Deel dit bericht!  

Verheugen op een volgend Stadsdiner

De teleurstellendste mededeling kwam aan het eind van de avond uit de mond van Pepijn Smit: het volgend Stadsdiner is pas volgend jaar op Thanskgiving. Da’s lang wachten op iets wat zich deze eerste keer al direct bewees als een succes. Voor de kritische sombermansen: naast de datum van Thanksgiving is er geen enkele andere relatie met dat Amerikaanse feest (alhoewel de verzuchting van Smit dat het hem “heerlijk (lijkt) om zo bombastisch als de Amerikanen dat kunnen ’thank you’ te kunnen zeggen” misschien anders doet vermoeden). Het Stadsdiner beoogt vooral ontmoeting tot stand te brengen tussen mensen die elkaar nog niet kenden en doet dat aan de hand van een maaltijd, losjes gebaseerd op de karakteristieke hutspot-ingrediënten, gemaakt door tien (hobby)koks met verschillende culturele achtergronden. Dat levert spannend voer op, voor een gesprek en als maaltijd.

Honderd eters
Zo’n honderd mensen hadden zich aangemeld voor het Stadsdiner in de Tuinzaal van Grandcafé De Burcht in Leiden. Niet dat aanmelden veel keuze inhield. Organisator We Are Leiden kent z’n pappenheimers. Als je niets doet, gaan bekenden bij elkaar zitten. En dus is er ingedeeld: individueel en op tafel, lees kok. Een verrassing wie er om je heen zitten en ook wat je voorgeschoteld krijgt. Met zo’n 25-30% eters voor wie Nederlands niet de moedertaal is, levert dat haast zeker interessante gesprekken op; mits je je daarvoor open stelt.

Logistiek
De tien koks hadden hun maaltijden grotendeels thuis voorbereid. Ter plekke werd alles samengesteld om te worden uitgeserveerd. dat ging eigenlijk wonderwel goed. ‘Wonderwel’ want honderd mensen, tien koks en een niet erg ruime keuken zijn toch prima ingrediënten voor een logistieke ramp. Niets van dat alles. In drie ploegen maakten de koks hun gerechten klaar en afgezien van een enkele binnensmonds gemompelde verwensing aan zichzelf en de hete stoom had iedereen op tijd zijn of haar maaltijd voor de neus staan.

Gezellig
“De momenten waarop ‘internationals’ ‘locals’ kunnen ontmoeten, zijn schaars”, zegt Corine, manager bij het Expat Centre. Haar organisatie sponsorde een eerder evenement, maar de reden dat zij nu hier is, is omdat “het leuk is om mensen te ontmoeten die nu als expat in Nederland zijn”. Daarvan ziet ze er op het eerste gezicht een aantal aan de tafels. Colly(24) woont in Leiden, maar komt oorspronkelijk uit Amsterdam. Zijn zus woonde hier al en zij zijn gevolgd “het is rustiger wonen en mooi centraal”. Hij is er min of meer toevallig “ik zag op de app van Unity dat dit er was. Gezellig, toch?”.

Herinneringen
Aan tafel bij mevrouw Akkari uit Syrië móet iets worden gegeten (nadat al heel veel mensen bezorgd vroegen ‘hoeft u niets te eten?’) en ontspint zich een gesprek met haar echtgenoot – “waarom ik hier ben? Omdat mijn vrouw vanavond hier kookt” – over culturele ontmoetingen en de effecten daarvan. Een paar tafels verder zit een Afrikaanse meneer die al enkele jaren als vrijwilliger voor Vluchtelingenwerk werkt in de regio Zuid Holland Zuidwest. Of Peter(65) die meekwam met z’n broer, aan een andere tafel, die een Indonesische stoof maakte en waarvan hij weleens wil weten of dat “lijkt op hoe onze moeder dat maakte”. Dat blijkt zo. Sterker, als tegen het eind van de avond ook van andere tafels kan worden geproefd loopt het daar haast storm.

Aardappel
Alexandra(29) kookte Pools: een stoofpot in twee versies, originele grove Poolse worst en een salade. Volgens haar een echt wintergerecht uit de bergen en van het platteland. En ook een gerecht dat past in een lijn van Nederland via Duitsland naar Polen “en misschien nog verder” van landen die een op aardappel en worst gebaseerd (winter)menu kennen. De schalen verraden dat het lekker moet zijn geweest: ze zijn leeg. Gelukkig geldt dat voor haast alle schalen, alhoewel een enkele kok de honger en de maag van zijn gasten overschatte en heel veel maakte.

Toevallig
We Are Leiden had de intentie “tien (hobby)koks uit te dagen om internationale gerechten te bereiden met als basis de ingrediënten van hutspot (wortel, aardappel, ui)”. De eerlijkheid gebiedt vast te stellen dat minstens één kok zich vergiste “ik dacht dat ik werd gevraagd om een recépt en zei toen ‘ja’. En nu zit ik hier”. Gelukkig wel.