Hakketak, Francine sprak... Marc Gaulard van D66

Een jaartje geleden sprak ik met Sabine Verschoor. Zij stak de loftrompet af over verschillende leden van onze democratische stadspartij D66 waar zij toen woordvoerster voor was. En een goede ook, want ze vroeg er direct bij of ik met de door haar genoemde namen óók eens een praatje wilde maken. Want ze vond het zo leuk dat door de Hakketak wat meer bekend wordt over de levens van mensen die, in dit geval, dagelijks onze mooie stad besturen.

Belofte maakt schuld
Sabine greep, jammer voor Leiden maar begrijpelijk, een kans om wethouder financiën en economie te worden in Wassenaar en ik hield me aan mijn belofte. Daarom liep ik vorige week met Marc Gaulard de hele Nieuwe Rijn af om een plekje te vinden waar we rustig met elkaar zouden kunnen praten. Dat lukte niet, de City Hall puilde uit en alle restaurants, cafe’s en koffieshops zinderden proppievol van gezelligheid. Nét toen ik overwoog om te vragen of Marc een koukleum was met mijn oog gericht op de terrasboot van Dende, zag ik een tafeltje vrijkomen bij de Stadthouder. “Zo Marc,” vroeg ik maar direct toen we zaten, “Wat vind jij van al die Horeca hier?” En belangrijker… moet er écht nog veel meer bijkomen? Daar is half Leiden toch zo tegen? Marc roert in zijn koffie en legt me uit dat hij zich binnen D66 bezighoudt met Zorg & Welzijn. Maar hij weet natuurlijk wél precies waar ik op doel en heeft daar ook een mening over. Die zal ik omschrijven onder het kopje ‘Leiden’ want we gaan het eerst maar eens hebben over wie Marc zelf is.

Coup de Foudre…
Als je in Frankrijk, als door de bliksem getroffen, ineens gek op iets of iemand bent noemen ze dat daar een ‘Coup de Foudre’. Dat overkwam de moeder van Marc. Haar ouders kozen de Franse kust vaak uit als vakantiebestemming. Toen ze eens rozig van de warmte vanuit haar bakstandje rechtop ging zitten kwam hij door de branding op haar aflopen. Marc’s toekomstige vader. Het was goed en raak, wat eerst kwam maakt niet uit. Haar Beach-Boy zat in het leger. Smoorverliefd wilde ze vlak bij hem zijn en ging aan de slag als Au-Pair in Parijs en studeerde gelijktijdig Frans aan de Sorbonne. Na een paar jaar verhuisde het stel naar Amsterdam waar Marc en zijn broer zijn geboren. Marc’s vader was programmeur in het leger en omdat IBM wereldwijd zit, hadden Marc’s grootouders heel slim een functie voor hun schoonzoon geregeld om hun dochter weer wat dichterbij te hebben. Zijn prille jeugd bracht hij door als Amsterdammertje. Zijn tienerjaren in Nieuwkoop vanwaar hij in Alphen naar het Ashram College ging waar hij al op zijn 16e de liefde van zijn leven ontmoette; Suzanne!

Studietijd!
In Leiden aan de studie. Eerst rechten, maar geschiedenis vond hij pas écht leuk! Tot aan de scriptie. Toen werd hij ziek. Ruim een jaar lang wist geen internist te melden waar hij aan leed en om de tijd te verdrijven, werd Marc steeds handiger met computers.

Een ‘het was misschien een onbekend virus’ diagnose viel toen hij alweer aan het opknappen was en daarom ging hij zijn licht eens opsteken bij uitzendbureaus en detacheerders in de ICT. Met zoveel zin in werken had hij natuurlijk de ene na de andere gave job. Zo zat hij achter computers in de Tweede Kamer, bij de politie en bij diverse bedrijven in het razendsnel groeiende Leidse Bio Science park. “Dat waren vooral leerzame tijden,” legt Marc uit. Door het oplossen van de problemen die mensen met computers hadden, linkte hij direct aan die mensen zelf. Hij leerde hoe politici denken, wat ziekenzorg inhoudt en hoe belangrijk blauw op straat is.

Suzanne, Suzanne…
Marc woonde in Leiden en wilde, net zoals zijn moeder destijds, meer in de buurt van zijn vriendin, zijn ‘high-school-love’ zijn. Ze was inmiddels ‘industrieel ontwerp’ aan het studeren in Delft en hun weekend/LAT relatie ook een beetje beu. Dus lieten ze zich voor een woning inschrijven. Zowel in Delft als in Leiden. De reden dat het Leiden werd is té simpel. Hier kwam een keldertje op de Middelstegracht vrij. Marc hielp de inmiddels afgestudeerde Suzanne met het maken van 3D presentatie tekeningen voor de door haar opgerichte designstudio van Ginneken, een ontwerpbureau voor o.a. speelruimtes met natuur en beleving. “Dat 3D-dingetje zullen de echte nerds beslist wel snappen,” denk ik, terwijl ik het op mijn noteblock typ. Daarnaast ging hij zich in de echte Leidse geschiedenis verdiepen. Die met mensen te maken heeft.

