Als ik het hem vraag, weet Emile van Aelst eigenlijk zelf niet meer exact vanaf welk jaar hij begon te bloggen met zijn eigen gemaakte foto’s erbij. Het ontstond gewoon uit aardigheid. Gein in fotografie, liefde voor Leiden en het hebben van een mening. Emile voegde dat bij elkaar en blogde al ver voordat iedereen begreep wat dat woord precies inhoudt.
Emile is een vriendelijke man met een opgewekt karakter. Omdat hij anderen ook gunt wat hij dagelijks aan kleine geluksmomentjes ervaart, begon hij die te fotograferen, plaatste de beelden online en zette er, in zijn inmiddels bekend geworden eigen stijl, droge opmerkingen bij. Vaak inhakend op oude gezegdes of typisch Leidse kwesties.
Een lome poes, oogjes knijpend in de zomerzon? Emile noemt zoiets ‘kat op zinken dak’ en drukt met dat soort lieve realiteiten zijn medestadsbewoners op het feit dat genieten niet altijd uit welvaart bestaat maar hoofdzakelijk uit welzijn. Een verroeste fiets onder het kroos tegen een brugleuning? Emile ziet de schoonheid ervan en geeft alleen al door publicatie van dergelijke beelden aan dat fietsen niet in de grachten horen. Vervelende zaken fotografeert hij niet. “Dat zou ook zo dringen worden,” is zijn droge commentaar. “Daar zijn direct al veel fotografen bij, dus negatief nieuws gaat al vanzelf.”
Leiden is een mooie stad waar altijd wel wat te doen of te zien is. Er zijn dagen dan fotografeert hij veel, gaat ’s avonds achter zijn computer zitten en leidt zijn lezers door alweer een fotoverhaal over ‘zijn’ stad. Altijd opgewekt, altijd met een humoristische ondertoon, soms plagend, nooit belerend maar zeker altijd met naam en toenaam van de plek en/of de personen die erop te zien zijn.
Zijn met beelden ondersteunde verhalen waren vanaf het begin al een reuze promotie voor onze stad! Maar zonder het te beseffen ook voor Emile zelf, want hij begon uitnodigingen te ontvangen. En daarom zie je hem ook altijd wel ergens opduiken als er wat te vieren valt. Of dat nu een netwerkparty, een officiële opening of een openbaar feest is wat door duizenden mensen wordt bezocht. “Ach, ik lees en zie het ook wel op het blog van de ‘Leidse Glibber’ was bijvoorbeeld een opmerking van een dame die niet alles vanuit haar positie evengoed kon zien bij de meest recente 3-oktober optocht.
“Kun je een vreemd of gek voorval noemen dat tijdens het fotograferen met jou, of door jou, gebeurde Emile?” Hij denkt even na en vertelt dan: “In de tijd dat ik ook nog elke week een foto voor het blad ‘Het op Zondag’ leverde, begon een vader enorm op te spelen omdat ik tijdens een van de picknick-zondagen in het Van der Werfpark een foto van hem en zijn gezin maakte. Hij vroeg, op hoogst irritante toon, waar de foto voor was en ik vertelde dat het een verslag voor Het op Zondag werd. Ineens bond hij in en vroeg of hij de foto mocht zien, want als hij en zijn gezin er fraai opstonden, dán alleen mocht ik op zijn toestemming rekenen.”
“Op het moment dat hij de écht leuke foto goedkeurde, drukte ik op de delete-knop en zei: Laten we maar niet het risico lopen dat u achteraf spijt krijgt. Om hem een beetje te plagen, ben ik daarna verder gegaan met foto’s maken en ontweek hem elke keer als hij weer opzettelijk mijn beeld inliep. Als blikken hadden kunnen doden was ik er nu niet meer geweest.”
Wat Emile ook reuze geestig vindt, is dat men hem steeds vaker tipt om de ‘Leidse Glibber’ als goed voorbeeld te nemen als hij loopt te fotograferen. Als hij dan bekend maakt dat hij dat zelf is, dan staan ze met hun mond open van verbazing.
Geboren en getogen in de Professorenwijk op de Zoeterwoudse Singel. Hij zat eerst op school in de Du Rieustraat en later op de Prinses Irene school. Een Finse houten schoolgebouw aan de Van Vollenhovekade. Middelbaar onderwijs op de Thorbecke mavo en daarna de IVO mavo in Den Haag
42 jaar geleden verhuisde hij vanuit de Professorenwijk naar Groenoord met het idee zo snel mogelijk naar ‘zijn’ kant van de stad terug te keren. Maar het beviel hem zo goed in Groenoord dat hij zelfs drie keer binnen diezelfde wijk verhuisde! Emile woont daar nu met zijn vrouw in een van de nieuwbouw appartementengebouwen met uitzicht over Leiden.
Emile aarzelt een beetje als hij wil vertellen wat hem zo boeit en verankert in en aan Leiden want het is eigenlijk wat veel Leidenaren al ventileerden in de Hakketak. “Leiden is helemaal geen stad maar een groot dorp met heel leuke en gezellige inwoners.” En hij vindt de stad zo enorm mooi en positief veranderen sinds we al jaren geleden begonnen zijn met het opknappen van ons erfgoed. Ik vind dat Emile dat best mag vertellen in dit verhaal, hij is er met recht trots op, hij doet elke dag zijn best om zijn stadsgenoten deelgenoot te maken van hetgeen hij ziet en we kunnen het eigenlijk niet vaak genoeg meldden. Leiden leeft, Leiden is ook superleuk!
