Deel dit bericht!  

Hakketak, Francine sprak... Britt Ambrahams

“Britt Abrahams. We willen graag aandacht aan haar geven want ze schreef gewoon een boek over haar leven met alle handicaps!,” was de zin die ik op de redactie van Sleutelstad opving. “Dat wil ik óók graag doen!”, was mijn reactie, tevens verzoek. De volgende dag nodigde ik (Somi profi) Britt Abrahams per Facebook uit om een praatje te komen maken over haar boek, of beter gezegd: Bio.

Vrolijk
Het opgewekte karakter van Britt bleek al uit de eerste berichtjes die we wisselden. We zaten te geiten over dat we elkaar wél kenden maar nog nooit hadden ontmoet. Compleet met bijpassende smiley’s. Dat gaat in Leiden vaak zo, je kent iemand en toch ook weer niet. Hàài-zwaai en doordenderen, zo rollen wij hier. Maar typisch Leids is ook dat we hier allemaal wél oog voor elkaar hebben en dat je snel ook een plekje in iemands hart krijgt. Britt woont op die manier in bij iedereen die haar ooit heeft ontmoet.

Britt én haar ghostwriter Paul Dirkse, de bekende journalist van onder andere Buijze Pers, zitten al in mijn kantoortje als ik nog over de keitjes van het centrum ren in verband met onze afspraak. Terwijl ik bijna m’n nek op die krengen breek denk ik aan dat frèle vrouwtje dat op me zit te wachten en hooguit in zo’n situatie haar rolstoel op standje “racen” kan zetten. Voor zover dat al mogelijk is met zo’n ding.

Niks…
Britt kan niks, dat is een behoorlijke confrontatie als je met haar spreekt. Ze zegt dat zonder verdriet, spijt of emotie. Ik zat me in no-time enorm schuldig te voelen over het feit dat ik het elke dag maar weer als ‘gewoon’ ervaar dat mijn lichaam goed functioneert. Britt heeft een helder verstand. Als peutertje t/m einde basisschool zat ze op mytylschool “De Blauwe Vogel”, doorliep het VMBO op het Katwijkse Warns College, heeft daarna nog twee jaar HAVO gedaan op het Leonardo en rondde succesvol een juridische opleiding af aan het ROC. Ze heeft alle kwaliteiten om medewerkster in de rechten te zijn maar komt niet aan de bak omdat ‘men’ een beetje schrikt van de mogelijke verzorging rondom haar persoon. “Wat waardeloos,” denk ik, terwijl ik haar vrolijke manier van spreken aanhoor en onder die omstandigheden ook bewonder.

Britt spreekt over al hetgeen zij in haar dagelijkse leven door haar beperkingen meemaakt in concluderende zinnen vermengd met een fikse vleug humor. Ze maakt zich er niet druk om: “Het is nu eenmaal zo.” Daar kunnen heel veel mensen van leren! “Ze zou uitgenodigd moeten worden om voor een groepje vrouwen met de wens naar opgespoten goudvissenlippen te spreken, die zouden direct weer bij zinnen zijn” Denk ik een beetje vals.

De Bio; Onbeperkt
Britt heeft al vele malen media aandacht gehad rondom haar persoon. Het meest indringende op dat gebied is de aflevering van ‘Je zal het maar hebben‘ die BNN van haar – bij haar thuis – maakte.  Daarin zie je dat Britt, met dank aan haar ouders, een eigen appartementje (in het ouderlijk huis in de Stevenshof) bewoont, waarin ze alles heeft wat haar hartje begeert. Plus de levensbelangrijke medische apparatuur. Ze zou graag écht zelfstandig wonen maar dat zit er niet in. Britt is te zwaar! Ze weegt 20KG en volgens de Arbo-wetgeving mogen verzorgers tillen tot 15KG. Het zijn dus haar ouders Lidy (doktersassistente) en John (rechercheur) die naast hun baan de volledige verzorging van hun dochter er, met liefde, bijnemen. Voor een goede weergave van Britt’s leven en de tomeloze inzet van haar ouders daarin verwijs ik naar wat Miep Smitsloo in 2014 over Britt én haar moeder schreef in het Leidsch Dagblad. Je kunt het in PDF vinden op de site van Britt waarop je ook alle info met betrekking tot haar boek “Onbeperkt” aantreft: www.brittabrahams.nl/artikelen.

