Anton Korteweg en Cees van Hoore delen literair werk in wording

Als je een gedicht op een muur in Leiden ziet staan, zie je de tekst, mooi vormgegeven en definitief: dit is het gedicht. Je zou bijna vergeten dat die tekst tijdens het schrijven misschien eerst helemaal anders was. Dichter Anton Korteweg en schrijver Cees van Hoore vertelden bij Sleutelstad Cultuur hoe en waarom ze schrijven en droegen voor uit ongebundeld eigen werk.

Het werk van Korteweg en Van Hoore is op het eerste gezicht heel verschillend. Van Hoore, bekend van het gedicht op het stadhuis, schrijf tegenwoordig vooral autobiografische romans zoals ‘De Smekeling’ uit 2023, over een moeilijke jeugd in Den Haag. Hij werkt nu aan de Leidse roman ‘Café Maria, Een lofzang op de alcohol’. Anton Korteweg is al vijftig jaar bekend om zijn vaak licht ironische gedichten, waarin hij het dagelijks leven verbindt aan zijn gevoelens en gedachten over het leven.

Zo verschillend als hun werk lijkt… over één ding zijn ze het eens: schrijven is een manier om om te gaan met het soms onbegrijpelijke leven en de wereld. Tegelijk is het ook de dagelijkse werkelijkheid die hen doorlopend inspireert. “Zo was het al toen ik begon met dichten”, vertelt Korteweg. “Toen ik in 1963 in Leiden ging studeren, woonde ik op de Nieuwe Rijn. Vanuit mijn raam zag ik mensen lopen op de Visbrug in de herfstnevels.” Dat beeld gaf hem de woorden voor een gedicht, waarin hij schreef dat het in zijn leven altijd herfst is.

In de roman in wording ‘Café Maria’ maakt Van Hoore duidelijk dat alcohol daar ook bij kan helpen. In de woorden van zijn hoofdpersoon: “Ik zit achter een bureau met as. Er ligt meer as op dan er waarschijnlijk zal overblijven van mij. En vlak bij mijn rechterhand staat een glas bier. Een glas bier dat geel licht geeft, een looplamp, waarmee ik mij door de kruipruimte die dit leven is heenwerk.”

Opvallend is dat juist de tachtigjarige Korteweg in de nieuwe gedichten ook dankbaar voor het leven is. Leiden en omgeving zijn daarbij nog steeds een inspiratiebron. Van de kippen op het spoorpad bij Warmond, tot begraafplaats Zijlpoort. “Ik fiets veel rond in Leiden en omgeving. Op de Nagelbrug bij Voorhout zag ik de spreuk ‘Waardeer de kus van het Leven!’ Dat is een mooie geachte. Dat is dit gedicht geworden:”

Waardeer de kus van het Leven!

We ringeloren onze landgenoten in het Noorden.
Voor vluchtelingen vinden we geen plek.
Een liegende premier fiets vrolijk fluitend verder.
We zwichten voor gevechtskracht van tractoren.
Nog even en we slikken landje pik,
burgers de grond in boren kan er al mee door.

Een sombere tijd schept sombere gedachten.
De dag te plukken is vaak veel gevraagd.
Toch, elke morgen heeft het leven nog, tot overmaat,
het gore lef met met zijn grauwe prikkelbaard
’t bed uit te kussen. Of ik daar op lig te wachten.

Het sleept me aan de haren uit de slaap
de dag in. ’t Is nog steeds op me gesteld.
Ik mag nog meedoen. En dat is wat telt.

Anton Korteweg (nog ongebundeld)

Waarom ze schrijven? Daarover zijn ze het ook eens. In de woorden van Van Hoore “In mijn teksten kan ik het leven vasthouden”. Daarom geeft Korteweg het advies aan wie wil schrijven: “Ik heb altijd een boekje bij me, en als ik iets zie of een gedachte krijg, schrijf ik die direct op, ook als ik ’s nachts wakker wordt. Als je een idee hebt, schrijf het op.”

Cees van Hoore en Anton Korteweg dragen voor en vertellen over nieuw werk bij Sleutelstad Cultuur.

Cultuur Leiden