Deel dit bericht!  

Nico Dijkshoorn speelt het liefst

‘Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen’. Want de man die die uitspraak uitspraak maakte, zei het zelf. “Ik denk dat ik beter kan schrijven dan muziek maken, maar in muziek maken heb ik meer lol”, zei hij. Nico Dijkshoorn, dus. De man die zaterdagavond een nieuw boekje in de Leidse Literaire Reeks presenteerde, maar vooral een avond muziek maakte met z’n band The Hank Five. Dat vóel je. Op de vraag wat hij zelf het leukste vond, zei hij “het spelen. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren. In de theaters die we nu met de band spelen, is dat anders”.

Vriendenclub
De Leidse Lente was vol. Dat gebeurt nu eenmaal met bekende namen. Maar los daarvan was het een op-en-top café-optreden: de ramen besloegen. Monique (“héél oud”) zei het misschien wel het treffends: “je voelt de vriendschap, de soul in de muziek”. Dat ze alledrie de muzikanten goed kent, doe daar niets aan af. Ook de band ziet dat zo. Nico: “Met deze jongens speel ik al meer dan twintig jaar samen. Die intermezzo’s met verhaaltjes kwamen pas na DWDD”. En dus kijk en luister je naar een band die zo te zien (op)leeft in een café-omgeving, dicht bij z’n publiek en met een zanger die af en toe “niet zo tekstvast” schijnt te zijn, volgens z’n levensgezellin.

Verwantschap
Tussen de muziek, de manier van spelen, en de boeken van Dijkshoorn zit verband. De covers bevinden zich meestal in de sfeer van de blues, de soul, de ’triestige’ southern blues. Oók als de Velvet Underground voorbij komt. Toch is het ook rebelse muziek. Onder een laagje zelfspot zit vaak de oproep in verzet te komen. Die spot is Dijkshoorns handelsmerk geworden. Die spot zou vervelend en aanmatigend zijn geworden, als hij niet ook zichzelf op precies diezelfde manier benadert. Het dagelijks leven bevat zó veel materiaal om over te schrijven, je over te verbazen, of (blues)muziek over te maken.

Onno Blom
Dijkshoorns bijdrage aan de reeks Leidse Literaire Reeks van Uitgeverij Het Tillenbeest heeft als omslagtitel alleen ‘Dijkshoorn’. Volgens Onno Blom is dat uniek “alleen de naam van de auteur”, maar de reeks moet ook uniek en een verzamelobject worden. “Aan de boekjes wordt veel aandacht besteed. De auteurs en de verhalen natuurlijk, maar zeker ook aan de vormgeving en productie. Over een poos moet je een rij, een reeks in je boekenkast kunnen hebben staan”. Hij wil per jaar zo’n twee, “misschien drie” titels uitbrengen. En allemaal “vooropgesteld góede verhalen van schrijvers die een band hebben met Leiden”, én “nee, niet per sé van gearriveerde, bekende schrijvers”.

Leidse Elvis
Dijkshoorn schreef over wat Blom omschreef als “de eerste ontmoetingen met de stad”. Dijkshoorn stuit dan in zijn nieuwe buurt op de Leidse Elvis. “Elvis woont hier om de hoek” is een zin die u en ik ook zouden zeggen. Dijkshoorn gaat verder en stelt zich heel andere scenario’s voor. Literair misschien geen top-drie-eredivisie, maar wel net als Carmiggelt van grote waarde voor wie een beeld wil krijgen als een foto. Overigens zou de lezer die verhalen moeten hóren. Net als de lijzige, sonore stem van Carmiggelt – of Cees Buddingh – zijn verhalen dat extra gaf, is het de intonatie van Dijkshoorn die extra diepte geeft. Zoals Jean Paul(-) zei “het heeft de emotie van de punk”.

Leidse invloed
Dijkshoorn lijkt zich te hebben genesteld in Leiden. Na Amstelveen “een winkelcentrum met daaromheen woningen” blijkt dit de omgeving waar hij openbloeit. “Leiden heeft me losser gemaakt”, “een soort losheid door Leiden”, “in Amstelveen sprak ik niet vaak met bijvoorbeeld de slager”: ze geven iets weer van ontspanning. Een ontspanning die ook een gevolg kan zijn van bekendheid. Want hoe we het wenden of keren, het is DWDD dat een enorm energiestoot gaf aan Nico Dijkshoorn. En de band. Op de eerste rij luchtdrumde Thomas(7) fanatiek mee. “Dat is Nico, van DWDD”, maar hij was vooral fan van de drummer want dat wilde hij graag zelf gaan doen.

Huisdichter?!
Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Eén tip uit Leiden, Nico. ‘Huisdichter’, bij de DWDD, past niet. Dijkshoorn is een merk. Maar welk blijft lastig.