Deel dit bericht!  

Schemerstad blijft spannend

Echt veel meer boten kan het huidige Schemerstad niet bergen: de groep ‘eigen boten’ leek groter dan eerdere jaren. Toch zal die druk misschien wel komen, want Schemerstad is een uniek evenement dat alleen in Leiden zó kan plaatsvinden en dat door steeds meer mensen wordt ontdekt. Schemerstad laat je Leiden écht anders zien dan de verplichte toeristische attracties en routes. Bijna drie uur varen door de stad en onderweg zeven korte voorstellingen zien, een hapje, een drankje: bijna ongemerkt valt de avond en is het middernacht.

Spannend
Het is ieder jaar weer spannend wat het wordt. Uiteraard het weer: dit is Nederland en eind mei kan het zowel tropisch warm zijn als kletskliedernat. Maar ook het moment van de avond dat je een voorstelling ziet is spannend. Vóór tienen is er nog veel daglicht, na elven is de nacht over de stad gevallen.

Lichtvlekken in het donker
Vanuit onze boot zagen we Ziel|Rouh van ICK Ammsterdam & Amsterdams Andalusisch Orkest op de oevertuin van de Hortus, in het donker. ‘Wie danst er nu in een donker pak in het donker?” schiet je te binnen. Binnen de kortste keren kom je daar op terug (natuurlijk is er wél licht). Soms reduceren de dansers zich tot de lichte vlekken van hun hoofden en handen, vlekken die synchroon door de lucht lijken te bewegen op de – verdraaid goede – live muziek van de drie muzikanten. Dat af en toe het bord Kabelzinker en een struikje in beeld dobberen? Ach, we zítten tenslotte op een boot.

Schemerlampjes
Opvallend goed waren de Schemerlampjes dit jaar: korte impressies van jong talent, waar de boten langzaam langsheen varen. Of zonder programmaboekje Narcissus en Echo waren te herkennen in de dans van Rosa Allessie & Wies Berkhout valt te betwijfelen, maar dat doet er niet toe. Op het terras van het Lipsiusgebouw was alleen al hun dans voldoende: synchroon, aantrekkend en wegstotend, herhalend. Iets om langer naar te kijken. Dat geldt ook voor Noise van The Kitchen: een cello op de oever van het Van der Werffpark, ondersteund door minimale dans. Een onvoorziene, noodzakelijke plasstop maakte dat wij daar iets langer van konden genieten.

Wiebelen
De meeste spanning zat in Multiples van Directie&Co. Vier oude mannen die bij de Oude Sterrewacht in een vissersbootje willen stappen. Iedereen die dat ooit voor het eerst deed, kent het: wiebelen en wegdrijven. Directie&Co doet het weergaloos. De spanning druipt er vanaf, gemengd met een beetje slapstick. De emotieloze maskers passen volmaakt in het beeld.

Noords
Hetze van Ragnarock On Tour gebruikte de Haagbrug, of eigenlijk de sluis. Rook en licht gaven de plek een enigszins ander karakter. En zéker het vlaggezwaaien was mooi om te zien. Maar wat de Noordse goden verder precies aan bedoeling hadden? Mogelijk dat de heel korte tijd die je krijgt om de toeschouwer bij de lurven te pakken niet goed uitpakte? Ook Quintijn Relouw had er met Fresh Fish, op de Stille Mare, last van. Probeer maar ‘ns de diepere lagen van ‘het vissen’ aan te boren. Al snel kijk je dan naar hengels die ook als speer gebruikt kunnen worden, of een visser die plastic vangt.

Onbekendheid
Bij molen De Put speelden Jente Jong en Barry Egmond zowaar haast klassiek verhalend mime-theater. Een ontmoeting van twee mensen – onverwacht volgens het programmaboekje, maar dat leek niet zo – loopt uit op gedoe over hoe je te gedragen met onbekenden. Verkeerde bloemen, ongepast eten: het rampzalig eind is onvermijdelijk. Gelukkig is daar wel de muziek die emoties wél goed overbrengt. Een happy end.

Faam
Schemerstads naam en faam breiden zich uit. Dachten we eerst dat de Spaans sprekende mensen aan boord verdwaalde toeristen waren, bleken het gewoon – enthousiaste – regiogenoten. Ook dat is Schemerstad: andere mensen spreken en (hun) verhalen over de stad horen.

Reanne van Kleef voer mee met de tweede avond en maakte een korte reportage.