Leiden
De band tussen ghostwriter Paul en Britt is hecht door het samen schrijven van het boek. Paul was op de dag van onze afspraak in Leiden om boekhandels te vragen of zij Britt’s boek – dat op 6 maart aanstaande verschijnt – in het assortiment willen opnemen. Mijn werkplekje aan de Hooigracht is dichtbij de Bree, dus kwam hij direct even verslag doen. “Owwwiiiee… de Bree”, zucht Britt. Gewéldig natuurlijk dat haar boek daar straks verkrijgbaar is maar voor haar een crime om doorheen te ploegen in haar rolstoel. En ze had nog zó gehoopt dat de situatie daar beter zou worden na de renovatie en mét de nieuwe fietsenstalling. Maar helaas. Fietsen, terrasjes op de stoep, akelige bestratingen. De Bree is nóg meer een hindernisbaan geworden. Maar gelukkig zit alles hier dicht bij elkaar, lacht ze alweer. Ze is dol op uit eten gaan, met vrienden naar een van de gezellige kroegjes of achter ’n bak koffie zitten staren naar het eeuwige kleurrijke gekroel en gewoel van onze binnenstad.

Zomaar weg?
Je bedoelt: “Zomaar foetsie?” is haar wedervraag als ik haar confronteer met een woonkeus elders op deze aardbol als Leiden niet meer bestond. Die mimiek! “Mens, je bent niet lekker” staat in haar ogen terwijl ze haar opties aangeeft. En verrassend: Britt zoekt het toch in de smeltkroes van een grote, voor haar lastig begaanbare, stad. Het zou vermoedelijk Amsterdam worden. Daar komt ze al met regelmaat voor sommige modewinkels. Haar schitterende pull was me al opgevallen, zwart met fuchsia en gouden accentjes. En over haar snoezie-booties had ik haar direct al gecomplimenteerd. Wat ik nooit bedacht had was dat Britt moeiteloos past in kindermaatje 152 maar (begrijpelijk ook) écht geen zin heeft in Mickey Mouse op haar borst. Gut ja, dat is natuurlijk zo. Het aanbod in haar maatje 152 is té kinderachtig voor een vrouw van 25. En stel je eens voor dat je krap 20 kilo weegt en een avondjurkje zoeken! Britt is dol op UGG’s, dat schoeisel houdt haar voeten heerlijk warm! Want zij loopt niet en wat niet beweegt wordt erg snel koud… Weer zoiets, met het schaamrood op mijn kaken typ ik verder terwijl ik aan mijn verwensingen een halfuur eerder richting de Hooglandse Kerkgracht keitjes denk.

Motto
Wat wij als dagelijkse beslommeringen zien, zijn voor Britt enorme problemen. Maar ze is erg monter. Haar motto is; LEEF met de dag, morgen zie ik wel weer! Zij doet dat ‘gewoon’. Ze regelde in 2013 een Bikkelbus en dacht  nadat ze een meisje met taaislijmziekte sprak die een boek had geschreven; “Dát ga ik ook doen!” Het meeste geld voor de druk van haar boek ritselde ze bij elkaar via Dream or Donate www.dreamordonate.nl/user/1347-britt-abrahams.

Hakken en Hakketakken
Ik zat vooraf enorm met mijn eeuwige vraag; “Draag jezelf of wat vind je van vrouwen op hakken?” Maar Britt is een realist. Ze vindt het jammer dat ze er zelf niet op kan lopen maar kletst andere vrouwen erin en heeft samen met hen dikke pret als zij lijdt onder het gehobbel-bobbel van haar rolstoel op de keien terwijl haar vriendinnen op hakjes naast haar zowat hun enkels verzwikken.

Ze is wie ze is
“Leiden is als een warm bad en mijn ouders verdienen een standbeeld” Flarden van ons gesprek klinken nog na als Britt weer is opgehaald door haar ouders. De volgende dag loop ik met de ogen van Britt door Leiden. Binnen een draaicirkel van nog geen 150 meter fotografeer ik elf situaties waar zij met haar rolstoel in een nare of gevaarlijke situatie terecht zou komen. De meeste zijn makkelijk oplosbaar. Want waarom moet je fiets dwars over de stoep staan? Plak dat ding even tegen een gevel. Winkels met handel buiten zijn pure stoepstagnatie! Vlaggen, entreepoortjes met van die touwen ertussen. Britt’s worst-nightmare! En zo eenvoudig op te lossen. Dát en het feit dat je minder validen zoals Britt gewoon zélf kunt aanspreken zonder je tot de begeleider te richten alsof de persoon in de rolstoel van Lotje getikt is, zou al veel helpen. Ga dat doen én koop Britt’s Bio; “Onbeperkt, de wilskracht van Britt Abrahams” Daarin kun je lezen, hoe het kwam dat zij zo is, hoe ze denkt en doet. € 2.50 van elk boek schenkt Britt aan; het goede doel Spieren voor Spieren.

Britt Abrahams de website: www.brittabrahams.nl
Britt Abrahams’s boek op Facebook: www.facebook.com/pages/Britts-bio-Onbeperkt
Britt Abrahams op Linkedin: nl.linkedin.com/pub/britt-abrahams/