Hakketak, Francine sprak…Sonja van ’t Gemakje

“Laat me even denken,” roept iedereen bij ’t horen van de naam ’t Gemakje. “Ojaaa…. dat winkeltje waar al die leuke spulletjes buiten in het steegje staan.” Yep, dat is ‘m. Dat winkeltje in de Diefsteeg waar je je kunt vergapen aan alles wat je oma dagelijks gebruikte, zoals snuitertjes, koffiekannen, petroleum stelletjes, theelichtjes enz. Een wit bloesje nodig of ouderwets vosje om je nek? Kijk even goed tussen de opgezette vogels en in de door Sonja zelf beschilderde antieke en brocante meubelen. Het is er vast en anders zet Sonja je wens op ’t klantenverlanglijstje voor haar strooptochten naar al dat moois in België.

Hoe kwam dit?
Sonja wie ben je zelf? Ze legt haar kwast even neer want die handen gaan de hele dag…. “Ik kom uit Utrecht,” begint ze. Om daarna te verhalen dat haar hobby altijd al brocante was en ze daarmee naast haar werk in de verpleging op markten begon. Op een dag reden zij en haar Herman naar Leiden. Ze hadden ingeschreven op ’n marktje in de Pieterskerk. “Het was zoeken op de routekaart. Want, waar lag Leiden eigenlijk?” Toen ze onze stadspoorten passeerden reden ze niet alleen langzamer, omdat ze binnen de bebouwde kom waren, maar ook om alles wat ze zagen te bewonderen. De Pieterskerk kwam in zicht. Herman en Sonja keken elkaar verbijsterd aan. Wat een sfeer, wat een buurtje, het voelde als thuiskomen!

 

Honger
Het marktje werd een succes. Het Leidse publiek kocht hun kraampje leeg en dat waren hun magen inmiddels ook. Door de gezellige drukte vergeten te eten! Herman rende de kerk uit op zoek naar wat eetbaars. Hij bleef lang weg en kwam eindelijk niet alleen met broodjes maar óók met een hele nieuwe toekomst terug! “Sonja! Ik heb het gevonden! En… ik heb het ook maar direct gehuurd. Een winkeltje, hier vlakbij!” Die nacht al sliepen ze in de Diefsteeg, in dat waar ze ’t Gemakje van maakten. En al snel kon niemand zich dat steegje zonder brocante spiegels aan de gevel nog voorstellen.

De groei
Jaren van hard werken en geluk volgden, wat voelden ze zich hier thuis. Ze betrokken ’n naburige woning, weliswaar popperig klein maar dat gaf niet. “De winkel is onze huiskamer toch!” Riep Herman. Het inmiddels schattige winkeltje waar vriendschappen tussen hen en veel Leidenaren ontstonden, groeide maar door en door… Veel klanten uit monumentale panden, gezinnen uit de Professorenwijk, B&B’s die met de sfeervolle handel de kamers opvrolijkten en ook studentes kwamen de – telkens met nieuw aangevulde – handel uitzoeken. ’t Gemakje werd zo zoetjesaan een Leids begrip.

Open/dicht
Af en toe combineerden zij werk en ontspanning door een paar dagen het bordje ‘Gesloten’ op de deur te hangen en af te reizen naar België. Slenteren over curiosamarktjes in Luik, Spa, Brussel, Battice en Verviers; op zoek naar mooie spullen, was één van de geliefde bezigheden. Als ze dan weer in Leiden waren, laadden ze niet alleen prachthandel uit maar ook bijbehorende verhalen die Herman met zijn eeuwige alpinopet op zo smeuïg kon vertellen. Maar op ’n dag sloeg het noodlot toe. Midden in zijn leven én hun werk moest Sonja afscheid nemen van haar Herman. In plaats van nieuwe handel werd híj terug naar Nederland vervoerd.

Verslagenheid alom
In de Diefsteeg was het stil. Ja, er stonden meubeltjes buiten anders konden de familie en vrienden, de buren, het halve studentenkorps en vaste klanten niet in de ‘huiskamer’ zitten om Sonja te steunen, te beloven dat ze op hen konden rekenen. En ze deden het! Sonja zette door, ze klom nu zélf op stoelen om kroonluchters aan het plafond te hangen, ze verfde eerst alles wat nog op voorraad was en ging er later tóch weer op uit. Wel veranderde ze het assortiment een beetje. Er zijn nog steeds grote kasten maar nu VOL met leuke, kleine, vrouwelijke snuisterijtjes, kandelaars, antiek bestek, glaswerk en sieraden.

