degene die nog dacht dat hun zang een toevalstreffer was, bewijzen ze dat dát niet zo is. Bij vertrek beklimmen ook Jamel en Jumana(?) het podium om a capella een Arabisch liefdesliedje te zingen. Het podium trekt.

Levensverhalen
Misschien is Droomland niet het verhaal van Zuidwest. Het is ook maar de vraag of dat kán. Droomland is in elk geval wel een voorstelling die een doorkijkje biedt naar de levens van enkele mensen in de wijk. Juist die ‘kleinere’ verhalen vertellen, is iets wat PS|theater beter afgaat dan de zoektocht naar wijkverhalen. Droomland bevat de levens van een paar mensen rond de Kennedylaan. Maar sleurt op een speelse manier ook delen van uw (levens)verhaal er in mee.