Hakketak, Francine sprak…Luuc Koldenhof van Gelateria Maxim's

Het hart van ons centrum is ook een stukje van het mijne. Dus de kans dat je mij slenterend over de Nieuwe Rijn aantreft is groot. Groter zelfs sinds daar het nieuwe IJspaleis Gelateria Maxim’s begin vorig jaar op nummer 32 is geopend. Dat oude herenhuis is door Maxim’s eigenaar Luuc Koldenhof in samenwerking met de gemeente hersteld.

Voordat ik naar binnen loop, bewonder ik de volledig in oude luister gerestaureerde gevel. Je raakt er niet op uitgekeken! Roomwit en prachtig afgewerkt. Er zitten zelfs ijshoorntjes als muurankertjes aan!

Da questa parte…
Deze kant op, kom maar binnen… lijkt de in ’t oog springende enorme toonbank gevuld met kleurige, prachtig opgemaakte ijsschalen tegen me te roepen en ik stap de opvallende en gastvrij ogende zaak binnen. De sneeuwwitte, ijzig felblauwe en moderne grijstinten zorgen voor een frisse, gastvrije omgeving. Achter in de zaak zijn veel roestvrij stalen machines zichtbaar met daartussen een rappe handelingen verrichtende man in kraakheldere kokskleding.

Het eerste wat me opvalt, is de letterlijk en figuurlijk warme hand van Luuc Koldenhof – bedenker en eigenaar van al dit moois – als hij zijn werk even loslaat en de mijne schud. Hij heeft serieuze en toch twinkelende ogen. Passievolle ogen, die (ook tijdens ons gesprek) voortdurend alles waarnemen, de machines, zijn medewerksters, de continue toeloop van klanten en de daardoor gestaag slinkende voorraad ijs.

Cafè?
Liever thee, pareer ik de vraag of ik ’n kopje van de heerlijke, uiteraard Italiaanse Illy koffie wil? De afspraak met Luuc is niet mijn eerste die dag. Ook lang niet de laatste. En ik wordt zo’n hieperdepieptiep als ik teveel koffie drink wil ik mijn keus uitleggen als een ovaal dienblaadje met zo’n échte wijde theekop, een heerlijke grote krakeling en voldoende suikertjes voor me zie landen. Goh wat mooi… wil ik dan zeggen, maar Luuc houdt een ebbenhouten doos voor m’n neus, opent het deksel alsof het een schatkist betreft en met een uitnodigende zwaai van zijn hand mag ik mijn keus uit tientallen theetjes maken. Een verwend gevoel overvalt me nu… van top tot teen.

Luuc/Maxim
Maxim… Luuc..? is Maxim een eigen, misschien tweede naam van je? Hij glimlacht en vertelt zijn filosofie: “Mensen mógen me Maxim noemen, daar luister ik ook naar. Het is een Frans/Italiaanse naam en synoniem aan kwaliteit. Google de naam maar eens; Hotel’s, Luxe tassen, Design, Haute Couture… alles wat nét dat extraatje heeft, komt dan voorbij. Ik koos deze naam voor de Gelateria om die reden en nog eentje.”

“Welke dan?” vraag ik direct tussen twee slokjes lekkere thee door… “Mijn zoon heet ook zo,” volgt als antwoord. Verder over zijn passie, want dat had ik goed gezien in zijn ogen, zijn zaak. Concurrenten heeft hij niet veel want er zijn ijsverkopers en ijsbereiders. Hij is een ijsbereider, hij gebruikt de beste kwaliteiten, biologische ingrediënten, maakt het ijs in elke smaak van het enorme aanbod met evenveel liefde en heeft ook wat soorten voor de lactose en glutenvrije onder zijn klanten.

Persoonlijk
Luuc is een man apart en bepaald geen ijskouwe. Hij nam vrij op eigen rekening om het eerste jaar van zijn zoontje van dichtbij te beleven. De kans op zo’n prachtige ervaring krijg je maar één keer. Diezelfde zoon pubert nu lekker maar kan dagelijks een ‘Hoe was jouw dag?’ gesprekje met zijn vader verwachten, ook al is de dag nog zo druk!

