Hakketak, Francine sprak…Michiel Hoogkamer

Als je door de contacten op mijn Iphone zou scrollen en je zou ze kennen dan valt het je op dat ik een hoog percentage homosexuele vrienden heb. Al jaren. Ze stapten vooral in mijn leven in de tijden dat ik motorrijles gaf en toen mijn winkel aan de Baanderij de absolute Baroktop was. Tijdens de rijlessen leerden zij van mij en in mijn winkel ik van hen. Want over het algemeen zijn het doorzetters en creatievelingen en dat zijn eigenschappen die ik mateloos bewonder.

Hoogtijd dus om het meest bekende gaycafé van de BeNeLux, De Roze Beurs hier in ons eigen Leiden, en nota bene aan mijn eigen singel eens binnen te stappen.

Zou mooi zijn!
“De bekendste van de BeNeLux ga ik niet beweren maar het zou wel mooi zijn,” zegt eigenaar Michiel Hoogkamer tegen me als hij een plat watertje (ik moet nog notuleren hè) voor me neerzet en gezellig naast me aan zijn eigen bar aanschuift. Ach, wat maakt het uit. Als ik om heen kijk is de kroeg zeker wél 1 van de gezelligste.

Net een enorme huiskamer met ouderwetse gezelschapsspellen voor het grijpen, sfeervolle lampjes, koninklijke portretten en kaarsjes overal, kussens in pasteltinten en ondanks het vroege uur is de zaak al redelijk gevuld met klanten. “Het kan natuurlijk wel,” peinst Michiel nog even over mijn BeNeLux uitspraak. “Want veel buitenlandse mensen weten de Roze Beurs goed te vinden.”

Zou dat dan uit landen zijn waar homofilie minder goed geaccepteerd wordt? Michiel weet het niet: “Aan mij de taak om het zo gezellig mogelijk te maken voor iedereen die hier komt,” zegt hij monter terwijl hij een rondje kijkt of niemand hem wenkt. “Ik kan dan ook begroeten en gedag zeggen in de meeste talen,” grapt hij er achteraan. Homoseksualiteit is in menig ander land onderwerp van taboe en soms zelfs vervolging weet ik. Gruwelijk hoe Rusland eerder dit jaar op die manier in het nieuws kwam toch Michiel? “Ja,” knikt hij instemmend om daarna iets te melden waar ik van opkijk: “Maar het is wel van alle landen hoor, zelfs hier in Leiden, worden ‘we’ af en toe nog als een taboe en met argusogen bekeken.”

Let’s party!
Vrolijker onderwerp. De Roze Beurs staat in Leiden bij zijn bezoekers bekend om de gezellige Karaoke en Clipavonden, de Pubquiz (soort intelligentiespel) en de Muziekmachine. Op vrijdag- en zaterdagavond gaan er wat tafels even naar buiten op de stoep want dan wordt er binnen gedanst. Door het jaar heen is er het eigen Songfestival in mei en de inmiddels bekende grote feesten op 2 en 3 oktober. Dan wordt de buitenruimte ook gebruikt. Om de Roze Beurs (hoek Volmolengracht/Oude Singel) is een mooi beklinkerde ruime stoep met een prachtige grote boom, omzoomd met een betonnen zitrand. Het spreekt voor zich dat dat heerlijk toeven is en dat dáár tijdens zomerse maanden de meeste consumpties genoten worden.

Creatief
Michiel moet mij even helpen met wat vragen die mij al jaren achtervolgen. In mijn winkel vol Barok heb ik veel knalroze kroonluchters en oude heiligenbeelden verkocht aan gay’s: om in toiletten te plaatsen! Hij kijkt me aan… “écht?” Ja, echt, is dat de gewoonte? “Een beetje oppimpen, daar houden we wel van, kijk maar om je heen!”

Ineens zie ik dat de nostalgische reclameborden hilarisch van tekst zijn. Michiel lacht en zegt: “Je snapt me nu maar we zijn natuurlijk niet allemaal hetzelfde.” Ach, ik was destijds de enige die fuchsia-roze kunststof luchters verkocht. Dat zal het geweest zijn. Worden homofiele mensen vaak over één kam geschoren Michiel? Want mijn eigen stempel ‘creatief’ is er natuurlijk ook eentje. Die ontstond óók tussen het Barok. Als het om inrichten en kleuren combineren gaat, lopen homoseksuele mannen gewoon voorop. Fijngevoelig, kleurherkenners en niet wars van spullen met krullen en een beetje kitsch. Ik genoot en leerde van hen.

