Hakketak, Francine sprak... Marjolijn van vintagewinkel Hartendief

Bijna drie jaar geleden streek de zoveelste tweedehandskleding neer in de Breestraat. De zoveelste, jaja… Inmiddels is gebleken dat de manier waarop eigenaresse Marjolijn haar winkelbeleid hanteert totaal verschilt van wat al binnen de Leidse singels was gevestigd. Zelf noemt ze haar winkel op diverse social media er een: ‘vol schatten’. Het leek me dus tijd om die bewering eens te gaan onderzoeken.

Marjolijn komt uit Alphen en de winkel ook. Hartendief zat daar dertien jaar lang antikraak. Maar dergelijke afspraken blijken toch eindig en zo moest ze op een dag op zoek naar een ander pand waar ze haar kleding kon verkopen. Het lukte vanwege de torenhoge huren niet in Alphen. Naast haar winkel met tweedehandskleding (niet ouder dan 2 jaar of tijdloos) verkocht ze via facebook en in de IJhallen in Amsterdam haar vintage schatten. Door haar lieve personeelslid Ushani kwam ze terecht in Leiden.

Ushani studeerde en woonde in Leiden en zij miste als student in Leiden een echte vintagewinkel. Marjolijn legt uit: “Vintage kleding is kleding uit de jaren 80 en ouder, dus waarom niet een Hartendief in Leiden? Maar dan juist ook met de vintage kleding.”

De Bree
Marjolijn liep via de Breestraat peinzend terug naar de parkeergarage, na allerlei panden te hebben bekeken. Noem het toeval maar haar blik werd getrokken door de kunst in de etalage van het pand waarin nu Hartendief gevestigd is. “Toch maar eens kijken wat de huur van dit pand is,”dacht ze in de wetenschap dat de huur van de meeste panden in de Bree boven haar budget was. Na één telefoontje was duidelijk dat dit pand wel eens heel interessant kon zijn. “De eigenaresse van dit pand geloofde in mij, dat was wel erg leuk om te horen.”

Ze was gelukkig met haar keus voor deze vestigingsplek. Leiden werkte door zijn historie altijd al als een magneet op haar. Het wonen in Alphen met haar partner en nu vijfjarige kleintje is prima. De afstand tussen de winkel en haar huis vindt ze wel lekker. Dan kan je echt alles even loslaten. Ze krijgt wel elke dag het blije gevoel als ze de borden Leiden-Centrum op haar afslag ziet staan.

Beleid
Tussen het gesprek dat ik met Marjolijn in de winkel heb door, helpt zij klanten als haar verkoopster het alleen even niet aankan. Het is druk in de zaak, een bijzondere sfeer door de voortdurende aanloop. Mensen komen binnen, lopen op een rek, plek, of maat af en kijken even of er iets van hun gading bij is. Logisch ook, want elk stuk is hier uniek. Marjolijn is bezig om de pijpen van een Levi’s spijkerbroek om de tengere beentjes van een studente op te rollen, doe dit dubbel, dan worden ze smaller, wordt het meisje getipt, dus ik ga ook even rondsnorren tussen het cashmere en zijde dat ik zag hangen.

Op een flyer lees ik dat de verkoop op basis van consignatie geschiedt. Dat betekent dat de kleding eigendom van de inbrenger blijft tot het moment van verkoop. Bij verkoop heeft inbrenger recht op 45% van de verkoopprijs. Daarvan gaat 21% regelrecht de schatkist in, want ook tweedehands winkels zijn BTW-plichtig. Ingebrachte stukken worden vijf weken in de winkel gepresenteerd. Verder lees ik nog wat logische bijzonderheden. Dat de kleding er goed uit moet zien, liefst zo goed als nieuw, van de betere merken moet zijn en in het modebeeld moet passen.

Marjolijn bepaalt de prijs. Ze zoekt altijd uit wat de nieuwwaarde van een stuk is, maar vaak weet ze dat ongeveer wel, na zoveel jaren ervaring en dan bepaalt ze de prijs.

Schatzoekers
De klanten zijn ‘schatzoekers’ die met regelmaat een pracht-item scoren. Tijdens mijn rondje door de winkel zie ik merken als: Chanel, Prada, Burberry, Hermes, Miu-Miu en LaDress. ‘Dat hangt er vaak nog geen dag,” leer ik van een van de klanten die het rek met sieraden inspecteert op de laatst toegevoegde items. “Zoekt u iets speciaals,” vraag ik haar terwijl ik haar vertel dat ik een artikel over Marjolijn ga schrijven. “Nee, nooit maar ik héb wél met grote regelmaat iets aparts te pakken doordat ik hier gewoon binnenloop.”

Marjolijn glimlacht als ik dat haar vertel. “Dat weet ik wel hoor. De klantenkring van Hartendief heeft een grote vaste klantenkring. Mensen die écht elke keer als ze in de buurt zijn even binnenlopen. Al is het maar om even in de vintage kiloshop achterin de winkel te snuffelen. De Kiloshop, waar het altijd sale is. bleek een goed idee van Marjolijn. In een filmpje op website kun je de uitleg erover zien. De eerste winkel die de vaste prijs van 15 euro voor een hele kilo kleding hanteert. En geloof me, ik heb de klanten met de weegschaal bezig gezien, dat zijn best veel kledingstukken!

