Hakketak, Francine sprak... Hein Martens van DENDE

“Van mij mag ‘ie zelfs nog wel even wegblijven,” dacht ik toen ik me ondanks een beetje koeler weer heerlijk nestelde in de halfronde bank die voor de deur van DENDE aan de Nieuwe Rijn 5 staat. Ik had een afspraak met Hein Martens, eigenaar van dit, volgens www.dende.nl, Lunch, Borrel en Diner restaurant.

 

Medewerkster Charlotte (ik heb haar naam gevraagd) zet een glas stil water voor m’n neus, zegt dat Hein eraan komt en snelt weer verder de bijbehorende terrasboot op. Ik volg de jonge vrouw en vraag me af hoeveel meters zij op een dag maakt. Heen en weer, op een bijna drafje en steeds over dat schuine stuk straat omdat de Nieuwe Rijn vanaf de Hoogstraat nu eenmaal scherp naar beneden duikt. Topsport is er niets bij.

Mensen kijken
Terrasje-zitten om ‘mensen te kijken’ is een nationale hobby en bij Dende kom je volop aan je trekken wat dat betreft. Ga met je neus richting dat schuine stuk zitten en je schiet soms (vals eigenlijk zeg) een beetje in de lach. Want veel mensen maken hier rare bokkesprongen. “Wat geestig om je hier te verkneukelen,” zeg ik dan ook tegen de arriverende Hein. En:  “Welke afstand loopt Charlotte hier per dag?”

Hein vind niet alleen de onophoudelijke stroom passanten leuk om naar te kijken maar vooral zijn uitzicht op het pand van V&D. “En dan daar het stadhuis… ik volg een weids armgebaar van Hein en vraag me hardop af of hij ook wel eens aandacht voor zijn klanten heeft? “Natuurlijk joh, ik geniet ’s avonds pas van het uitzicht. Ik woon namelijk met Bloeme (zijn vrouw) boven Dende.” “Da’s niet verkeerd,” is mijn conclusie. “Klopt, ik ben er erg blij mee. Ook al omdat ik daardoor direct bereikbaar ben voor mijn medewerkers.”

Ondernemer
Hein is echt een ondernemer. Alles wat op de website van Dende staat rolt binnen een paar minuten uit zijn mond. Hij vind het superleuk om feestende groepen in zijn restaurant te hebben. Als mensen promoveren, is Dende het adres voor de borrel. Dende hanteert het concept van een proeverij. Daarnaast is Dende voor mensen die aangepast voedsel nuttigen ook ’the place to be’. Moet je glutenvrij, Heb je lactose intolerantie, een tomaten- of paprika-allergie? Hein houdt bij de bereiding in eigen keuken rekening met jou.

Wie is Hein?
Tijdens zijn studies nederlands en biologie had Hein bijbaantjes in de horeca. Maar eenmaal afgestudeerd, vond hij labaratoriumwerk hélémaal niks! Hij wilde een restaurant voor zichzelf beginnen en Dende bestaat nu alweer 10 jaar. Het wonen en werken in Leiden omschrijft Hein als ‘onwijs leuk’: “Iedereen hier kent elkaar. Als je door de stad loopt heb je door het groeten continue één hand omhoog.”

Balen hoor…
Dat er hard gewerkt wordt aan de bereikbaarheid in Leiden ontgaat Hein echt niet. Toch blijft het vervelend voor hem dat hij kilometers om moet rijden om zijn eigen zaak te kunnen bevoorraden. Daar ziet hij ook niet snel verandering in komen vanwege de locatie. Hein’s ogen glijden even over zijn terrasboot. “Die zit aardig vol hé,” Merk ik op. “Ja, altijd wel hoor en nu ook de roze stoel,” Hein glimlacht. Midden op zijn 16 meter lange waterterras prijkt een fuchsiaroze zitplaats. “Ik ben zo teleurgesteld joh,” zucht Hein: “Enkele jaren geleden bedacht het College van B&W nieuwe regels. Geen kunststof terrasmeubilair meer.”

Toen Hein 10 jaar geleden voormalig café de Kroon overnam, kon alles regelrecht bij het grof vuil. Hein koos voor duurzaam kunststof met stalen pootjes in zijn bedrijfskleuren zwart-rood. Omdat er op de nieuwe regels op basis van een dwangsom gehandhaafd zou worden, schafte Hein de voorgeschreven neutrale tinten uiteindelijk toch maar aan. En toen werden die nieuwe regels vervangen door andere. “Kunststof – zelfs in kleurtjes – mag weer wel maar nu moeten de banken, windschermen en plantenbakken weg. Buiten dat ik er een beetje moe van wordt, heb ik dus voor niets een investering van 10.000 euro op de debetkant van mijn jaarrekening staan,” zucht Hein.

