Deel dit bericht!  

Summerjazz 2016 was veilige muziek met kleine échte toppen

De voortekenen waren slecht voor Summerjazz Festival 2016. De kassadame had zich een gat in het hoofd gestoten dat moest worden gehecht. Lodi van Brussel, één van de organisatoren, bleek ziek, zwak en misselijk “werk je maanden hiernaartoe, ben je precies vandaag beroerd”, en openings-act Sabrina Starke kreeg autopech. Hoe veel voortekenen kun je aan? Summerjazz 2016 trok zich geen bal aan van dat bijgeloof en ontwikkelden zich gewoon weer tot een prima festival. Met weer dat mee zat – warm en bewolkt -, goede muziek, prettige festivalbezoekers en dus een prima sfeer.

Pech
“Met een kapotte aandrijfas” stond Sabrina Starke langs de snelweg en om half een zou ze in de Leidse Hout op het podium moeten staan. “Dan probeer je toch zo rustig mogelijk te blijven. Het is vooral vervelend voor de bezoekers. Maar de Wegenwacht was er extra snel en kreeg ‘m gerepareerd”. Dat je dan de rest van de rit op hete kolen zit – iedere vertraging is nu dodelijk – is voorstelbaar. Maar wie Sabrina Starke op het podium zag, zou niet raden hoe ze vlak voor het optreden “de knop omzette”. Jammer genoeg was er maar tijd voor een paar nummers, want Roy Ayers wachtte en die moest een vliegtuig halen om vijf uur. Zíjn optreden was – daardoor? – plichtmatig.

Vooruitgang
Summerjazz Festival deed dit jaar een belangrijke stap voorwaarts. Een groot deel van de Leidse Hout was nu festivalterrein. Dat geeft lucht en mogelijkheden: een paar extra ‘winkeltjes’, een bosbios, een kinderdorp, een theehuis en extra podia. In het bos hadden de Poëten in het Park hun tent opgeslagen. Precies de juiste sfeer voor iemand als Rian Evers die solo duidelijk maakt waarop PS|Theater steunt. Aan de andere kant van het bospad liep een paadje recht op een Dixi-toilet af. Dat bleek de doorgang naar de Geheime Sessies op een open plek(je) in het bos, één van de hoogtepunten van Summerjazz. De meeste hoofdpodium-acts hebben er akoestisch opgetreden. Maar, maar, maar voor slechts vijftien luisteraars! Dat was het aantal koptelefoons dat beschikbaar was om de muziek goed te horen. Sabrina Starke nam er ‘revanche’ op haar aandrijfas. De opnames van de Geheime Sessies zijn overigens te bekijken en beluisteren via Djazz.tv (ook op YouTube) en de Stingray-app (‘gratis’ via Ziggo).

Veilige muziek
Op het hoofdpodium Grote Buiten overheerste zekerheid. Muzikale veiligheid overheerste. Bassiste Nik West en Banda Magda brachten in elk geval ook nog de noodzakelijke showelementen aan. Vooral West was daar goed in. Niet alleen liet de band – drums, gitaar, bas – horen dat dat genoeg is om pakkende funk te maken, waarvoor bijvoorbeeld Makula ook nog blazers en toetsen nodig had zonder de feestelijke maar dertien-in-een-dozijn funk te ontstijgen. Daar staat tegenover dat West een aardige kwebbelaar is en Douwe Bob’s tien seconden stilte tot een niemendalletje reduceerde met stiltes tot een minuut. En dat ze tot de inner circle van Prince hoorde, weten we nu ook wel. Banda Magna bracht meer muzikale show. Het mooie ‘Couche toi’, maar zeker de nummers van hun nieuwe album dat, vrij vertaald, gaat over ‘niet bang zijn’. Aan dat thema ontkom je niet.

Maar elders spanning
De echt opwindende stemmen/acts waren op de andere twee podia te zien. Amber Gomaa op het Perfect Plus Podium – een af en toe behoorlijk broeierige en mistige tent – maakte veel indruk met haar stem. Net als Nik West ook hier geen geluidsmuur, maar toetsen en drums. Maar wát een bereik en wat een gebruik van die stem als instrument. Zij was ook de enige met een ‘kippenvelmomentje’ bij het publiek. De andere onbetwiste topper stond op het cultuurpodium De Waterlelie: Merel Baldé. De roodharige toonde overdonderend aan dat imponeren een kwestie is van de juiste balans: tekst, stem, beweging, en lef. Open maar eens een voorstelling met een verleidelijk wiegende kont waaraan de ode is opgedragen. Expliciete teksten kan zij ontdoen van een vulgaire betekenis. “Want je plant een zaadje in m’n buik”; de vier kinderen vooraan keken met grote ogen en de volwassenen klapten en lachten. Sorry was ook zo’n nummer. Langzaam schetst Baldé het beeld van een vrouw die zich op een feest net iets teveel heeft laten gaan.

Cultuur
Het kleine cultuurpodium bracht meer moois. De Veenfabriek speelde een muzikale uitsnede uit hun laatste voorstelling Songspiel My Videoland, die naar meer deed smaken. De danseressen van Crosstown uit Den Haag (Korzo) hadden het moeilijker. Een prima decor, maar het muzikaal geweld van het veld overstemde vooral de muziek waarop Zahaira danste. Bodine Sutorius’ keuze was voor deze omgeving een gelukkiger, dynamischer. In het kader van bijvoorbeeld Schemerstad zou dit zeker niet misstaan.

Sfeer
Een festival bestaat uit zoveel meer dan de optredens. Het is ook een boomtak die bij Amber Gomaa komt binnenlopen met een vier-, vijfjarig jochie eronder. Het is Dennis die zijn broodje kaasfondue “niet echt héél duur” vindt “wil je een hapje?”. Het zijn de schone toiletten, en de klúisjes! Het is de aankleding van het terrein. Het is, in de PerfectPlus tent, de zoemende ondertoon van kletsend publiek bij Tourist LeMC “mogen we nog een liedje zingen?”. Het is de ijscowagen die over een teen rijdt. Het zijn de 93 druppels regen die onvoorspeld tóch vallen. Het is Cory Henry’s The Revival, die óók al een voormalige muzikant van Prince mee nam.