Deel dit bericht!  

Meesterverteller Willem de Ridder doet Leiden aan

Meesterverteller; dat zijn er maar zeer weinigen. Misschien slechts één. Het is in elk geval degene die de titel al lang draagt: Willem de Ridder. Degene die opveert bij die naam, zal ouder dan vijftig zijn. Voor al die anderen: De Ridder is niet alleen meesterverteller, maar ook radiomaker en oprichter van een tijdsbeeldbepalend tijdschrift, Hitweek. En dan zijn er nog de lezingen, het boek Spiegelogie, en de tv- en internetprogramma’s die hij maakt. Een man ook wiens mening nog steeds goed is voor het rammelen aan vastgezette ideeën. Het Leidse Filosofisch Café nodigde hem uit voor een lezing om vanuit zijn perspectief te horen hoe we ons leven weer terug kunnen krijgen.

Gevoelens en gedachten
Waren we dat leven dan kwijt? Fysiek niet; we leven. Een andere vraag is hóe we leven. Dan heeft De Ridder een verhaal dat-i boeiend kan brengen. Goed, het scheert soms langs de randen waardoor je denkt ‘klopt dat wel?’. Maar de kern blijft staan: het enig echte en te vertrouwen zijn onze gevoelens in het hier en nu. Gedachten; het zijn interpretaties van de werkelijkheid. Wie steeds nauwkeuriger naar de mens – en de natuur – kijkt, komt naar zijn mening tot de conclusie dat alles “verbonden energie” is.

Toeval bestaat niet
Dergelijke opvattingen – die overigens niet ver van de modernste wetenschappelijke inzichten staan – leveren nieuwe mogelijkheden op. ‘Leven bij de dag’ opent de weg naar “denken dat je iets hébt, kan, als je er niet bij stil staat, realiteit worden”. “Toeval bestaat niet”. Je beng geneigd te denken dat De Ridder meent dat je alles zelf in de hand hebt. Dat valt mee. Hij vindt dat we veel te veel zijn afgedwaald van onze eigen mogelijkheden om, positief denkend, ons minder druk te maken, minder zorgen te maken, minder stressvol te leven, minder te denken dat alles altijd beter moet, onder controle moet zijn.

Dat doen we onszelf aan
Voor sommigen zal De Ridders verhaal te vaag voor woorden zijn. We hebben immers geleerd dat de wereld anders in elkaar zit? Dat wijzelf anders in elkaar zitten? De Ridder benadrukt in zijn betoog dat dat een aangeleerde houding is. “Gevoel volgen doe je maar in je vrije tijd”. Wat hij stelt, is dat we teveel negatieve koppelingen hebben met gevoelens. Koppelingen die worden gemaakt, aangeleerd, en niet zijn aangeboren. “Jij vindt me een lul?! Over tien jaar is die koppeling er nog steeds: De Ridder – lul.”.

Veranderen kán
De Ridder volgt een interessant pad als hij stelt dat, als we inderdaad in beginsel energie zijn, we daar ook mee kunnen werken. “Ergens energie in steken, betekent dat dat groeit. Negatieve energie als woede maakt dus dat de woede groeit en groeit. Je maakt het erger.” Dergelijke ideeën vinden we ook terug in de mindfulness en boedhisme met wie De Ridders ideeën duidelijke verwantschap hebben. De oefening Gevoelservaring – “Op Deridder.com. Rechtsboven” – draait helemaal om de gedachte dat alleen gevoelens oprecht zijn. De rest is aangeleerd. En hoe gevoelens ons beïnvloeden? Probeer maar eens te glimlachen en tegelijkertijd aan iets vervelends te denken. Dat lukt je niet.

Vaag?!
Af en toe dreigt De Ridder de luisteraar kwijt te raken, zeker de scepticus. “Cellen zijn hoogst intelligente wezens in jouw dienst. (…) Quarks voldoen aan jóuw ideeën. Doen wat jíj wilt”. Het wekt al snel de indruk dat we alles in de hand hebben en dus ook alles aan onszelf hebben te wijten. Toch bedoelt hij dat niet. Wél dat we onderschatten hoeveel we kunnen beïnvloeden door niet in een slachtofferrol te kruipen “Wat overkomt me nu weer? ?! Nee, wat creëer ik?”.

Optimisme
De modernste tijd blijkt De Ridder optimistisch te stemmen. De ‘zakelijke’ wereldbeschouwing die hij zag ontstaan met de uitvinding van het schrift, wordt nu vervangen door een ‘beeldende’ zoals te zien in de communicatie via digitale media. Beelden worden veel belangrijker. Taal wordt daar “massale dyslexie”, minder regelgevoelig, minder disciplinering. Dat opent de weg naar het terug vinden van een totale mens. Lastig is het wel, die houding vinden en vasthouden. “Bij mij werkte het niet. Pas later realiseerde ik me dat ik krampachtig wilde bewíjzen dat het werkt. Juist dat moet niet. Laat het gaan. Verwacht niets”. Geen wondermiddelen dus.

De Ridder heeft ook een fanclub, met een Leidse afdeling.