Hakketak, Francine sprak... gemeenteraadslid Aad van der Luit van D66

Als ik met mijn fiets over de smalle brug van de Nieuwe Rijn naar de Botermarkt trap zie ik hem net zijn eigen tweewieler voor zijn ‘kantoor’ op slot zetten. Mocht je nu met gefronste wenkbrauwen terecht opmerken dat daar helemaal geen kantoorgebouwen zijn, dan klopt dat wel en toch ook weer niet.

Want een béétje Leidenaar weet dat de woordvoerder sportzaken van D66 Leiden, Aad van der Luit, bijna dagelijks ‘open-office’ houdt op het buitenterras van Eet- Drink- en Kunstlokaal Vooraf en Toe.

Nadat hij mij eerst een ‘goedemorgen-knuffel’ geeft, zijn er eerst nog vier andere personen voor een hartelijke begroeting aan de beurt voordat we, ja,ja,ja, buiten, achter de koffie zitten. Gedurende ons hele gesprek gaat het begroeten van passerende mensen door. Aad weet álles van iedereen! Opmerkelijk is ook dat mensen hem van alles vertellen, vakantie-ervaringen, een nieuw medicijn dat God-zij-Dank aanslaat, een puberend kind wat toch weer handelbaar lijkt te zijn. Aad krijgt het te horen!

En voor iedereen is er een vriendelijk, bemoedigend, begrijpelijk woord. En waar woorden tekort schieten, een schouderklopje, knuffel of zelfs een warme kop koffie of gezond glaasje sap. De serveerster loopt af en aan. Dát laatste had ik niet verwacht en confronteer hem daarmee. “Klopt, ik deel soms wat uit aan wie het echt even nodig heeft,” zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Leidenaar?
Deze man, die door iedereen wordt gekend, werd bij toeval als Leidenaar geboren in het toenmalig Academisch Ziekenhuis (AZL). De familie woonde destijds in Zaandam. Zij kwamen naar Leiden om verhuisbedrijf / woningontruiming van der Luit op te richten. Aad’s moeder hielp daarbij en de bevalling zette in. Vandaar.

Toen de familie óók begrafenisonderneming van der Luit opzette, werd het tijd om definitief naar Leiden te verhuizen en ging kleine Aadje naar de Damlaanschool en verdiende al snel zijn eerste centjes doordat hij de ‘sigaren’ die aan slootkanten groeien, afplukte en er keurige bosjes van maakte die hij verkocht. Middelbaar onderwijs volgde hij op het Rembrandt en daarna studeerde hij af in sociaal recht en economie.

Dienstjaren

Aad is nog van de generatie mannen die op moest komen voor het dienstnummer. Hij volgde de familietraditie door naar de zeemacht te gaan. Hij heeft in zijn twee dienstjaren de opleidingen marine en mariniers gedaan en werd sportdocent. Doordat hij met judo won van de lucht- en landmacht werd hij kampioen en zwaaide af met een eervolle vermelding en de mededeling dat hij altijd een beroep kon doen op defensie. “Ik dacht nog, wat een stomme belofte, dat zal wel niks voorstellen.” Terwijl Aad dat tegen mij zegt, is van zijn gezicht af te lezen dat hij destijds totaal geen fiducie in die toezegging had.

Sportschool

Aad bestelt nogmaals koffie en ik heb af en toe even tijd om alles wat hij vertelt op te schrijven, omdat er telkens iemand met een mededeling, verhaal of vraag langsloopt. Inmiddels is mijn verwondering daarover in bewondering omgeslagen, want Aad’s kennis over alles wat leeft en beweegt in Leiden is fenomenaal! Hij kent ieders verhaal.

Aad vond judo en teakwondo zo fijn dat hij een sportschool wilde beginnen om het Leidenaren leren. Maar hij kwam niet binnen zijn budget aan een geschikte ruimte. Hij herinnerde zich de belofte van defensie en zocht contact met hen. Tot zijn stomme verbazing belde de Leidse burgemeester Goekoop waarom dat nu zó geregeld moest worden en al snel kreeg Aad een pand in de Vestestraat toegewezen waar hij zijn sportschool startte die hij decennia lang had.

Sportbedrijf leiden 

De sport loopt als een dikke rode draad dwars door zijn leven. In 2005 werd aan Aad voor al zijn verdiensten op dat gebied de zilveren erepenning van de stad gegeven door B&W, waarover Sleutelstad destijds schreef. Aad heeft bij de sociale dienst van Leiden gewerkt waar alle moeilijke mensen zijn cliënten waren, zoals hij dat zelf omschrijft. Soms dacht men dat hij de uitsmijter daar was, omdat hij mensen die wat al te lastig waren gewoon ‘een hoek’ gaf.

Terwijl hij dat zegt, spat het vuur uit zijn ogen! Ik moet er wel om lachen. Aad heeft zo’n duidelijke mening. Toen de voordeurdelersregeling kwam, nam hij ontslag omdat hij dat traject niet zag zitten. Maar zijn ontslag werd niet geaccepteerd. Er was een vacature bij het gemeentelijk Sportbedrijf. Dat zat destijds in de Groenesteeg. Er was wel één heikel puntje: er was geen geld voor een formatieplaats. Aad werd de functie toch aangeboden, vanwege zijn dertig jaar verricht werk bij de Sociale Dienst.