Voorpret
“Die eigenschap die jij hebt leren kennen, uit zich hier in bijvoorbeeld de lol die we hebben met het vooraf bedenken van onze peurbak.” Dat is waar ook. Als de zomerse Peurbakkentochtdag is aangebroken, sta ik thuis twee keer met mijn neus tegen de ramen geplakt. De 1^e keer om de immer prachtig uitgedoste Roze Beurs peurbak onderweg naar de start succes te wuiven en de 2^e keer als de schuit vol met zang en dans en altijd zwaaiend met alwéér een prijs terug naar het café koerst. Ze maken er iets geweldigs van, ieder jaar weer. Het met de behaalde prijzen volgepropte plankje naast de bar buigt inmiddels al iets door.

Feiten en jaren
Michiel is midden 30 en groeide op in Abbenes waar hij al jong in het bestuur van diverse verenigingen zat. Hij leerde voor timmerman – specialiteit fijn meubelmaker- maar zag zichzelf bepaald niet zijn leven lang timmeren. Dus werd hij activiteitenbegeleider in de psychiatrie. Van daaruit raakte hij bekend met het Leidse COC waar de vorige eigenaar van de Roze Beurs ook rondliep. Hij werd barkeeper bij hem en vatte de kans om twee jaar na opening van het homocafé de zaak over te nemen. Hij is trots op zijn bedrijf en positief over Leiden: “De inrichting van de stad knapt prachtig op. Door de komst van de afvalcontainers komen we eindelijk van al die door meeuwen opengevreten vuilniszakken af. En natuurlijk zullen er dingen zijn waar we hier de pest in hebben,” lacht hij naar me. Maar hij kan er zo snel niet op eentje komen! Als het niet meer in Leiden kon, zou hij een Roze Beurs II in een lekker warm land beginnen. Spanje, Mexico of Curaçao ofzo, want dáár komt hij graag.

Motto
Als ik aan Michiel vraag of hij een motto heeft, iets waar hij elke dag mee doorkomt of op zijn minst aan denkt zegt hij: “Het motto van de zaak ‘Waar anders heel gewoon is’ is natuurlijk ook ’t mijne!” Ik kijk nog wat rond terwijl Michiel met een klant spreekt en de ijsblokjesmachine ratelt. Achter de flessen wijn en sterke dranken bij de bar verkleurt mooie sfeerverlichting van het ene in het andere pasteltintje. De roze potkachel wacht op de winter.

“Sorry dat ik je even liet wachten.” Michiel staat weer voor mijn neus. “Je wilde weten wat ik van het lopen op hakken vond hé..?” Ik knik terwijl ik denk: “Waarom gooide ik die standaardvraag er nu precies naar hem uit?” Zijn antwoord is geinig: “Als ik vrouwen er goed op zie lopen vind ik het super elegant maar dan moeten ze het wel écht kunnen hé! Anders moeten ze dat maar overlaten aan travestieten die lopen én dansen er altijd perfect op!”

Sfeer
Er wil weer iemand iets bestellen dus ik ga. In vloeiend engels maakt Michiel een praatje met zijn gast, terwijl ik mijn noteblock opberg. Buiten laat die opmerking van hem dat Leiden voor homoseksuelen soms nog met een lange IJ wordt geschreven me niet los. We leven toch in 2014? We zijn toch zo tolerant? Ik kan er met mijn pet niet bij. Wat heeft de één in vredesnaam met het geluk van de ander te maken? Dan herinner ik me een gesprek met een kennis ooit. We hadden het over de toekomst en onze kinderen.

“Al komen ze thuis met Sinterklaas als partner,” zei ik toen. “Als zij gelukkig zijn, ben ik het ook!” Zo is het toch? Laat alle mensen in hun waarde en ga ook eens wat drinken bij Michiel in zijn Roze Beurs. Als je op zo’n spelletjesmoment binnenstapt, heb je ook nog eens de avond van je leven! Zo leuk en gezellig en écht voor iedereen!

Je kunt Michiel en die verschillende avonden volgen op de Facebook pagina van de Roze Beurs: www.facebook.com/derozebeurs.

Hakketak Leiden Hakketak