Turnster Juliette Pijnacker zegt Olympische droom vaarwel

Na een jaar intensieve behandeling aan twee beschadigde rugwervels kan turnster Juliette Pijnacker weer pijnvrij door het dagelijkse leven, maar dertig uur per week trainen en turnen op topniveau zit er niet meer in. Daarom heeft ze besloten een punt achter haar topsportcarrière en de Olympische droom te zetten. “Ik moet mijn gezondheid voorop zetten.”

Een jaar geleden was Pijnacker nog vol vertrouwen dat ze de weg naar de top zou weten te vinden. Ze had haar ogen gericht op de Olympische Spelen van 2024 in Parijs. Ze trainde de laatste jaren in Amsterdam bij Turnz, waar ze ook op het Calandlyceum zat. Een school die extra faciliteiten aanbiedt aan jonge topsporters. “Ik blijf komend jaar ook op het Calandlyceum, ik ga naar 6 vwo.” En in plaats van zelf dertig uur per week te trainen, gaat ze helpen met lesgeven aan jonge turnsters bij Turnz. “Ik vind het leuk om mijn ervaring en kennis te delen en daar heb ik nu tijd voor.”

Verslaggeefster Gerry van Bakel in gesprek met Juliette Pijnacker over haar beslissing te stoppen met topturnen.

Het was een moeilijk beslissing, vertelt Pijnacker. “Vorig jaar april heb foto’s en CT-scans laten maken omdat ik rugklachten had en toen bleek dat ik twee permanent beschadigde rugwervels heb. Daarna volgde een jaar van behandeling door therapeuten en sportartsen en dat heeft ervoor gezorgd dat ik in het dagelijks leven geen pijn meer heb. Maar ik heb het afgelopen jaar een enorme achterstand opgelopen en mijn lichaam kan de belasting niet meer aan. Ik heb mijn hele leven alles gegeven voor het turnen. Ik heb er veel zelf over nagedacht en met mijn ouders, coaches en fysiotherapeut over gesproken. De beslissing lag natuurlijk bij mij. Het is mijn sport en mijn rug, maar ze zijn het er wel mee eens dat het beter is om nu te stoppen.”

Vizier op maatschappelijke carrière
Nu de olympische droom in duigen ligt, richt Pijnacker haar vizier meer dan ooit op een maatschappelijke carrière. “Ik was altijd al van plan om te gaan studeren naast mijn sport. Turnen is geen sport waar je heel lang in actief blijft, turnsters stoppen relatief vroeg.  Ik wil graag geneeskunde gaan studeren. En wie weet kan ik dan wel sportarts worden. Ik heb de afgelopen jaren door al mijn blessures veel in ziekenhuizen geweest en door sportartsen behandeld. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is.”

Spijt van alle trainingsarbeid, het vroege opstaan en andere opofferingen voor haar sport heeft Pijnacker zeker niet. “Ik heb dankzij het turnen veel meegemaakt en ook veel bereikt. Het is het allemaal waard geweest.” En al hoewel ze zeker geen type is om thuis op de bank te gaan zitten, weet Pijnacker nog niet wat voor sport ze nu gaat doen. “Ik heb mijn hele leven alleen maar geturnd.”

 

 

 

Leiden Sport