Het werd een kantoor aan de Smaragdlaan in Zuidwest. Daar zette Aad zestig verschillende sportcursussen op waar hij veel rapporten over schreef. Dat geregel en dat schrijven van hem viel op en voor hij het goed en wel besefte had hij zijn eigen bedrijf ‘Luit & Duidelijk’ opgericht. naast zijn werk. Vanuit zijn woning aan de Hogewoerd, gaf hij advies over organiseren en conflictbemiddeling. Onder die naam schreef hij ook jarenlang wekelijkse column’s voor diverse media.

Evenementen

Zo’n allesdoener en –kunner valt natuurlijk op tussen de rest en Aad was gewend weken van 120 uur te draaien dus zette hij zich ook voor veel andere, lokale zaken in. Vijfentwintig jaar lang organiseerde en presenteerde hij de Peurbakkentocht en Dragonbootraces tijdens de Leidse Lakenfeesten, hij zette zich in voor onder andere het Ronald McDonaldhuis, het Willem Alexander kinderfonds en de Klankbordgroep Sport en Bewegen van het ROC, waarmee hij zichzelf voorgoed op de kaart van bekende Leidenaren zette. Maar daar loopt hij niet mee te koop.

Opvallend in ons gesprek is dat ik de info die over hém gaat bijna uit hem moet trekken maar met regelmaat hoor: “Google mij maar even joh, dan vindt je genoeg,” waarna hij me onmiddellijk tips geeft over wie ik nog meer zou kunnen gaan spreken, want hij gunt enkele anderen ook wel zo’n leuk stukkie.

Vaderfiguur

Voor veel Leidenaren is Aad een soort vader. Sommigen noemen hem ook ‘The Gotfather’ omdat ze veel aan hem te danken hebben. Al was het alleen al aandacht en een arm om hen heen. Aad is getrouwd en ook écht vader van zijn inmiddels 23-jarige, als master in de bouwkunde afgestudeerde, zoon Joost. Aad zit ook in de Gemeenteraad. ‘”a, maar dit is nu echt wel mijn laatste jaar hoor, het wordt weer tijd voor anderen, die rol hoef je niet breed uit te diepen,” is het enige wat hij erover zegt. Dan doen we dat toch met een verwijzing naar de website van zijn partij.

Inmiddels heeft Aad, terwijl ik naast hem zit, ongeveer veertig man/vrouw gedag gezegd, naar geknipoogd, een bemoedigend woordje mee gesproken of alleen maar even naar geluisterd. “Dat dorpse hier hé, dat is toch leuk? Leiden is een stad maar ondertussen kent iedereen iedereen. Dat is wel een van de leuke kanten hier.”

Is hij zo dol op Leiden dat hij de stad alleen maar via de inwoners ziet of heeft hij er ook nog iets over te klagen? “Jazeker!” Aad breekt los. “Wat Leiden eens moet afleren is altijd per se het braafste jongetje van de klas willen zijn. Wat ik daarmee bedoel is dat we als stad nog lang niet alle kwaliteiten die we hebben benadrukken! We hebben hier een pak cultuur, historie en kennis die ronduit ongelooflijk is en daar zou Leiden zich wat stoerder, groter en met méér léf in kunnen opstellen! Ken jij een tweede Leiden? Nee toch? Zo compact en bomvol kwaliteiten?” Eh… nee, Aad heeft gelijk.

Met hoofdpijn en 800 horloges naar Azië

“Jij dwaas,” is zijn korte antwoord op mijn vraag waar Aad naartoe verdwijnt als Leiden ineens wegviel. “Naar Azië,” is uiteindelijk zijn antwoord. “Nergens een vriendelijker, liever volk dan daar.” En hij kan het weten. Jarenlang ging hij met 16 sportieve kinderen op uitnodiging naar Japan om daar judo- en teakwondo lessen te geven.

Bijzonderheden over Aad? Hij verzamelt mensen en horloges om zich heen, heeft inmiddels een indrukwekkende verzameling van 800 polsklokjes. “Die staan zeker stil, anders wordt je toch gek van het getik?” Aad kijkt me aan: “Als ik hoofdpijn zou krijgen hé, dan zijn er slechts enkelen uit mijn hele verzameling mensen die mij dan een aspirientje komen brengen en dát zijn de écht waardevolle exemplaren uit díé collectie!”

Hakken en Bubbels

“Ik heb de hogehakkenrace hier georganiseerd, ben je dat vergeten?” zegt hij als ik vraag hoe hij vrouwen op hakken ziet. “Ohja… die ook nog ja. Maar wat vind je er nu écht van?” Aad: “Briljant. Ik zou er niet op kunnen lopen en ik ga het ook niet proberen.”

Als ik opsta, zit er in een oogwenk weer iemand anders op mijn plaatsje. Aad is weer druk in gesprek met die persoon als ik mijn fiets pak. Er rolt iets in mijn fietsmand en ik trek een fles bubbels uit. Aad wuift en grijnst naar me en zegt: “Die is erg lekker, geniet ervan meid!”

Dat is nous typisch Aad. Even iets leuks, even die aandacht, even de waardering. Dank!

Aad van der Luit bij D66: https://leiden.d66.nl/mensen/aad-luit

Aad van der Luit op Facebook: www.facebook.com/aad.vanderluit

Hakketak Leiden Hakketak