Arjan Stoffels (toenmalige voorzitter D66) belde op een dag in 2006 de ledenlijst van de partij af op zoek naar vrijwilligers. D66 stond er belabberd voor met 0-1 zetels in de peilingen. Marc dacht: “Het is nú of nooit,” en meldde zich aan bij het campagneteam. Hij genoot van de sfeer en energie bij D66 en ging ermee akkoord dat zijn naam als 12e op de lijst bij de verkiezingen kwam. En Bam!!! Nooit gedacht en zeker niet verwacht… toen zat hij er ineens in ook! D66 ging in het Leidse ineens van 2 naar 10 zetels.

Leiden
Inmiddels is het in de Stadthouder ook bijna volledig gevuld met gezellig babbelende bezoekers dus ik moet mijn stemvolume wat opschroeven en Marc moet zich concentreren om mij te verstaan. Als je een ander slechter hoort ga je meer op de mimiek letten toch? En grappig, op het moment dat we het over Leiden hebben, zie ik een gezicht voor me dat vermoedelijk op dat van zijn moeder lijkt toen ze zijn vader als de ware voor haar uit de golven zag komen. Een en al passie!

Marc is stapelgek op Leiden! Ziet het liefst zoveel mogelijk horeca gecentreerd en vind het zó jammer dat we hier geen Mega-groot plein midden in de stad hebben. Maar het wordt goed opgelost met pontons vol feestjes zo af en toe. De grotere winkels en ketens mogen in de Bree- en de Haarlemmerstraat. In de straatjes en steegjes het wat meer uniekere aanbod graag! Marc heeft zíjn toekomstig City-Leiden tot op het pand nauwkeurig in zijn hoofd. “We missen hier ook nog een enorme hal,” bromt hij, “Eentje van het formaatje voormalig Groenoordhal voor enorme feesten en congressen.”

Familieman
Als Leiden verdween, zou hij graag in Deventer wonen. Die stad kent hij van de straatfestivals eens per jaar waar hij en Suzanne graag met vrienden naartoe gaan. Amsterdam trekt hem niet, te groot. Een motto heeft hij niet echt. Van zijn familie leerde hij ‘Blijf maar lekker nuchter’. Dat is hem wel gelukt! Als ik de website van D66 doorlees op zijn inzet en moet grijnzen om zijn promo-filmpje uit een verkiezingsperiode waar ‘Leiden zowat uitdruipt’ dan vind ik dat Marc het wel begrepen heeft. Het bij toeval Leidenaar geworden zijn.

Op m’n teentjes getrapt
Mijn leuke groene hakjes, ik dacht D66 hé, worden zowat platgetrapt in de inmiddels overvolle Stadhouder. Terwijl ik nog nét mijn tere teentjes onder een studentenlaars vandaan weet te houden, vraag ik aan Marc wat hij van vrouwen op hakken vind. “Huh..?” schrikt Marc, om dan te vertellen dat hij er niet zo op let, het hem wel erg moeilijk lopen lijkt en ik hem nu een raadsel geef. Want hij ziet zijn Suzanne, vanwege haar bedrijf, bijna alleen maar op laarzen lopen en weet niet eens hoeveel paren hakjes zij heeft. “En ik duik niet onder in haar kast uiteraard,” zegt hij met een volkomen onschuldig gezicht.

Weet je, dat laatste bevalt me wel, heel goed zelfs. Deze Marc Gaulard (spreek uit; Mark Koolaar) heeft best een lastige taak binnen de gemeenteraad: ‘Zorg & Welzijn’. Ga er maar aanstaan! Uit het ampele feit dat hij niet in de kast van zijn eigen vrouw spit, spreekt respect voor een ander. En dát hebben we nodig hier in Leiden. Marc’s grote voorbeeld was Hans van Mierlo maar ik vermoed dat hij zelf inmiddels een modelfiguur voor veel anderen is!

Marc Gaulard D66: leiden.d66.nl/mensen/marc-gaulard
Marc Gaulard op Linkedin: nl.linkedin.com/in/marcgaulard
Marc Gaulard op Twitter: twitter.com/marcgaulard

Hakketak Hakketak