Dichtbundel over seksueel misbruik: 'Seizoenen staan symbool voor hoe ik mij voelde'

Seksueel misbruik en een eetstoornis. Het overkwam de inmiddels 25-jarige Nena Triana Sanchez uit Leiden op jonge leeftijd. Jarenlang heeft ze er over gedaan om het te verwerken. Het trauma heeft niet alleen een eigen plek gekregen, ze heeft er ook een positieve wending aan gegeven. Het resultaat, de dichtbundel ‘Alle Jaargetijden In Mij’, ligt nu in de boekhandel.

Sanchez maakt indruk met haar debuut. In vlot geschreven, mooie zinnen verwoordt ze het grote onrecht dat haar op 8-jarige leeftijd is aangedaan. In haar dichtbundel stelt ze zich kwetsbaar op door haar diepste gevoelens, pijnen en gedachten op papier te zetten. Het is de grote kracht van Alle Jaargetijden In Mij.

Op indringende wijze vertelt de Leidse hoe ze bijna onderdoor gaat aan het misbruikverleden, maar er uiteindelijk sterker uit is gekomen. “Ik wilde laten zien dat hoe donker sommige dingen ook kunnen voelen, of hoeveel pijn je ook kan hebben, dat het ook wel weer beter kan worden en het weer zomer kan worden”, vertelt Sanchez aan mediapartner Omroep West.

Vier seizoenen
De dichtbundel was geen vooropgezet plan, maar ontstond toen ze op haar negentiende in traumatherapie ging en door haar therapeut werd gevraagd om het op papier te zetten: “Sommige dingen had ik opgeschreven, andere dingen op de computer. Ik wilde het eigenlijk bundelen, toen dacht ik: ik kan het eigenlijk wel opsturen. Toen had ik het thema er in aangebracht en wilden ze het heel graag uitgeven.”

In vier seizoenen vertelt ze haar levensverhaal. Niet helemaal in logische volgorde, want ze springt van winter, naar herfst en lente om te eindigen met de zomer. “De seizoenen staan symbool voor hoe ik mij voelde. De winter was mijn diepste dal, daar beschrijf ik ook de meeste heftige dingen. De herfst ook, maar daar zie je al iets meer licht. En dat werd steeds beter, soms nog wel lastig. En in de zomer is de tijd om te stralen, zo voelt het ook. Dat dat het licht is vanuit het donker naar toe ben gegaan.”

Taboe
In het voorwoord schrijft Sanchez dat ze het taboe wil doorbreken om het te hebben over moeilijke onderwerpen als ‘mentale gezondheid, seksueel misbruik, eetstoornissen of het kwijt zijn van zelfliefde’: “Zodat mensen er mee naar buiten durven te komen en misschien wel aangifte doen en gerechtigheid krijgen. En in de hoop dat als er meer aandacht voor komt, dat het ook minder gebeurt.”

Zelf heeft ze, bewust, geen aangifte gedaan: “Dat gaat mij niet helpen. Als ik alles naar boven moet halen, dat ik moet bewijzen dat het zo is. Ik vind het heel erg dat zo’n aangifteproces zo moeilijk is, dat het uiteindelijk woord tegen woord is, daar had ik op dat moment geen behoefte aan. Nu denk ik ook: het gaat mij niet helpen als ik benoem wie de dader is.”

Waardevolle vriendschappen
Helemaal niets gedaan heeft ze echter ook niet: “Ik heb uiteindelijk die persoon wel een brief geschreven om te laten weten dat ik het niet vergeten ben. Mocht ik ooit het idee hebben dat er andere slachtoffers zijn, dan zal ik er wel wat mee doen. Maar nu kies ik voor de rust tussen ons beiden en de mensen die ons kennen.”

Met de publicatie laat ze een periode achter waarin ze door een diep dal is gegaan. “Ik heb meerdere keren er over nagedacht of ik er een einde aan zou maken, omdat ik de pijn niet aan kon. Ik was het vertrouwen kwijt in mensen en vroeg me af: blijft het altijd slecht? Toen het slecht met mij ging, vroeg ik mij ook af waarom moest mij dit overkomen? Maar het is gebeurd, ik kan het niet meer terugdraaien. Voor mijn eigen gemoedstoestand probeer ik dat los te laten. Dat lukt steeds beter, omdat ik mijn leven weer heb kunnen oppakken. Het zal altijd wel lastig blijven, maar ik heb wel mijn leven weer kunnen opbouwen.”

Liefde overwint alles
Belangrijk voor Nena was de steun die ze kreeg van haar vriendinnen en haar voetbalteam: “Ik ben heel erg dankbaar dat ze er al die jaren voor mij zijn geweest. Daar heb ik hele waardevolle vriendschappen aan overgehouden. Bij het voetbal kon ik altijd gewoon Nena zijn. Hoe naar ik me ook voelde, het was altijd goed. Daar kon ik mijzelf zijn, buiten mijn trauma en mijn eetstoornis. Daarom betekenen zij ook heel veel voor mij.”

Opmerkelijk genoeg bedankt ze de dader ook in het dankwoord van haar dichtbundel: “Hoe gek het ook klinkt, dit proces heeft mij ook heel veel gebracht. Het was verschrikkelijk om mee te maken en ik gun het echt niemand. Maar het heeft me ook wel laten zien hoeveel liefde ik om mij heen heb, hoeveel mensen ik om mij heen heb om mij te steunen. Ik heb hierdoor geleerd dat liefde echt altijd groter is dan angst of pijn. Dat had ik zonder dit niet geleerd.”

Kwetsbare onderwerpen
Het moment van publiceren vond ze zelf heel spannend. “Je bent eigenlijk de enige die het leest en hebt geen idee wat anderen er van vinden. En het is ook heel erg kwetsbaar omdat het over onderwerpen gaat die heel dicht bij je hart liggen. Dus ik vind het heel fijn als mensen zeggen dat ze het mooi vonden, omdat je het zelf niet kan inschatten.”

Over een vervolg op haar dichtbundel heeft ze nog niet nagedacht. “Ik wil wel gedichten blijven schrijven, onbewust doe ik dat ook wel als ik op vakantie ben of even rust in mijn hoofd heb. Dan komen de woorden vanzelf en dat helpt mij heel erg. Maar of ik nog een dichtbundel wil uitbrengen, dat weet ik niet. Dat ligt misschien aan het thema. Of misschien een vervolg hierop. Maar dat weet ik nog niet. Het lijkt me wel erg leuk. ja.”

Zie jij het leven niet meer zitten? Praten kan opluchten. Je kan 24/7 anoniem chatten via 113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis)

Leiden Maatschappij