De tiende Museumnacht is alweer voorbij

De tiende(!!) editie van de Leidse Museumnacht was (weer) gezegend met mooi weer, en een aantrekkelijk programma. Toch leek het rustiger dan voorgaande jaren. Is het publiek zó verwend geraakt in die tien jaar dat de formule wat sleets dreigt te worden? Zou het een zaak zijn van steeds groter en spectaculairder? Of was het gewoon toeval, en kan de Museumnacht dat leuke feest blijven waar een groot deel van de Leidse binnenstad bij betrokken is (en welke andere stad met een museumnacht kan dát nazeggen?).

Feestje
Museumnacht is een best lastig te duiden feestje. Voor een deel van de bezoekers is het een buitenkans, want voor max €15 kun je bijna álle Leidse musea in. Voor een ander deel zijn de lezingen, workshops en demonstraties het aantrekkelijke element. En dan is er een groep die ‘gewoon voor de sfeer komt’, die rondwandelt en in museumtuinen en -binnenplaatsen ontspant met een hapje en een drankje. En Leiden zou Leiden niet zijn, als je op zo’n avond niet ook (oude) bekenden tegen het lijf loopt.

Avond
Het woord museumnacht heeft een magische klank. Alsof je ’s nachts, als iedereen weg is en een enkele bewaker nog zijn ronde doet, door een schemerig museum mag struinen (en dan vooral de mummies bij RMO en Volkenkunde natuurlijk ’tot leven’ zien komen). Maar de Museumnacht begint bij daglicht om 20.00 uur en eindigt ‘al’ om 01.00 uur. In de tussentijd valt de avond en zeker de buiten-activiteiten krijgen dan een extra dimensie, zoals de fotografen al snel ontdekten.

Glas!
Onze avond begon op het Rapenburg, waar vlak voor 20.00 uur al vrij veel mensen voor de diverse musea stonden te wachten. Op de Doelenbrug warmen de danseressen en danser van Tribes zich op, worstelt de techniek op het laatste moment met een kaduuk draadje en “er liggen hier allemaal kleine stukjes glas”! Het kwam op tijd goed. Ze zetten het verkeer op het Rapenburg stil, maar het publiek was content.

Ontmoetingen
Het zijn misschien juist de kleine, onverwachte ontmoetingen die de Museumnacht aantrekkelijk maken. De ‘verkleedcabine’ van Cabinet of Curiosities bijvoorbeeld, waar je verkleed op de foto kon “Een vrouwendingetje? Nee, dat zie je verkeerd. Ook mannen doen mee, hoor”. Het had wel iets van de jaren twintig, dertig van de vorige eeuw, daar op straat voor het Museum van Oudheden. Of, in de Hortus, het Piepklein Mega Museum van Catoo Lustig, met een voorstelling over “onzekerheid en identiteit” zoals één van haar collega’s dat omschreef. Hij overreedde ons te komen kijken – slechts enkele plaatsen per voorstelling, want piepklein ís ook piepklein – waarna we verstrikt raakten in gesprekken, de tijd uit het oog verloren en de voorstelling misten.

Drukte
Lang geleden hebben we de hoop opgegeven bij festivals het tijdschema te kunnen volgen. Altijd overkomt je wel íets. In het blokkenschema kun je wel wat ‘ankerpunten’ vinden. Hypnotiseur Patrick Pickart in Museum Boerhaave zagen we wel; nét aan, want het was druk met lange mensen. ‘Mind over body’, zoiets , want “als je vooraf al denkt dat iets niet gaat lukken, dan lukt het ook niet. En andersom….” Hij liet het zien met publiek: dan kun je dingen doen die niet kunnen. Maar om dan nog even aan te wippen bij ‘Aan tafel met Frankenstein’, waar met Kim Holland werd gesproken over high tech seks(speeltjes), bleek nóg lastiger vanwege de drukte. Wél zagen we in Boerhaave het exoskelet uitgeprobeerd worden. En dat veel mensen de autonome robot SAM voorbijliepen. Terwijl SAM al in staat is z’n eigen geld te verdienen. Maar misschien dat dát verhaal onderbelicht bleef.

Hongerklop
Zo rond 23.00/24.00 uur slaat de honger toe, viel vast te stellen bij de snackkramen in de Hortus en bij Volkenkunde. Karels Biofriet trok een rij hongerigen aan (en riep de vraag op hoe je de sanitaire stop regelt als je alleen staat te bakken en verkopen). Overigens was de rij “tien minuten wachttijd” voor de rondleidingen door de Oude Sterrewacht langer en permanenter. De ruimte, het heelal, de kosmos, het fascineert.

Muziek
The Magic Mumble Jumble is met z’n blazers zo’n band waarvan je zonder een noot te hebben gehoord feest verwacht. Dat lukte ze ook aardig in de tuin van Volkenkunde, alhoewel het af en toe leek alsof er een valse noot werd geblazen. Voor het feest en het publiek maakte dat niet uit. Een plek waar meestal ook goede muziek te horen is, is het Bolwerk in de Hortus. Ook dit jaar weer: Lola, Hun en Marvin Dee Band. Met z’n glooiende helling heeft die plek iets van een hele kleine miniatuurversie van bijvoorbeeld Central Park in New York.

Zorg
Misschien wel de meeste indruk maakte echter iets héél kleins: het liefdevolle strijken met een tandenborstel over donsveren door preparateur Becky Desjardins. Voor haar de ingewandjes van een (waterspits)muis naast diens velletje, en daarnaast de ingewanden van de vogel die ze in haar handen heeft. Voorzichtig en toch resoluut borstelt ze ‘m. Met liefde.

Cultuur Nieuws Reportage