Deel dit bericht!  

PvdA-raadslid Abdelhaq Jermoumi: "Meer tegen elkaar zeggen waar het op staat"

“Het ene moment hoor je van de burgemeester dat het goed gaat met Leiden. En het volgende is een overval op een HEMA in Voorschoten. Door jochies van een jaar of 17-18. Uit Zuidwest”. Het zijn ‘incidenten’ als deze die Abdelhaq Jermoumi, raadslid in Leiden voor de PvdA, aan het denken blijven zetten. Wat is er eigenlijk aan de hand in de stad? Hij hoort in de stad uit de contacten die hij heeft en de bijeenkomsten die hij bezoekt geregeld geluiden dat mensen zich zorgen maken.

Zorgen over overlast, zorgen over hun eigen kinderen, zorgen over de toekomst. “Maar vaak zijn het óók verkapte vragen om hulp. Ouders die het niet meer weten”. Hij besluit er iets aan te gaan doen en Sleutelstad is gaan vragen wát.

Duidelijke keuzes
Ab(delhaq) is opgegroeid in Leiden Noord/Merenwijk. Daar ging hij naar school, woonden zijn vrienden en vriendinnen, en bracht hij z’n vrije tijd door. “Ik heb ook wel m’n boefjesperiode gehad, zoals ieder kind. Maar zoals het er nu aan toe gaat… Het zijn boeven.” Met die ene zin zet Ab het probleem neer. “We hebben te lang teveel door de vingers gezien, op de verkeerde manier gereageerd. Eén van de problemen is dat ‘het apparaat’ een andere taal spreekt”, zegt Ab. Daarmee bedoelt hij dat men niet ‘streetwise‘ is en daardoor signalen niet oppikt, verkeerd uitlegt, of zélf niet serieus wordt genomen. Het liefst zou hij in het ambtenarenapparaat en de hulpverlening van boven tot beneden ook mensen zien die wél contexten snappen, maar daardoor ook duidelijk kunnen zijn en zeggen waar het op staat. Voorbeeld voor hem is Achmed Baâdoud die jongeren voorhoudt te kiezen: school, werk of cel. “Geen zielige verhalen over geen keus”. En ook “geen chill houses waar je hangt en niets doet”.

Niet wegkijken
“Nee, nee”, houdt hij me voor: “Met repressie heeft dit niets te maken. Wel met helderheid en grenzen stellen”. Ab schetst een situatie die vrij complex is. De ontstane situatie heeft een lange geschiedenis van langzame aanpassingen, allemaal gekenmerkt door het steeds meer vermijden van de ander aanspreken. Politiek correct leidt tot niet-benoemen. “Ik vind dit een mooie stad. Houd er van. Maar de signalen die ik uit de stad opvang, baren me zorgen. We kunnen niet wachten tot er iets gebeurt in Zuidwest, de Kooi of Slaaghwijk en onszelf gerust stellen met een mooie binnenstad, een Bio Sciencepark of een upgrade van de Breestraat. Wat daar aan gevoelens leeft en wat daar gebeurt, moeten we óók serieus nemen”.

Ander personeel
Dat dat een hele uitdaging is, beaamt Ab onmiddellijk: “Als het gaat over perspectief bieden, zal er iets moeten gebeuren op veel terreinen; van werk en onderwijs tot huisvesting en vrije tijd.” Maar gebruik niet het woord pamperen bij Ab. Juist dat beoogt hij niet. “Nee, het gaat er juist om dat je echt communiceert en de ander begrijpt. Het heeft geen zin iemand jouw zienswijze te proberen op te leggen als je niet eens snapt in welke situatie hij of zij zit”. Hij zou dan ook het liefst zien dat de gemeente meer dan nu inzet op personeel dat álle lagen en achtergronden van de Leidse samenleving snapt. “Dat geldt inderdaad ook voor de mensen die al generaties in Leiden wonen en zich niet gesnapt, gehoord voelen. Ook die taal moet je willen spreken als overheid”.

Projecten
Dat Leiden geen Amsterdam is, maar een gemiddelde provinciestad ontslaat de stad niet van nadenken over de problemen die kúnnen ontstaan. Het baart Ab zorgen als hij hoort dat er al 10-, 12-, 13-jarigen zijn die denken in wij-zij-tegenstellingen. “Daar móet je iets aan doen”. Hij heeft er wel ideeën over. Variërend van een rolmodellenproject met verschillende achtergronden en huidskleuren(!) , stages bij de politie – weten die jochies veel hoe het daar écht aan toe gaat – en vooral onderlinge gesprekken zoals hij in Slaaghwijk organiseerde: “Want je maakt mij niet wijs dat niemand jongeren ziet afglijden naar grotere criminaliteit of radicalisering”.

Breed gedragen
Misschien dat ‘de straat’ waar Ab in opgroeide inmiddels alweer is veranderd en verhard. Dat realiseert hij zich ook wel. Maar niets doen is geen optie. “Benoemen, ook van wat we liever niet horen, is echt nodig”. Niet dat hij dat alleen wil. Naast de introductie van meer straatwijsheid aan de beleids- en hulpverleningskant wil hij een programma ontwikkelen om te voorkomen dat het in Leiden toch afglijdt. Een programma dat hij raads- en stadsbreed gedragen zou willen zien om te voorkomen dat het iets partijpolitieks wordt: “Sámen. Ik weet dat Roeland Storm (CDA) ook met dit thema bezig is. En in de wijk en met de bewoners. Zoals Lenferink tússen de bewoners stond bij de komst van Benno L. Dát is de manier. Daar heb ik respect voor”. Een mogelijke kloof tussen overheid en burger dichten, lukt in de ogen van Ab alleen als je elkaar werkelijk serieus neemt, kunt zeggen waar het op staat. Oók als dat liever niet wordt gehoord.