Hakketak, Francine sprak…Balletschool Inge van den Broek

Als ik, genietend van alle mooie panden waar ik langsloop, het huis van Inge van den Broek aan de Langebrug zie, denk ik aan haar verschillende vaardigheden waarvan we haar in Leiden zo goed kennen.

Natuurlijk haar Balletschool Inge van den Broek die dit seizoen ’14-’15 het jubileumgetal 40 aantikt. Ze schildert. En leert dat ook aan anderen. Af en toe dicht ze, én… ze heeft een neusje voor antiek dat ze vanuit haar atelier Broek a/d Brug verkoopt. Ze doet mee aan de Open Monumentendagen en als er Kunstroute is, kun je bij haar een praatje komen maken of meedoen aan een workshop in een van haar talenten. “Niet niks,” denk ik, terwijl ik aan de bel van deze crea-bea trek.

“Maar mijn dochter Nelleke draait al 16 jaar van die 40 balletjaren mee. En we maken van dit seizoen samen met alle leerlingen één groot feest,” is de start van haar verhaal terwijl ze koffie voor me neerzet in het huiselijke atelier en me aankijkt met pittige kijkers vanonder een roodfluwelen pillboxje, schuin op haar donkere golvende haar geplant. “Wat een superleuk type,” denk ik terwijl ik een slokje neem. “Die is tenminste lekker zichzelf.”

Wie is Inge? 
Als Inge vertelt dat ze geboren is in ‘het Amsterdam van het westelijk halfrond’ – zoals Willemstad op de Antillen ook wel wordt genoemd – en zich nog kan herinneren dat ze onder een muskietennet Antilliaanse klanken hoorde, vijf oudere zussen en één broer heeft, dan kan ik niet anders dan de link leggen tussen die ervaringen, haar liefde voor dansen en Leiden en haar kleurrijke, vriendelijke gedrag op veel fronten. Typisch toch, dat eerste indrukken in je leven zoveel impact op de rest kunnen hebben. Want ondanks dat ze net voor haar tweede jaar Leidse werd, zijn die invloeden duidelijk in haar terug te vinden.

Bijzonder
We zitten samen bij haar bureautje waarop veel foto’s van de balletschool liggen. Ze verwacht die middag ook bezoek in verband met inschrijvingen en dan maakt ze graag visueel wat men van de lessen kan verwachten. “Hoe vind je onze jongetjesgroep?” vraagt ze, terwijl ze een té leuke foto van een stuk of acht knulletjes omhoog houdt en er zelf vertederd naar kijkt. Ik schuif met mijn vinger wat foto’s heen en weer. Allemaal prachtplaten met voor mij, leek op balletgebied, heel veel mooie poses en vooral enthousiaste snuitjes van de leerlingen die erop staan.

Het al begonnen 40e jubileumjaar van de balletschool wordt feestelijk. Er komen voorstellingen en uitstapjes. Dochter Nelleke heeft de regie. “Zoals trouwens al voor 70% in de balletschool,” vertelt Inge trots. Bijzonder dat dochterlief precies dezelfde passie voor het ballet heeft als haar moeder. En het presteert om, naast haar gezinnetje met man en twee kindjes, les te geven in het basisonderwijs en daarnaast de kinderklassen en vier selectiegroepen leert dansen in de balletschool. “Wij raken telkens erg gemotiveerd door alle goede recensies en het enthousiasme van onze leerlingen,” zegt Inge: “Want ja, het is een druk leven. Maar mijn vijf zussen houden een oogje in het zeil hoor! Zeker wat Nelleke betreft,” lacht ze er achteraan. “Heerlijk zo’n hechte, warme familie,” denk ik terwijl Inge verder vertelt.

Toneelmeisje
Het begin van haar danscarrière was best bijzonder. Op de basisschool, ze was net zes, zag een leerkracht haar flamenco-achtige pasjes maken. Daar werd aandacht aan besteed en Inge mocht klassiek gaan dansen bij Juffrouw Wijnands. Een bekende in Leiden op balletgebied. Inge danste de sterren uit de hemel en werd op haar achtste geselecteerd uit tientallen (oudere) meisjes om op het toneel van Diligentia in Den Haag mee te dansen in een voorstelling. Daar gebeurde het ergste wat een theater kan overkomen: het licht viel weg! Maar de entertainkrachten van de kleine Inge braken eerder uit dan de paniek. Ze ging op het randje van het toneel zitten en nodigde met een ijl stemmetje het hele publiek uit om ‘Perompompom’ met haar mee te zingen. Jaren later spraken mensen daar nog over. Haar naam was voorgoed gevestigd.