Ik ben er even stil van want dát is inderdaad zuur als je bedenkt dat het terugverdiend moet worden met kleine bedragen. “En die rozerik dan? Ik probeer Hein maar een beetje af te leiden. Een beetje dwars en met een dosis humor legt hij uit”: “Die roze staat daar om te prikkelen, een beetje tegen de regeltjes schoppen en mensen die erop gaan zitten en zichzelf met een foto of selfie op de bijbehorende facebookpagina posten op die stoel krijgen 50% korting op wat ze bestellen en de rest van hetzelfde tafeltje (voor maximaal vier personen) krijgt 15% korting. Grinnikend schrijf ik het op. “Onthouden,” denk ik er stiekem bij.

Niet echt heel eerlijk
Nu we het over terrassen hebben, komt Hein goed op dreef. Wat ik van De Waag vind. “Ja, eh… verschrikkelijk mooi verbouwd!” Dát vind Hein ook. “Zeker. Dikke pluim! Maar erg jammer dat zo’n mooi Historisch pand horeca is geworden.” Het verloor wat hem betreft daarmee voorgoed het eigen karakter. Hein vind het nu meer een Grand-Café. En dat er vijf miljoen gemeentegeld in is gepompt (weliswaar in 50 jaar terugverdiend) vind hij gewoon verkapt ondernemingen subsidiëren en dus concurrentievervalsing. Peinzend bijt ik bijna een stukje uit mijn glas, Hein heeft wél een punt. “De laatste jaren is er 3.500 vierkante meter horeca bijgekomen in mijn ratio,” vertelt Hein verder. “Vind jij het niet genoeg?” Ja, dat vind ik zeker. Alleen bij bloedmooi weer zijn alle terrassen vol, ik loop er zelf elke dag langs. Het is wel een béétje buitenproportioneel aan het worden. Er er komt nog meer bij, als je de geluiden van de gemeente hoort.

Berlijn
Hein blijft wel in Leiden hoor, dat mopperen is geen reden om voorgoed naar Berlijn te gaan want dat is zijn antwoord als ik hem vraag wat zijn tweede keus na Leiden zou zijn. Berlijn omdat dáár dingen gebeuren. Berlijn is trendy, voortvarend en de kiem van al het nieuws. Vrouwen op hakken vind Hein supersexy, zélfs als ze bijna struikelend van ‘zijn dijkje’ aftrippelen en zijn motto is: ‘Wie zichzelf niet kan bevelen, moet gehoorzamen’.

Zoefff… Charlotte
Hein is wel een snel figuur, concludeer ik. Want hij is alweer weg naar zijn volgende afspraak. Omdat ik daar zo lekker zit, blijf ik nog even mensen kijken. Charlotte racet weer even langs, vriendelijk glimlachend, een dienblad proppievol op één hand. Inmiddels weet ik van Hein dat ze tussen de 15-25 KM per dag aflegt in dat tempo. Ik besluit ook even met háár te praten. Ze reageert vriendelijk en verrast, ze doet toch gewoon haar werk?

Terwijl haar ogen heen en weer gaan als volgde ze een tenniswedstrijd om de Dende-gasten in de gaten te houden geeft ze antwoord op mijn vragen. Nee, omver gereden worden door de fietsers die ondanks de waarschuwingsborden blijven weigeren af te stappen op dit stuk Nieuwe Rijn is háár gelukkig nog niet gebeurd. Ze moet wel goed op laag overvliegende meeuwen letten die brutaal de frieten van de dienbladen wegroven. “Oh hee, sorry…”

Ze moet weer verder, een gast wenkt en die gaan voor. Met een stralende lach zie ik haar iets later koffie tussen vier mobieltjes op het tafeltje van de gasten puzzelen. Ik zwaai nog even naar Charlotte voordat ik op mijn hakken aan ‘de klim’ begin en vraag mezelf af waarom toch die mobieltjes altijd standaard op tafel liggen. Juist als je even tijd voor elkaar neemt.

Dende: www.dende.nl
Dende op Facebook: www.facebook.com/dende.leiden
Dende op Twitter: www.twitter.com/restaurantdende
De Roze Stoel van Dende: www.derozestoel.nl

Hakketak Leiden Hakketak