Buurtcoach Fransje Barnard met pensioen: 'Ik blijf vindbaar'

“Mensen zijn mensen”, zegt Fransje Barnard, zittend aan de tafel in haar Buurtontmoetingsplek aan de Herenstraat. Nog wel, eind van deze maand trekt Barnard de deur achter zich dicht, dan gaat ze met pensioen. “Eerst zes weken vakantie. Daarna zie ik wel wat er op me afkomt.”

Barnard studeerde in de jaren tachtig architectonische vormgeving aan de kunstacademie in Den Haag. “Ik wilde heel graag vormgever worden”, zegt ze daar nu over, “maar die academie, dat was een heel brede opleiding. En uiteindelijk bleek dat je daar gewoon niet zo heel veel mee kon, behalve creatief denken. En dat ben ik altijd blijven doen. En heb ik meegenomen naar mijn andere werk”

Dat andere werk is behoorlijk veelomvattend. Ze heeft altijd van alles aangepakt en gedaan. Van werken met kleine kinderen tot ouderen. “Na tien jaar kleintjes ging ik met de ouderen werken. In het begin had ik echt een rauwe keel van de lange zinnen. Met kleintjes gebruik je veel minder woorden. Dus dat was echt een groot verschil. Maar verder, mensen zijn mensen.”

Breed
Drieëntwintig jaar werkte Barnard in de welzijnssector van Leiden, als laatste voor Incluzio. De laatste tien jaar in de BOP. Ze lijkt soms een echte wijkmoeder of ieders lievelingstante. “Het begrip moeder kleeft wel aan mij. Maar het is niet zo dat ik alleen maar hier in de wijk bezig was. Ik ben ook in de stad te vinden als het gaat over bijvoorbeeld de Vrouwendag. Of de ontmoetingsmaaltijd van de Diaconie De Bakkerij. Plus dat ik een kunstenaarsdochter heb en dus ook in de kunstwereld rondloop. Dan heb je in Leiden al gauw een heel breed stuk te pakken, denk ik.”

Haar houding straalt uit: kom binnen, ga zitten en vertel. Dat doet ze in de BOP en ook elke week in restaurant Vet Gezond aan het Betaplein. Waar heel veel gebouwd wordt. “Dat is nog onontgonnen gebied. Ik ben daar gaan zitten elke week, vaak samen met de – toen – nieuwe wijkagent Denny. Het doel is mensen samenbrengen, met elkaar in contact brengen. Ik zit daar elke woensdag. In het begin vaak alleen. Nu zitten we er soms met twintig mensen.”

Gids
Een goede herinnering heeft Barnard aan het project in Robijnhof. “Dat was een leegstaand bejaardentehuis. En daar kwamen studenten, statushouders en mensen met een lichte begeleidingsvraag in wonen. En in de aanleunwoningen woonden ook nog bejaarden. En de mensen met de lichte begeleidingsvraag bleken de gids te zijn voor de statushouders. Zij wisten hoe je een OV-kaart aanvraagt. Waar de sociale dienst zit, noem maar op. Studenten hielpen met taal, er werd samen gekookt. Voor mij is dat echt een fantastische tijd geweest. Het liep te vroeg af, had wat langer had mogen duren.”

Vindbaar
In februari wordt Barnard 67 jaar. Tijd om de bakens te verzetten. Eerst vakantie. Vervolgens zal er wel weer wat op haar pad komen. Barnard wil graag haar creativiteit inzetten. “Als iemand creatieve ideeën zoekt, werk ik graag mee. Ik blijf vindbaar.” In haar wijk en in haar stad.

Op maandag 30 en dinsdag 31 december is Barnard voor het laatst te vinden in de BOP. Wie haar persoonlijk goedendag wil wensen, kan daar terecht, Herenstraat 61.

Leiden Maatschappij