En Leiden Sonja?
Over Leiden weet ik niets geks te melden, zegt ze met peinzende ogen. Ik vind hier alles leuk, nog steeds. Ik werd ooit op slag verliefd op Leiden en dat is over gegaan in een stevig houden van. Ik voel me hier écht thuis. En als Leiden plotseling verdwenen zou zijn, waar zou je dan naartoe gaan? “Terug naar Utrecht,” zegt ze zonder dralen. “Maar weet je? Daar zou ik nooit meer een Gemakje beginnen. Dat kán niet. Dit is een jarenlange ontwikkeling. Ik heb geleerd welk soort oude meubeltjes ik moet zoeken en hoe ik ze op moet knappen zodat de Leidenaren ze leuk vinden. Ik meng mijn eigen verven aan de hand van de wensen van de mensen. Ik ken nu veel klanten persoonlijk en vind niets fijner dan het hen naar de zin maken.”

Verraden door kleuren
Een levensmotto heeft ze niet, nooit gehad ook. Ze deed en doet altijd dat waarvan ze denkt dat het goed is, rekening houdend met anderen. Ze luistert liever dan dat ze praat. Op de achtergrond hoor ik Radio Sleutelstad. Ik grijns en zeg; “Dit stukje komt op Sleutelstad.nl, wat toevallig.” “Nee hoor,” is het antwoord: “Die zender staat hier altijd op. Ik ben nog steeds niet uitgeleerd over Leiden en zij zijn zeer actueel.” We drentelen samen door het winkeltje. Ik zie sprookjesroze, zachtgroene, mosgroene, hemelsblauwe, sneeuwwitte en chiquecréme geschilderde meubeltjes. Waarom die pastelkleurtjes Sonja? “Ooo… nergens speciaal om, ligt een beetje aan m’n bui of de kleuren vrolijk of ingetogen zijn…” Aha!

Hakken
Mijn Blogje heet de Hakketak omdat dat mijn favo schoenen zijn Sonja, draag jij ze ook? “Nee joh! Ik bewonder jou en al die andere vrouwen enorm en ik vind het beeldschoon staan maar ik? Ik zou er direct mee omdonderen, geef mij maar gympen!”

Doorgaannnn…
Samen met de zes kinderen heeft ze Herman destijds daar gebracht waar ze vandaan kwamen, in de buurt van de kinderen, waar hij óók zo graag was. Toen is ze teruggegaan naar dat wat zij samen hadden opgebouwd en ze heeft het voortgezet mét die beloofde hulp van Herman’s maatje Bér, de vrienden en kinderen. Met steun en liefde, voor zichzelf, haar familie en ook voor jou, de klant. Want ze vindt het helemaal niet erg als je ineens vraagt: “Goh, ik zie je man al een tijdje niet, is ‘ie er vandaag ook niet?” Als ze je dan uitlegt dat het alweer bijna vijf jaar iets anders gaat, schrik dan niet. Het is zo fijn voor haar dat hij niet vergeten is. “En weet je, hij ís er gewoon ook nog een beetje. De ‘Cher Ami Herman’ sfeer is nog precies dezelfde.” Ze is doorgegaan en van import een echte Leidse geworden en weet je wat ze zo leuk en fijn zou vinden? Als je je overtollige (plastic) draagtasjes eens langs zou willen brengen. Haar handel zit nu eenmaal niet in fabrieksverpakkingen en hergebruiken vind ze beter voor het milieu.
Doen!

’t Gemakje in de Diefsteeg https://plus.google.com/105824770533526449178/about?gl=nl&hl=nl 

’t Gemakje op Leiden toer; //www.leidentoer.nl/panoramas/t/t-gemakje

Sonja ….geloof het of niet, heeft geen website, geen webwinkel en is niet te vinden op Linkedin of de Social Media. Ze wil zelfs geen Smartphone. Ze is net zo authentiek als al haar handel 😉

Hakketak Leiden Hakketak