Tiener Inge
Dansend door haar middelbare schooltijd, lesgeven bij Klein Matillo en Groenoord. Ze bleef in beweging. Toch kwam een beetje de klad in het échte ballet. Ze kneep ‘m dus wel tijdens het auditeren voor de vierjarige opleiding aan de Rotterdamse Dansacademie. Want sommigen proberen dat zelfs drie keer zonder succes. Dus ze kon haar geluk niet op toen zij in één keer werd aangenomen. Nadat ze deze zware opleiding had gevolgd, begon ze met lesgeven terwijl ze zich verder ontwikkelde bij de Modern School of Jazz van Benjamin Felixdal in Amsterdam.

Werkende Inge
Het geven van danslessen leverde in het begin niet voldoende op om van te kunnen leven dus ze pakte er van alles naast aan. Administratief werk, secretaresse, verkoopster, noem maar op. Ze woonde op kamers. Totdat ze Ton tegenkwam en het als stel wat gemakkelijker werd, doordat er meer inkomen als basis was. Op het moment dat ik mijn vragen over Leiden aan haar wil stellen, klingelt de deurbel en arriveren de verwachte mensen voor het dansles-gesprekje.

Er dribbelt een kleutertje naar binnen. Inge hurkt direct bij het kindje en stelt het op haar gemak. Ze krijgt een stoeltje en wat limonade en ik zie het meiske alle bewegingen van Inge aandachtig gadeslaan. Op dat moment is mijn gedachte: “Is dat kindje nu zo geïnteresseerd of heeft Inge zo’n aantrekkingskracht?” Ik kwam er niet achter. Wél knap was dat Inge de rest van mijn vragen vlot beantwoordde en gelijktijdig dat ukkie vermaakte met knipoogjes en handgebaartjes. Zo houdt ze natuurlijk ook de aandacht tijdens de lessen vast!

Leiden
De laatste 15 jaar doet Leiden écht mooie dingen vindt Inge. Dat begon al onder Burgemeester Goekoop die zij met regelmaat zag en sprak in Restaurant Burgerzaken. Die man was écht ónder de Leidenaren en had een mooi hart voor culturele zaken. Echtgenoot Ton is stapelgek van Leiden, wonen in het centrum is superleuk dus geen enkel minpuntje en nooit meer weg hier. Maar….. als Leiden verdween dan ging ze naar Bergen-Binnen. Ze denkt dat ze in dat kunstenaarsdorp ook wel zou kunnen aarden. Grote schrijvers – die zij graag leest – zoals Gorter, Bloem en Roland Holst hebben daar ook hun verleden!

Op haar teentjes
Hakken draagt ze niet. Inge’s voetjes gaan alleen maar omhoog op spitzen. Buiten haar werk draagt ze comfischoentjes of warme laarsjes. Ze heeft alles voor het dansen over dus ze spaart haar voeten. Skiën en motorrijden, ze kan het maar dat doet ze dus ook niet in verband met het blessurerisico.

Drie keer feest en een motto
Dit seizoen bestaat de balletschool dus 40 jaar. Moeder en dochter zijn al druk met de voorbereidingen voor de extra feestelijke voorstellingen in juni 2015 in Theater Ins Blau en daarom vaak te vinden in de opslag van de balletschool in Leiderdorp waar de in die 40 jaar verzamelde prachtige collectie kostuums keurig op maat en kleur hangt. Inge wordt 60, dat is het tweede feest binnenkort en óók nog 40 jaar getrouwd: drie keer feest!

Inge’s motto is: ‘Gedrag bepaalt wie je bent’. Ik heb nu gezien hoe zij zo’n klein aspirant-danseresje geruststelt en haar zien en horen vertellen over haar verleden, heden en toekomst. Haar gedrag is debet aan haar succes en dat is haar van harte gegund. Want denk eens even goed na. Bijna 60 jaar en nog elke dag dansen! Ik ben zelf geen stijve tut maar maak hiervoor graag een diepe buiging voor Inge. Hoe heet dat in ballettermen? Een reverance?

VOF Balletschool Inge van den Broek: www.balletschoolingevandenbroek.nl
Balletschool Inge van den Broek op Facebook: www.facebook.com/BalletschoolIngeVanDenBroek
Het atelier van Inge: www.atelierpaintingsandobjects.nl

Leiden