Esmee herdacht tijdens paardendagen: 'Ik denk dat ze met ons meerijdt'

Slechts een keer kon ze zelf meedoen aan de Stompwijkse Paardendagen. De eind vorig jaar omgekomen Esmee deed niets liever dan paardrijden. Een maand voor haar overlijden krijgt ze van haar moeder Tappie, haar nieuwe paard. Vrijdag herdenken zo’n twintig familieleden en vrienden het meisje dat zo graag zelf op haar paard had gezeten met een speciale tocht. Waarvoor Natasja, de moeder van Esmee, voor het eerst sinds het overlijden van de tiener weer op Tappie stapt.

De speciale herdenkingstocht voor Esmee begint bij boerderij Elza Hoeve in Leiden. Dit is de stal waar Tappie staat en waar Esmee al als baby over de vloer kwam. Een stoet van twaalf paarden, begeleidt door meer dan twintig mensen, vertrekt hier richting Stompwijk. Alle paarden hebben witte bloemetjes en witte linten in hun manen. De ruiters dragen een zwart shirt van Adidas: “Het lievelingsshirt van Esmee.”

De Stompwijkse Paardendagen zijn voor de familie een ideale gelegenheid om Esmee nog een keer te herdenken. Eerder deed het meisje met een vriendin ook al mee aan deze traditionele paardendagen. De stiefvader van Esmee staat naast een pony die voor een versierd karretje staat en bekijkt de stoet aan paarden en mensen. “Ze had dit echt fantastisch gevonden”, zegt hij tegen Omroep West. “Ik denk dat ze met ons meerijdt en erbij is.”

Tappie
Natasja, de moeder van Esmee, rijdt de tocht op Tappie. “Ik had ‘m een maand voor haar dood voor haar gekocht. Ze was er ontzettend blij mee. Gelukkig heeft ze nog eventjes van hem kunnen genieten.” Sinds de uitvaart heeft Esmees moeder niet meer op Tappie gereden. “Dat maakt het extra emotioneel.” Volgens Natasja is Tappie een heerlijk paard. “Het is een Spaans paard. Ze heeft pit. De dagen nadat Esmee overleed was het dier heel stil. Net als de koeien op de boerderij. Alsof ze aanvoelden wat er speelde.”

De herdenkingstocht roept veel emoties op bij de aanwezigen. Aan de ene kant is er het gevoel dat Esmee de tocht prachtig had gevonden en er zelfs om had moeten lachten. “Ze had dit fantastisch gevonden”, zegt een vriendin van de moeder van Esmee. De vriendin kent Esmee al vanaf dat ze heel klein was, waardoor er uiteraard ook veel verdriet om het verlies is. “We zijn er voor elkaar en we zijn heel hecht,” vertelt ze over de afgelopen tijd. “Maar hoe kan je ermee omgaan als iemand zo uit het leven getrokken wordt?”

Leiden Maatschappij