Eigenlijk vindt hij niet veel vervelend in Leiden. Na een paar tellen komt er met moeite uit: “Nou ja dat de Groenoordhallen zijn afgebroken, maar ik heb goede hoop dat er één dezer jaren een redelijke vervanging gaat komen. Daar heeft Emile wel een puntje. Echte evenementenhallen hebben we niet meer in Leiden. Het zou echt fijn zijn als voor er die afgebroken Groenoordhallen weer vervanging kwam. We zijn het er samen over eens dat vermoedelijk meer Leidenaren er zo over denken.
“Ik denk dat ik dan of naar Samos (Griekenland) zou gaan. Daar woont een aantal vrienden van me. Of ik zou naar Harlingen gaan. Dat vind ik ook een prachtige stad” Hij dacht er niet lang over na, maar aan alles is te merken dat er voor Emile maar één stad is, één plek waar hij zich echt lekker voelt en dat is Leiden. Voor wie hem volgt, is dat niet onbekend. Iedereen kent wel zijn hilarische, bijna verdrietige geneuzel op zijn blog als het weer tijd wordt voor vakantie. Meestal vertrekt hij dan naar de Ardennen om de Leidenaren via Facebook zo ongeveer elke stop onderweg er naartoe mee te laten beleven en vanaf de dag van aankomst de aftelling tot zijn thuisreis. Terwijl ik dit schrijf moet ik wel grijnzen om Emile. Hij is zo’n type dat op vakantie ‘moet’ van zichzelf en ook echt graag gaat, maar enorm blij is zodra hij op de terugreis op de wegwijzers de bekende zes letters LEIDEN ziet staan.
Een echte quote heeft Emile niet. Hij ‘viert’ het leven ten volle in het besef dat je er zoveel mogelijk uit moet zien te halen omdat het voor iedereen morgen, of zelfs vandaag nog, plots over zou kunnen zijn. Hij is een dankbaar mens met een positieve instelling. Als hij dan toch per sé een motto zou moeten noemen dan is het: “Het glas altijd half vol zien en nooit leeg.”
Door zijn lens ziet hij op netwerkparty’s en feesten vaak dames op hakken. Hij vindt het beeldschoon maar heeft ook enorm veel meelij met de dames. Tijdens bijvoorbeeld dat Haring & Corenwijngala en recepties in de Pieterskerk hé, als hij daar ook fotografeert, dan denkt hij als hij de foto’s later ziet, “Hoe zijn die vrouwen in vredesnaam van en naar die kerk gekomen over die keitjes, dat moet toch pijn doen?”
Als eerste is hij vrijwel nooit ergens aanwezig. Hij is geen 112- of nieuwsfotograaf in die zin. Hij wordt bijna altijd uitgenodigd als er iets te beleven valt in en om Leiden. Ook veel op het zakelijk gebied. Dan probeert hij ook wel altijd te gaan maar soms is het lastig omdat er veel tegelijk gepland is. Of iets samenvalt met een typisch Leidse beleving zoals de Peurbakkentocht of Leidens Ontzet. Dan is het wel eens lastig plannen, maar hij probeert altijd zo min mogelijk mensen teleur te stellen.
Emile heeft altijd al gefotografeerd of gefilmd en dat is uitgegroeid naar wat het nu is. Het bloggen kwam door een collega van zijn werk destijds die een weblog had. Dat interesseerde Emile, hij zette ‘de Leidse Glibber’ online en had nooit verwacht dat hij er zo lang en met zoveel succes mee zou doorgaan.
Ik zat al even met Emile te praten en dat was ik al eerder van plan. Maar toen werd hij, begin januari, door de Business Club Leiden (BCL) het podium opgetrokken als ‘Leidenaar van het Jaar‘. Hij was compleet overdonderd. Dat hij op de lijst genomineerden stond, wist hij wel, maar hij hechtte daar totaal geen waarde aan. Laat staan dat hij ook maar één tel dacht dat die titel voor hem zou zijn.
Op dat moment struikelde de pers bijna over hem heen en besloot ik dat even te laten overwaaien, voordat ik hem zou benaderen voor deze rubriek. Het is nu een dikke maand na die avond en eigenlijk wil Emile het er niet zo over hebben. “Het was een enorme verrassing die ik niet zag aankomen. Ik hoef niet zozeer in de picture te staan, maar vind het natuurlijk wel een enorme eer dat ik in hetzelfde rijtje sta als waar Jochem Myjer, Armin van Buuren, Henri Lenferink en Robert Strijk ook staan.”
Deze bescheidenheid siert de tengere man waarvan ik soms het idee heb dat hij er één van minstens een drieling moet zijn, omdat ik hem op sommige dagen links en rechts in de stad tuffend op zijn brommer(t) met altijd een camera in aanslag op zijn borst tegenkom. Hij heeft het zelf nog nauwelijks door, hij wás al bekend, hij is zó geliefd, hij ís overal welkom, hij heeft de titel Leidenaar van het jaar verdiend. Daar hoeven we toch niet over te Hakketakken?
Emile’s weblog is te vinden op www.leidseglibber.nl, maar volg Emile’s avonturen, gedachten en uitspraken ook gerust op Facebook of kijk nog eens naar naar Jochem Myjer’s clip van La la la Leiden, waarin Emile enkele jaren geleden óók al tussen de bekende Leidenaren voorkwam.
Sleutelstad Media
Middelstegracht 87A
2312 TT Leiden
E-mail
redactie@sleutelstad.nl
Telefoon Redactie
071 - 5235907
