Op de strijdwagen door de stad, Peter Labrujère is 75 jaar: 'Mij krijg je niet klein'

Leiden, de universiteitsstad, de stad van Rembrandt van Rijn, Jan Steen, Armin van Buuren of Jochem Meijer. Maar ook de stad van Peter Labrujère. De ‘Woeste Willem’ van Leiden, de man die steevast op zijn strijdwagen door de stad scheurt. De man die zich nergens wat van aantrekt en zijn eigen koers vaart. De man die onlangs 75 jaar is geworden. En ondanks dat ouder worden niet meevalt, is deze ‘Pietje Bell’ van Leiden niet zomaar klein te krijgen.

We ontmoeten Labrujère in zijn werkplaats, zittend op een stoel die behoorlijk lijkt op een koninklijke troon. In zijn werkplaats zit Labrujère graag met zijn vrienden. Er wordt koffie gedronken met standaard elke dag een gebakje erbij.
Op de vraag waarom hij wereldberoemd is in Leiden weet Labrujère het antwoord wel. “Nou, dat komt omdat ik alles deed wat God verboden had.”

Op zijn elektrische strijdwagen rijdt Labrujère heel Leiden door. (Foto: Omroep West)

Leidenaren komen hem al jaren in de stad tegen. “Vroeger hadden we een motorclub, maar daar zijn er al veel van dood. Nu kennen mensen mij van mijn stadsparkeerplan, ik heb een rederij waar we rondvaarten organiseren, heb een aantal winkels en ik regel heel veel in de stad.”

“Als ik iets in mijn kop heb, dan zet ik gewoon door. Ondanks dat er heel veel mensen tegen me zeggen: ‘Dat gaat niet werken’. Ik weet honderd procent dat het wel gaat werken, dus dan zet ik door.’

75 jaar
Labrujère is onlangs 75 jaar geworden en zijn gezondheid laat wat te wensen over. Het lopen gaat erg moeilijk, maar Labrujère heeft daar wat op gevonden. In plaats van lopen, scheurt hij op een – wagentje wat behoorlijk op een romeinse strijdwagen lijkt – door de stad.

Zeer behendig rijdt Labrujère door de smalle straatjes en ontwijkt de voetgangers, de strijdwagen is duidelijk een vervoersmiddel wat hij vaak gebruikt. “Het is een soort scootmobiel, maar dan moet je er op staan. Het is volledig elektrisch. Iedereen is elektrisch tegenwoordig toch?”

Nu Labrujère 75 jaar is geworden, doet hij het ‘iets’ rustiger aan. (Foto: Omroep West)

Onbewust is Labrujère een soort ambassadeur van de stad geworden. Volgens hem is het de allermooiste plek op aarde. “Ja joh, ik ben de hele wereld over geweest. Op een gegeven moment zat ik op een berg in Nieuw-Zeeland te rummikubben met mijn vrouw, toen zei ik: wat doen we hier? De mooiste plek is Leiden. Toen zijn we direct naar huis gegaan. Kijk om je heen, het is toch zo?”

Benen werken niet goed
We parkeren de strijdwagen bij de rederij van Labrujère , we gaan varen. Ondanks zijn stijve benen komt hij de boot in, het gaat niet snel en niet gemakkelijk, maar Labrujère laat zich er niet door weerhouden. “Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Ik heb gelukkig niet veel pijn, maar mijn benen werken niet goed meer mee, helaas.”

Labrujère heeft aan zijn baard altijd twee klompjes hangen met de Leidse sleutels erop. Om zijn liefde voor de stad nog wat extra te benadrukken, heeft Labrujère de sleutels ook laten graferen in de zijkant van zijn kies. “Ik heb net mijn tanden gepoetst, kijk maar.”
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, kijken wij in de mond van Labrujère en zien inderdaad twee rode sleutels op zijn kies. “Weet je waarvoor die sleutels staan? De deur van de hemel. Mensen uit Leiden komen er altijd in.”

We varen door de grachten van Leiden en Labrujère weet veel te vertellen over alles wat we zien onderweg. Op de vraag wanneer hij het gelukkigste is, weet Labrujère het antwoord wel: “Dat was toen ik moest trouwen. Dat vond ik geweldig. Toen wist ik dat ik iemand getroffen had die een gezin wou stichten. En dat gaf mijn leven inhoud. Zonder dat, was ik er nou niet meer geweest.”

Drie dagen in een dag
Eigenlijk is een dag te kort voor alles wat Labrujère doet. Gaat dat anders worden nu hij 75 jaar is geworden? “Ik delegeer nu meer, dat moet ook wel. Op de rederij heb ik een aantal goede mensen zitten, dat is erg fijn. Eerst maakte ik drie dagen in een dag, nu nog maar twee”, zegt Labrujère met een grijns.

“Ook al ben ik nu 75 jaar, ik blijf dominant en eigenwijs. Onze lieve heer zal nog een flinke kluif aan me krijgen. Maar gelukkig heb ik de sleutels.”

Leiden