Deel dit bericht!  

Jazz in de Kamer was weer groot(s)

Even rekenen: 5 routes x 3 acts = 15 acts. En dat maal twee, want er was een ronde om 20.00 uur en een om 21.00 uur. Dat zijn toch mooi wel 30 optredens. Onderschat Jazz in de Kamer dus niet: in één gebouw zou het een fors festival zijn geweest met vijftien bands. Maar dan had je alleen naar een podium kunnen kijken en luisteren op minimaal vijf meter afstand. Bij Jazz in de Kamer is die afstand veel kleiner. De blazer van Kapok toetert vlakbij je hoofd. Shirma Rouse staat voor je neus. En Wouter Hamel is binnen handbereik. Dat heten intieme huiskamerconcerten en ze waren geweldig.

Uitverkocht
Deze tweede editie van Jazz in de Kamer was uitverkocht. Da’s niet zo vreemd met deze line up. Bij een groter publiek bekende namen, namen voor fijnproevers, instrumentaal en zang: eigenlijk was het er allemaal. Muzikaal gezien zou Jazz in de Kamer een blijvertje moeten zijn in de programmering van het vierdaagse moederfestival Rhythm Groove & Bassfestival. De reacties van de bezoekers geven daar in elk geval voldoende aanleiding voor.

Groove en swing
Jazz heeft het imago van onbegrijpelijke ritmes en moeilijk kijkende luisteraars, liefst met de ogen dicht. Dat is ’n manier om geconcentreerd muziek te luisteren. In de route die wij volgden, was het echter eerder zaak te blijven zitten. Alledrie de optredens deden wel op een of andere manier meedeinen, of het nu de razende vibrafoon van Joe Locke en bassist Joris Teepe was, de Braziliaanse liedjes van Lilian Vieira of de denderende grooves van Kapok.

Teepe en Locke
The Mayflower Bookshop is zo’n ongrijpbare boekwinkel. Het ís een boekwinkel, maar er heerst de sfeer van een huiskamer of een huisbibliotheek, en er staat een vleugel want die worden er ook verkocht. Misschien letterlijk genomen geen huiskamer, maar wel een prima plek voor een akoestisch jazzconcert van een half uur door Teepe en Locke. Bewerkingen van werk van onder andere Wayne Shorter en een mee-hummende Locke passeerden de revue. Dat de heren plezier hadden, was te horen en te zien “we’re a comic duo” “he looks góód with the electric bass”. Maar vooral in de muzikale grappen die ze voor elkaar uithaalden – maar voor het publiek inside jokes bleven – en het massaal laten meeklappen van het dertig man grote publiek.

Vieira en Van der Linden
Dat laten meedoen lukte ook Lilian Vieira die, begeleid door Marijn van der Linden op gitaar, een staalkaart zong van Braziliaanse muziek. Mas que nada is een wereldhit en nodigt tot meezingen. Dus “als je voelt…. de tekst is heel makkelijk: o, o, o, o, o”. Voor een zangeres wel; het publiek zong met schroom en toch wat ingetogen mee. Vieira en Van der Linden maakten van de gelegenheid gebruik de nodige informatie te geven over de liedjes en de gebruikte instrumenten: een 7-snarige – violão 7 cordas – en een 10-snarige gitaar. Op die laatste speelde hij Braziliaanse country “terwijl ik eigenlijk niet zo van country houd” (Vieira: “ik ook niet”). Toch speelden ze het. Dat je naar topmuzikanten keek, zag je aan de razendsnelle vingerzetting en hoorde je aan de klanken van zangeres en gitaar.

Kapok
De vraag was hoe Kapok zich zou houden in een kamer. Eén blazer, een gitarist en een drummer; dat zou wel eens teveel van het goede kunnen zijn voor een kamer. Het feit dat ze een toegift konden spelen – ze waren laatste in onze route – logenstraft dat. Kapok zinderde weer, met een voorkeur voor intensiteitswisselingen van zacht-fluisterend tot en met stampend-hard. Nooit werd het té hard. Wel kreeg het publiek een extra  mee in de vorm van het kunnen voelen van het intrappen van het bekkenpedaal. Een extra muzieksensatie, net zoals de pendule in de huiskamer vrij aardig maat bleek te kunnen houden en op bijna het juiste moment zijn uur-aanduiding liet horen. Ietwat verwarrend voor de drummer, die precies hetzelfde geluid moest maken.

Kamers
Waarom stel je je ruimte beschikbaar? In Leiden is het booming, de festivals in kamers. Voor de eigenaar van The Mayflower Bookshop is dat vanzelfsprekend: “het is leuk, en donderdagavond is toch een erg rustige avond”. Het kost ‘m geld, maar levert naamsbekendheid, plezier en mogelijk nieuwe klanten op. Voor de kamerbewoners geldt dat niet. Vieira trad op in een kamer die inmiddels tot het vaste bestand te gebruiken studentenkamers kan worden gerekend zo vaak als dat daar iets is te doen. Het is dan ook een schitterende kamer (en de bewoner wordt enigszins gecompenseerd, maar of de jonge schildpadkat dat ook voldoende vond?!). En als je de oprichters bent van Hot House Leiden ben je het eigenlijk wel aan je stand verplicht mee te doen. De aanmelding van kamers gaat, volgens de organisatie, soepel “we krijgen nog steeds méér aanmeldingen dan we kunnen gebruiken”.

Niet vergeten
Mocht u volgend jaar om deze tijd groepen van zo’n dertig mensen door de stad zien lopen, dan weet u wat die doen. Hopelijk heeft  u dan wel een kaartje en loopt mee, want anders wordt het wel erg lang wachten op de volgende Jazz in de Kamer.

Advertentie