Het CV van Luuc is zó indrukwekkend dat het al mijn ruimte hier zou verzwelgen dus ik volsta met zijn eigen samenvatting daarvan op Linkedin; Ruim 30 jaar professionele ervaring in de Food- en Hospitality industrie op diverse management posities in alle fasen van management en operations, in zowel commerciële- als publieke organisaties. Begon zijn loopbaan in diverse met Michelin sterren bekroonde hotels en restaurants in Nederland, België, Frankrijk, Zwitserland en Italië. Sinds 2007 onafhankelijk consultant – adviseur en interim manager, met expertise in de Horeca – gastvrijheid branche, Zorgsector en Facilitair management – Foodservice. Daaronder een lange lijst met de behaalde diploma’s van het ondernemersdiploma tot en met diverse mastertitels. Bepaald geen kleine en zeker geen domme jongen van wie je hier je ijsje aanpakt!

Ambitie, kriebels en lastig Leiden
Toch… kriebelde die wens om die ijssalon ooit te hebben. Ondernemersbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan en het fraaie pand waarin de Gelateria nu gevestigd is, kwam vrij. Er zat niet eens een Horeca vergunning op dus laten we het maar niet over de lange, lange, weg hebben die Luuc moest gaan om alles met de gemeente rond te krijgen. Die zijn bepaald niet zo snel als smeltend ijs!

Dat een stad als Leiden met zoveel mogelijkheden zó lang nodig heeft om cruciale beslissingen te nemen, ergert Luuc. En dat is niet alleen met betrekking tot zijn eigen vergunningen, die zijn inmiddels rond: “Maar alles gaat hier in slow-motion. Station, parkeren, Singelpark… pppff. Bestuurlijk brult Leiden veel, maar er gebeurt weinig, helaas.”

Lalala Leiden
Leiden is leuk. Net Amsterdam in mini-formaat met schappelijker mensen. En waar Luuc enorme lol om kan hebben, is dat je in Leiden onmogelijk kunt verdwalen! “Net als je denkt, Huh… waar loop ik nu weer? Draai je een steegje of straatje in en je staat weer op een eerder gepasseerd of ander bekend punt.”

Leidse mensen zijn gezellig, staan open voor een praatje en dat doen ze dan ook meer en meer in zijn zaak. Hij heeft met regelmaat zo’n groepje ‘oudere heren’ over de vloer; ‘Je kent ze wel’. Die gebruiken zijn koffie als start van de dag terwijl ze honderduit filosoferen over hetgeen ze bezighoudt met vaak Leiden als onderwerp, dus Luuc praat graag even mee. Áls dat kán tenminste! Want de altijd draaiende ijsmachines moeten ook in de smiezen gehouden worden. Die machines mogen dan per stuk de aanschafprijs van een forse middenklasse auto overstijgen, zonder Luuc achter de knoppen komen de ijsbakken niet vanzelf gevuld.

Kwaliteit
Zijn motto is: ‘Ga voor kwaliteit in je leven en geniet van het moment’. “Dat is wel op jouw aanbod van toepassing,” zeg ik terwijl ik al stiekem een keus probeer te maken uit de toonbank. “Weet je Francine,” antwoordt Luuc: “De gemiddelde Nederlander weet niet wat hij eet. Voedsel van de fabrieksvloer, het lijkt goed maar is het niet! Het enige wat er goed aan is, is de marketing!”

Marketing heeft Maxim’s niet heel veel nodig. Nadat jouw tong en keel verwend zijn met dat verrukkelijke ijs ga je dat vanzelf wel rondvertellen. En….Maxim’s is niet alleen ijs hé… Koffie met gebak of een wafel? Je bent welkom. Geen tijd? Coffee to go… IJs thuis? Bestel een taart!

En nu…
Op m’n hakjes sta ik wiebelend en weifelend (en bijna kwijlend) voor de toonbank. Wat zal ik doen? Pistache, Chocolade, Room… alles, zelfs het blauwe Smurfenijs, ziet er even aantrekkelijk uit! Dan ben ik aan beurt…Chocolade!! Ik knal het eruit… en denk ineens aan al die natuurlijke, dus niet propvol met foute calorieën ingrediënten… en doe de grootste maat maar, zeg ik er daarom vlug achteraan…

Likkend van dat heerlijks loop ik weg… Oh nee..? Met ijsje en al loop ik nog even naar de stalen machinekamer waar Luuc alweer druk is… “Wat vindt jij eigenlijk van vrouwen op hakken?” Hij schatert en roept: “Fantassssstisch!”

Gelateria Maxim’s; //www.gelateria-maxims.nl
Gelateria Maxim’s on Facebook; https://www.facebook.com/gelateriamaxims
Luuc Koldenhof op Linkedin; //nl.linkedin.com/in/luuckoldenhof

 

Hakketak Leiden Hakketak