Marjolijn
Ze werd geboren in Ter Aar. Leiden was voor haar die ‘grote mooie stad’ in de buurt. Ze was een leuk meisje maar werd regelmatig omschreven als een draak! Ze was al heel jong met mode bezig en dan het liefst tweedehands, zodat ze daar haar eigen gevoel en identiteit mee kon uitdrukken. Oostenrijkse kleding, die gebreide vesten met die mooie knopen, dirndl’s, ze was stapelgek op dat folkloristische oude. Erg gek was dat niet, want ze werd al van jongs af aan meegesleurd naar rommelmarkten.

Schatzoeken had ze al jong in zich. Met paps en een metaaldetector naar buiten. Weilanden in en vuilnisbelten op om daarna haar vondsten te schenken aan het historisch museum in Ter Aar. Als tiener was Leiden haar place to be, ze zat op het RIO en ging graag in Leiden op stap. Ze werkte als jonge dame in een kledingwinkel in Alphen waar ze het vak leerde. In Showbizz City in Aalsmeer ging ze aan de slag in de horeca. Daar speelde ze ook regelmatig allerlei typetjes. Eens mocht ze haar kleding uitzoeken in één van de magazijnen van Joop van den Ende. Wat vond ze dat prachtig tussen al die rekwisieten.

Vis
Terwijl ik met Marjolijn spreek, begint ze plots te snuffen met haar neusje in de lucht. “Ruik jij ook vis?”  Ja dus. “Sorry hoor, eventjes, want dit kan niet.” Marjolijn staat op en gaat op de geur af die zich inmiddels penetrant door de hele winkel verspreidt. Keurig vraagt ze aan eigenaresse of de met gebakken vis gevulde boodschappentas even in het halletje gezet mag worden en ze biedt ook aan om dat voor de klant te doen. Aanvankelijk is de dame licht gepikeerd maar aan de rest van de klanten is duidelijk te zien dat Marjolijn gelijk heeft. Mij hoeft ze het ook niet uit te leggen. Logisch toch?

Leiden = okay
De pluspunten van Leiden zijn onder andere de schappelijke huurprijzen van de winkels, uitzonderingen daar gelaten, volgens Marjolijn. Want Alphen, dát is pas écht niet te betalen! De sfeer in de stad vindt ze leuk, al die studenten en toeristen, het publiek verveelt haar nooit. Wat ze jammer vindt, is dat je vanaf station Leiden Centraal als eerste die bijna verpauperde Haarlemmerstraat inloopt. “Je kan beter met de bus komen, dan kan je in de Breestraat uitstappen. De Bree met zijn mooie inrichting en steeds meer kleine, leuke ondernemers wordt helaas nog niet door elke bezoeker van Leiden gezien.”

Oostenrijk
Mocht Leiden plots verdwenen zijn dan vertrekt Marjolijn onmiddellijk naar Oostenrijk. Niet alleen de kledingdracht heeft haar hart gestolen maar het hele land. Een echt motto heeft ze niet maar ze denkt wel vaak aan een uitdrukking van Toon Hermans: “Ik wou dat ik mijn mond kon houwen want ik klets wat ende weg, maar ik heb nog steeds vertrouwen dat ik ooit nog eens iets zinnige zeg.”

Als het onder het begrip motto geschoven mag worden, heeft ze nog wel een tip voor ondernemers. “Doe altijd iets wat je leuk vindt, want jij moet immers je eigen leven inrichten? Ga doelen van jezelf verwezenlijken” Ik ben het met haar eens, die stelling heb ik zelf ook altijd gehanteerd.

Blokhakken
Voordat ik ga, wil ik nog even weten of Marjolijn ook hakken draagt dus ik duik onder tafel. Booties zie ik aan haar voeten. “Echte hakken bedoel je? Van die palen? Hou ’s op zeg, ik kan al nauwelijks op deze blokhakken een drukke dag volbrengen, dat is echt niks voor mij!”

Blij
Bij de kassa rekent iemand met een blij gezicht een fluwelen broek af. Toen ik binnenkwam werd die door haar medewerkster met een stoommachine ‘behandeld’ en is nu dus al verkocht. Vermoedelijk komt dat doordat Hartendief de kleding goed verzorgt en zowel in de winkel als op de social media goed etaleert. Daarnaast maken Marjolijn en haar medewerkers ook tijd vrij voor kledingadviezen. Dát zijn de pluspunten van Hartendief. De klanten kunnen met een doel naar binnen komen en gaan volledig ‘dressed-up’ in de juiste stijl weer naar buiten. Die adviezen zijn gratis want het belangrijkste is dat iemand tevreden de deur uit gaat. Of dat nu met of zonder een gekocht item is.

Marjolijns Hartendief: www.hartendief-vintage.nl
Hartendief op Facebook: www.facebook.com/hartendief en www.facebook.com/hartendiefvintage voor de vintage items.

Hakketak Leiden Hakketak