Deel dit bericht!  

Feest, feest, feest en nog 's feest

Wat zou er zijn gebeurd als er geen stoelen zouden hebben gestaan in de Aalmarktzaal? Zondag vond daar Hello Leiden In Concert plaats, een muzikale en culturele ontmoeting met ‘onze’ vluchtelingen, de bewoners van Wassenaarseweg 52-58. Stampvol was het, maar vooral was het gezellig, ontspannen en vrolijk. Alsof we allemaal op een groot feest waren, met muziek, dans, lach en weinig toespraak. Af en toe bekroop je de gedachte of de zaal eigenlijk niet had willen méédansen – meezíngen gebeurde al – maar die stoelen, hè.

Bijzondere middag
Organisator van het geheel was een combinatie van mensen van Leidse Stijl en Joris22, in deze vertegenwoordigd door Wim Kuin en Roos Tulen, en nog veel meer vrijwilligers. Die hebben een bijzondere middag neergezet, met een bijzondere sfeer. Die liet zich het duidelijkst zien in de pauze. Zo’n twee-, driehonderd mensen zijn dan in de Aalmarktfoyer te vinden. De sfeer is haast die van een huwelijksfeest in een speelfilm, zij het zonder de obligate dronken oom. Maar wel met rondrennende kindertjes, en overal groepjes taart-etende en kletsende mensen. Dicht op elkaar, waardoor het al bijzonder is dat er zo weinig taart op de grond terecht kwam.

Mohammed en Ola’s taart
De taart was één van de georganiseerde onderdelen. Wie maakt de mooiste en lekkerste taart met ingrediënten uit een pakket dat voor €7,50 kon worden gekocht. Overigens valt te betwijfelen of de meeste ‘patissiers’ niet extra ingrediënten hebben ingezet, want de taarten zagen er – eerlijk – allemaal uit als om op te eten. De met marsepein afgewerkte van Mohammed Zaher en Ola won dan wel, maar aan de borden te zien waren alle taarten erg smakelijk. Twee, drie, vier stukjes taart uitproberen is iets wat ieder kind zal doen als-i de kans krijgt. Als je dan wordt gevraagd welke de lekkerste is, blijkt dat een veel te moeilijke vraag. Allemaal natuurlijk?!

Waar een wil is, is een weg
Een feeststemming met een onderstroom, want net zo merkbaar was, was de heimwee en de taalbarrière. Niemand die niet wílde praten. Wel is het lastiger in het engels dan in je moerstaal, of dat nu Nederlands of Arabisch is. Dat neemt niet weg dat je met z’n allen een eind komt, mits je die stap zet. Of zoals de burgemeester van Leiden Lenferink zei “elkaar in de ogen kijken, leidt tot meer kennis en minder angst”. Zondag bleek dat in elk geval een waar woord.

Simons schilderij
Lenferink bleek in de pauze een populair fotomoment als ‘major of Leiden’, met wie velen op de foto wilden. Maar hij is ook de man met wie velen wilden práten, die wilden bedanken. Als symbool voor de stad en zijn inwoners staat hij voor wat Simon, wonend aan de Wassenaarseweg, omschreef als “Leiden is zo mooi omdat de inhoud, de mensen zo mooi zijn”. Waar anderen zich zingend, musicerend of dansen uitten, deed hij dat schilderend. Het doek dat hij via de burgemeester aan de stad schonk, deed de burgemeester overigens meteen een serie quizvragen afvuren.

“Damascus, we missen je”
Muziek, dans en zang: dat was de hoofdmoot. Andersoortige muziek dan we in Leiden gewend zijn, in een taal die de meesten van ons niet begrijpen. Een klein meisje dat heel verlegen niet meezingt met de rest die wél al ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ zingen. Het meeklappen en vooral meezingen, de deuren die tóch iedere keer even open gaan om nog meer mensen binnen te laten. Het gepraat en geroezemoes. Feest, vrolijkheid, met toch dat schaduwrandje van niet thuis zijn. Natúúrlijk zing je dan massaal ‘Damascus, we missen je”.

Een vervolg?
Wim Kuin had het gevoel dat het een succes was en dat er een vervolg moet komen. Daarin zou hij ’s gelijk kunnen hebben. Al is het maar om mensen die dag in dag uit bezig moeten zijn met procedures, verplichtingen, verdachtmakingen, onzekerheid, ongezelligheid, verdriet heel even uit díe werkelijkheid te laten stappen. Binnen was het gezellig, buiten kil en grijs.