Hakketak, Francine sprak... VVD-raadslid Margreet van Wijk - Meijer

Ze was in 2015 raadslid van het jaar, herinner ik me op weg naar het Leidse VVD-raadslid van economie en cultuur. Ze is ook plaatsvervangend voorzitster van de gemeenteraad en voorzitster van de raadscommissie Stedelijke Ontwikkeling. De burgemeester wordt dus door haar vervangen als ‘ie er niet is.

 

Met echtgenoot en haar zeven maanden oude dochtertje woont ze in een Leidse dertiger jaren buurt tegen Oegstgeest aan. Geen foute keuze voor een jong gezinnetje, denk ik als ik het Leidse Hout passeer. Dat wordt heerlijk ravotten en verstoppertje spelen met buurtkindjes voor de kleine in de toekomst.

Voortuintje en dan…
Je kent ze wel, die kamer-en-suite woningen van weleer. Vaak in grijs met wit naar het nu toe geverfd met aandacht voor oude details. Maar deze niet! Bijna verbaasd blijf ik na de hal en gang op de drempel van Margreets keuken staan. Donkerblauwe wanden, lichte gietvloer, twee eilanden in beuken, wit en chroom, limegroene details en een uitnodigende ovalen glazen tafel, die niet uit de vorige maar de volgende eeuw lijkt getrokken!

Grijnzend kijkt Margreet me aan. “Dat is wel even wat anders hé? Dat dachten wij ook toen we deze woning nauwelijks één jaar geleden kochten. Bijna hadden we het huis vanwege deze eigenzinnig ingerichte aanbouwkeuken overgeslagen, maar we zijn toch maar gaan kijken. En nu is de grap dat dit juist de meest gebruikte ruimte in het huis is!” Dat begrijp ik heel goed, met de gastvrijheid van Margreet, uitzicht op de fraaie tuin en haar bodemloze koffiepot is het heerlijk toeven en babbelen aan haar keukentafel in de door het vele glas in het dak heerlijk lichte ruimte!

Meisje met eigen willetje
Haar Drentse vader en Zuid-Hollandse moeder ontmoetten elkaar in Noorwegen en het vreemde is dat dat land haar tot op vandaag de dag enorm trekt. “Vermoedelijk liggen daar mijn échte roots”, grapt ze glimlachend. Drenthe was de provincie waar ze met haar ouders en oudere broer opgroeide, in een dorp met veel ruimte tussen de huizen en boerderijen. Ze is een natuurmeisje, speelde tussen de koetjes en kalfjes, had een paard op stal, kende de bossen en was altijd in de natuur.

Nadat ze het gymnasium had afgerond, reisde ze op haar 18e af naar het verre Leiden om rechten te studeren. Vanaf het allereerste moment dat ze in Leiden was, gaf onze stad haar het gevoel dat ze was ’thuisgekomen’. Na het halen van haar bull in straf- en faillissementsrecht bedacht ze dat ze advocaat wilde worden en ging maar eens in een andere grote stad kijken! Het werd Groningen. Om ervaring op te doen in een faillissementspraktijk. Ze gruwelt nog als ze aan die misstap denkt, want ze was binnen drie maanden terug in Leiden en beloofde zichzelf hier niet meer weg te gaan.

Ze wilde veel leren door verschillende werkervaringen en vond een job als interim-voorlichter bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Stroomde daar al snel door via procesvertegenwoordiger naar een beleidsfunctie. Daarop volgden enkele jaren ervaring opdoen bij het ministerie van Veiligheid & Justitie, als adviseur van de directeur-generaal. En twee jaar geleden heeft ze binnen datzelfde ministerie de uitdaging van een meer financiële functie aangenomen. Margreet forenst dus heen en weer naar Den Haag.

Familie
Naast natuur is familie voor haar ook een fijn woord. Haar bijna 83-jarige vader komt uit een gezin van negen. Ze heeft veel neven en nichten op social media. “Dat is prachtig en leuk om contact te houden! Dat is toch ook de doelstelling van social media? Er is een facebook-familie ontstaan. We leven digitaal enorm met elkaar mee, ik zou dat niet willen missen. Maar ik vind social media soms ook ingewikkeld”, zegt ze terwijl ze even naar buiten staart.

