Deel dit bericht!  

Stukafest blíjft groeien

Volgend jaar wordt de tiende editie. Wéér groter? Dit jaar doen 23 studentenkamers mee, “meer dan ooit” volgens bestuursleden. Stukafest wordt georganiseerd door een jaarlijks wisselend (studenten)bestuur “een combinatie van mensen uit verschillende studierichtingen, van verschillende verenigingen, met verschillende voorkeuren. Maar voorop: heel leuk”. Het – landelijke – Stukafest heeft al jaar en dag in Leiden minimaal een van de grootste edities. En zoals ex-bestuursleden zeggen “het is in Leiden gemengd publiek: jong(er) en oud(er)”. Die hebben best wel kijk op hun publiek, want de after party in Gebr. De Nobel wordt aangekondigd als “voor jongeren……. maar de ouderen zijn ook welkom, hoor”.

Rondes
Stukafest biedt dit jaar drieëntwintig voorstellingen. Eigenlijk meer, want Stukafest bestaat uit drie ronden waardoor je op één avond op verschillende locaties drie voorstellingen van een half uur te zien krijgt. De voorstellingen zijn gevarieerd, alhoewel ‘muziek’ sterk is vertegenwoordigd. Bekende namen – Kader Abdollah, I Am Oak, Jochem Nooyen – zijn vermengd met minder bekende – Jochem Nooyen, Oliver Cried Wolf, Daniëlle Schel.

Mind fucker
Jochem Nooyen is zowel bekend als onbekend. Bekend van de tvserie Rundfunk, maar hij is blijkt ook een begenadigd mind fucker “al negentien jaar”. “Ik heb al drie jaar toppers”, beweert de bewoner van de kamer, Lisa (28). Het is er inderdaad stampvol (en warm). Nooyen grijpt z’n publiek bij de kladden. Gefascineerd probeert iedereen(?) te doorgronden hoe Nooyen het ‘m flikt: gedachten lezen? Spierspanning? Verraden we onszelf? Hóe weet hij wat je in je handen hebt? Hóe laat hij de zaal, de kamer hetzelfde denken? Hoe? “Mijn buurman van zojuist gaat ’t Googlen. Het is irritant dat ik er niet achter kom hoe hij het doet. En het gebeurt vlák voor je neus!”, bekent Haiko(44) achteraf. Dat ‘irritant’ in de zin van een bewonderend ‘ik snáp het niet’ valt vaak.

Erbovenop
Dat je met je neus zowat óp de artiest ziet, is zo’n aspect dat Stukafest bijzonder maakt. Je zit haast tússen de mannen en vrouw van Vier voor half jazz, die lekker toegankelijke (jazz)muziek maken. Mogelijk dat het toch – nog steeds – muziek is voor de kleine uurtjes in een rokerig zaaltje. In de eerste ronde, om 20.30 uur, is het veel te rustig om hen eer aan te doen. Die nabijheid verrast toeschouwers. Na afloop van de lezing van Kader Abdollah is Anneloes(24) enthousiast “Het was veel informeler dan ik verwachtte. Ik dacht dat het over diepe literatuur zou gaan. Het werd een persoonlijk menselijk verhaal. Een fijn gevoel”. Dat vonden Gerda(55) en Ab(58) ook “een mooi verhaal. Uit z’n eigen ervaring en een les voor jongeren, jong van geest”.

Melancholie
Nooyen, die ook in Enschede Stukafest-optredens deed, waardeert die intimiteit; datzelfde geldt voor Peer en Daniëlle. Haast klassieke kleinkunst – gevoelig, leuk zonder cabaret te worden – zetten zij een sfeer neer die zich wellicht het best laat kenschetsen als ‘de wereld van een melancholische veertiger’ worstelend met ‘het leven’. Of het nu gaat over bezit – ‘Wil ik ook’ heet het openingslied – de invloed van virtual reality – en de schone schijn ophouden terwijl je in een peignoir sombert -, de (identiteits)crisis van de vrouw – die spontaan besluit weg te rijden bij haar man, die uiteindelijk belt. Om te vragen waar de áuto is, en wat hij nu moet eten – of het verschijnsel moodswing – “m’n jurk mooi? Je vindt me dus te dik. En jíj wordt kaal”; je moet bewust weerstand bieden om niet beïnvloed te worden door Daniëlle Schels boodschap(pen). Op basis van de vragen en gesprekken na afloop – omdat zij de derde ronde had, kon dat – zou zij weleens hoge ogen kunnen gooien bij het Amsterdams Kleinkunst Festival. De halve finale bereikte ze al.

Kamerleven
Ná de aftrap en vóór de eerste ronde waren in café De Keyzer onder andere bitterballen te krijgen. Mieke en Patricia (“40. Geloof je dat?”) blijken al jaren Stukafest te bezoeken. Samen zijn ze vooraf tijden bezig een keuze te maken. Ze gaan naar The Timers, het Leids Cabaret Festival, en Bunch on a Breakout. Die keuze wordt bepaald door een combinatie “we selecteren ook op kamers. Het is juist leuk in onverwachte kamers terecht te komen. En ja, we hebben ook wel meegemaakt dat we een kamer niet konden vinden. Of dat er min of meer op een bed werd opgetreden”. Dat hoor je meer. Stukafest is ook een manier om eens in ‘de wereld van de studentenkamers’ te neuzen. De halflege tube tandpasta bij Lisa, de smalle trappen waaraan geen eind lijkt te komen, de zoemende wasmachine naast stappels wachtend wasgoed, de lichtblauwe, afgebroken, Njordriemen aan de muur, of de imposante muurschilderingen die de kamer aan de Hooigracht eerder museaal dan studentikoos maken. Het is er allemaal.

Gift
In het Rijksmuseum van Oudheden startte Stukafest met een optreden van het Brotherhood Dance Collective; een duo dat een vorm hanteert tussen break dance en ballet in. Mannen in pak, die af en toe de indruk lijken te willen wekken van ‘angry young men’, van ‘haantjes in pak’, maar dan wel met opvallend flitsende sokken. Voor Henriëtte(65) en Dick(67) wordt het de eerste keer Stukafest. De kaartjes komen van hun schoonzoon. Die maakte de keuzes: PS|Theater, Roads to Roam, en “iets met cabaret”. Een mooie test van de inschatting van z’n schoonouders door de schoonzoon.

Gevóel
Stukafest kun je heel goed in groepen doen – alhoewel té omvangrijk lastig wordt in kleine kamers. De twee groepen die we aanspraken bleken – toeval?! – grotendeels te bestaan uit oud-Stukafestbestuursleden. “Het intieme, het op elkaar zitten” spreekt Mara Liza het meest aan. Hun keuze maken ze overigens door óók op You Tube te kijken naar wat ze kunnen verwachten. Antoinette(22) vindt kwaliteit belangrijk “maar dan is belangrijk dat het totaalplaatje klopt. Dat je iets óver brengt”. Of dat is gebeurd? Onze ervaring was van wel.