Den Tonkelaar redenaar neemt afscheid na twintig jaar

Leidenaar Joost Bleijie was 28 jaar toen hij zoals hij het zelf noemt, in de nadagen van zijn studententijd, nog wel eens een nachtje doorhaalde van 2 op 3 oktober. Om vervolgens om 8.00 uur in het Van der Werfpark den ‘Den Tonkelaarrede’ uit te spreken.

De toespraak is genoemd naar de in 2006 overleden Alexander Den Tonkelaar die op onnavolgbare wijze jaarlijks de verzamelde koraalzangers toesprak. En in de laatste jaren overigens ook steeds onverstaanbaarder, maar dat mocht de pret niet drukken. “Meneerrr den Tonkelaar, meneer en Tonkelaar, meneer Den Tonkelaar, meneer Den Tonkelaar”, zong het park al toen de naamgever nog zelf de rede uitsprak en dat is nooit meer veranderd.

Joost Bleijie nam vrijdag na twintig jaar afscheid als koraalredenaar.

Parkeermeters
Bleijie vindt het na twintig keer mooi geweest en draagt daarom het stokje na vandaag over. Aan wie is nog niet bekend, maar Bleijie hoopt op een jeugdige opvolger. “Die zal de rede wel door ChatGPT laten maken, dus als voorproefje op wat u te wachten staat, heb ik nu ook wat gevraagd: “Bedenk een flauwe grap over de gaten in de Grote Optocht.” Het AI-antwoord liet niet lang op zich wachten: “De gaten in de optocht zijn inmiddels zo groot dat de gemeente overweegt om er parkeermeters neer te zetten.”

Krans
Bleijie kijkt met veel genoegen terug op zijn rol als redenaar. “Ik vind het een enorme eer dat ik dit mocht doen. Het is heel bijzonder om in zo’n mooie traditie te staan.” Die traditie begon begin jaren negentig van de vorige eeuw toen Alexander den Tonkelaar bij het oefenen voor de Koraalzang in de Hooglandse Kerk met de pet rond ging om op 3 oktober een krans te kunnen leggen bij het standbeeld van Van der Werf. Dat werd al snel een gewoonte. Net als het praatje dat uitgroeide tot een vraag- en antwoordspel tussen Den Tonkelaar en de burgemeester van dienst. Die Koraalrede werd door Bleijie omgedoopt tot Den Tonkelaarrede.

Koets
“Ik ga weg met een knal”, vertelde Bleijie aan het einde van zijn laatste toespraak. “Ik mag vanmiddag met mijn vrouw in de Gouden Koets meerijden in de optocht, dus als u naar mij zwaait dan weet ik dat u vanmorgen hier was.”

Leiden Maatschappij