Margreet begint te vertellen: “Wat je plaatst, is voor altijd en de hele wereld vindt er wat van. Je moet daarom steeds bedenken of het wel een goed idee is om iets te delen.” Hoewel die enorme, niet te omschrijven, boost van het moeder worden en alle mooie belevenissen met haar dochter sindsdien alle aanleiding voor mooie posts geven, plaatst ze uit principe niets over haar dochter. Omdat ze vindt dat die belevenissen nét zo goed die van haar kindje zijn en dus niet aan haar om die op social media te zetten.

Er kwamen dus géén posts en foto’s. Tot vandaag de dag niet. “En dat voornemen is best moeilijk vol te houden, want we zijn zó blij mét en trots óp haar!” Margreet tovert haar mobieltje uit de fruitschaal op tafel en laat me een foto van een perfect mooi kindje zien in onze Hortus, op het enorme blad van de Victoria Amazonica. “Die foto zou je toch zo willen delen!”, zucht ze, terwijl ze (terecht) vertederd naar de afbeelding van haar eigen dochtertje kijkt.

“En dat doe ik dus niet!”, volgt stellig over haar lippen. “Want zij mag later zelf beslissen of en hoe ze op social media wil, wat voor beeld ze daar van zichzelf wil schetsen.” Ze heeft wel gelijk. Stiekem denk ik: “Dat zouden meer moeders moeten doen”, denkend aan alle babyspam die men af en toe digitaal moet dulden.

Bevallen
Tijdens haar zwangerschap hield ze zich doof voor ervaringen van anderen. Ze dacht: ik laat me niet gek maken, iedere vrouw kan dit, komt bij mij ook wel goed. Zelf heeft ze dan wel niet geluisterd naar anderen, maar ík wil wél weten hoe zo’n powervrouw als Margreet haar bevalling beleefde. Ja toch? “Toen ik duidelijk merkte dat de baby zou komen, wilde ik controle houden”, biecht ze eerlijk op. “Maar ja, je merkt dat er een soort oerkracht in je lichaam gaat starten en daar kun je je maar beter aan overgeven.” Ik giechel inwendig en schiet bijna 40 jaar terug in de tijd toen ik precies hetzelfde dacht bij mijn eerste.

“Maar wát een gave ervaring is dat bevallen zeg!” Met een gewéldig cadeau aan het eind, vul ik haar aan. “Ja! En er gaat spreekwoordelijk een soort ‘knop’ bij je om want je weet ook ineens wat je allemaal moet doen met zo’n baby’tje! Het is werkelijk een wonder!” Haar dochter kreeg de naam Thyrza, dat in het Hebreeuws ‘lieflijkheid’ betekent. Een wereldwijd goed uit te spreken naam vind ik. We nemen nog een bakkie en kijken elkaar veelbetekenend aan.

De gemeenteraad
Toen ze eenmaal in Leiden gesetteld was, wilde ze actief worden in het lokale bestuur. Ze had er tijd voor naast haar werk, was VVD’er van huis uit dus meldde zich bij die partij in 2007 als secretaris voor het bestuur. Op een dag ging het over kandidaten voor zetels in de gemeenteraad. Ze was nieuwsgierig en had ideeën maar besefte ook dat een zetel in de gemeenteraad heel veel werk zou inhouden. Drie maanden lang heeft ze toen alle vergaderingen op de publieke tribune bijgewoond, om te testen of ze die avonden zo vaak en van het begin tot het eind uit kon zitten. Ze concludeerde dat dat geen probleem was en gaf zich op voor de lijst van de gemeenteraad.

De hele raad kwam er op die manier achter wie die mysterie-lady was die steeds op de tribune gezeten had. Margreet vind het deelnemen in de raad gewéldig en heeft inderdaad (nog steeds) erg goede ideeën. Haar gedrevenheid in het begin was gebaseerd op het feit dat ze achter de coulissen kon kijken. Vervolgens zette ze al die ervaringen in voor wat goed is voor Leiden. Bij de verkiezingen in 2010 werd ze nummer zes in de gemeenteraad, er waren zes zetels, dus ze zat erin. In 2014 stond ze nummer 2 en werd opnieuw gekozen.

Stedelijk beheer, wat is er allemaal nodig, dat wil ze weten en daar kom je achter door ter plekke te gaan kijken of eventueel eens iets uit te proberen. Margreet reed al met brandweerwagens mee om te merken dat de verkeersdrempels uit de noodroutes moesten, dat soort dingen. En dat vindt ze heerlijk, ze leert veel, komt overal en onthoudt al die ervaringen en doet er wat mee.

Koopzondagen, da’s wel een ‘dingetje’
Op een dag moest ze toegeven dat er een enorme leukerd óók in gemeenteraad zat. Voor het CDA. Ze had het daarom maar nooit over de koopzondagen met hem, maar ze gingen wel samen de stad in! Niet voor stedelijke, maar persoonlijke belangen. We houden het kort. Margreet ontmoette haar man in de gemeenteraad. Maar samen in de raad? Dat is niet te doen en dat moet je niet willen. Nu kan het ook niet meer. Met beiden een baan, Margreet in de raad en de zorg voor de kleine is het strak plannen in huize Van Wijk-Meijer.

Leiden
Leiden voelt als en ís haar thuis sinds ze haar studie hier startte. Ze vindt de stad beregezellig en mooi. “Nu iedereen hier het onderhoud en de historie hoog in het vaandel heeft staan, komt Leiden letterlijk en figuurlijk goed uit én ín de verf. Maar ik heb ook wel iets over Leiden te zeuren hoor. Ik móét even een VVD-cliché spuien!” Ik zit nieuwsgierig klaar met mijn note-block want sinds het meeuwen-huisvuilprobleem is opgelost door de komst van ondergrondse containers ben ik steeds reuze benieuwd naar het onderwerp van ontevredenheid over Leiden van mensen met wie ik spreek.

Ze gaat zachter praten, omvat haar koffiemok met twee handen en buigt over de tafel naar me toe. “Ik vind de binnenstad, vooral op zaterdagen, écht van hieruit (rand Leiden/Oegstgeest) onbereikbaar!” Kordaat gaat ze weer rechtop zitten. Ik zie aan haar snuit dat dit haar volgende ‘dingetje’ wordt in de gemeenteraad. Of al is, dat ga ik nu meteen checken. “En wat ga JIJ daaraan doen, heb je NU óók een idee Margreet? Nee dus. Ze baalt zichtbaar, “Dat de wegen in Leiden op sommige dagen en uren gigantisch zijn verstopt, daar zijn vrees ik geen eenvoudige oplossingen voor.”

Dan komt ineens de daadkrachtige Drentse in haar op. “Weet je Francine. De wal gaat het schip uiteindelijk keren, dat ga je zien. En in de tussentijd moet je je ogen en oren openhouden voor mogelijke oplossingen. Hoe ervaar jij het bijvoorbeeld om van jouw woonplek (Oude Singel) de stad in- en uit te komen?”

Uhhh… ik trein, loop en fiets meestal. Op dat moment vermoedde ik dat ze niets aan mijn antwoord zou hebben, maar Margreet ziet in ieder probleem een oplossing. Ze slaat nog net niet op tafel als ze zegt: “Zie je nu wel, die tram had er gewoon wél moeten komen!”

Hakken en Pippi Langkous
Eigenlijk vind ik het wel een lekker gevoel dat deze jonge, mondaine dame – want ze heeft stijl – bij het bestuur van Leiden hoort. Ze loopt in haar eigen huis op leuke pumps heen en weer dus de ‘draag-je-hakken-vraag’ is al ingekopt, ze draagt klassiekers (blouse-vestje-rok) en heeft als motto een uitspraak van Pippi Langkous: “Ik heb het (wat het dan ook is) nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”.

Werelds – vrijheid – en toch natuur
Terwijl ze me haar gezellige woning laat zien, constateer ik dat ze écht bijzonder is, onze VVD-Margreet. Ze is trots op de glas-in-lood schuifdeuren tussen de woonkamer en keuken, heeft een beeldschone (ach, ik doe en pluk maar wat hier en daar) tuin, heeft zelf het toilet betegeld (Pippi zit dus ook IN haar), babbelt over haar belevingen in New York, Canada en Rome maar kan in- en in- gelukkig met haar gezinnetje toeven op haar eigen volkstuintje aan de andere kant van Leiden.

Leuke Margreet, wat was het fijn om jou beter te leren kennen! Wat mij betreft mag je, mocht onze burgemeester bedenken dat hij stopt, hem niet alleen tijdelijk maar helemaal vervangen!

Margreet van Wijk-Meijer op Linkedin: nl.linkedin.com/in/margreet-van-wijk-meijer-781a101
Raadslid Margreet van Wijk-Meijer: gemeenteraad.leiden.nl/raadsleden/vvd

Hakketak Leiden Hakketak