Met Wolters op de bank: 'Zonder voetbal geen Randy, maar mijn gezin staat op één'

“Kun je om negen uur ’s ochtends langskomen?”, appt Randy. Eenmaal op de stoep blijkt de dertigjarige Leidse profvoetballer al een paar uur wakker. “Ik ben vanochtend om zes uur opgestaan voor een explosieve krachttraining. Soms train ik wel vier keer op een dag. Ik moet fit zijn, want voor hetzelfde geld word ik nu gebeld. Dan moet ik mijn koffers pakken om morgen bij mijn nieuwe club op het veld te staan.”

Wie aan Randy Wolters denkt, heeft waarschijnlijk direct het beeld van een opgewonden standje met zijn hart op de tong in zijn hoofd. De oud-speler van FC Utrecht, FC Emmen, FC Den Bosch, VVV-Venlo, Go Ahead Eagles, ADO Den Haag, het Schotse Dundee FC en N.E.C. heeft een imposante rij clubs achter zijn naam staan. Daar maakte hij door de jaren heen niet alleen faam als behendige buitenspeler, maar ook als positieve ‘dorpsgek’ die altijd wel zijn woordje klaar heeft. “Er is nog nooit iemand beter geworden van negatief zijn. Mensen waarderen mijn vrolijkheid. Misschien dat we wat meer Randy’s nodig hebben die gewoon doen wat ze willen. Ik laat zien dat ik plezier heb in het spelletje, maar als het moet sta ik er. In het veld geef ik alles.”

Eerste auto van de club
Randy kijkt met weemoed terug op zijn jeugd, waarin voetbal al snel tot de belangrijkere dingen in zijn leven behoorde. “Ik heb altijd geroepen dat ik later profvoetballer zou worden. Mensen verklaarden me voor gek en op school zeiden leraren dat het nooit wat met mij zou worden. ‘Wedden’, zei ik dan. ‘Wedden dat ik het haal?’ Ik weet nog wel de dag dat ik op zeventienjarige leeftijd scoorde in mijn debuut voor Utrecht en mijn eerste auto van de club kreeg. De volgende dag ben ik gelijk naar school gereden en heb ik tegen de conciërge gezegd welke docenten hij moest halen. Dat was dan niet arrogant bedoeld, maar ik wilde toch even met een brede grijns op mijn gezicht mijn gelijk halen. Die schouderklopjes heb ik uiteindelijk natuurlijk wel gekregen.”

Voordat Wolters in 2008 in de Domstad debuteerde en destijds tot de jongst scorende debutanten ooit in de eredivisie behoorde, had de kleine Randy er al een hele voetballoopbaan opzitten. “Ik ben begonnen bij Lugdunum, maar ging in de D1 naar ADO. Dat was altijd een van mijn grote dromen. Ik heb er uiteindelijk maar één jaar in de jeugd gespeeld. De dag dat ik daar werd weggestuurd staat nog altijd in mijn geheugen gegrift.” Randy kwam de tuin inlopen en zag zijn vader met de telefoon in zijn hand. “Aan zijn kop zag ik dat hij was gebeld. Toen ben ik zo weggerend naar het voetbalveldje en heb ik uit pure boosheid eindeloos die bal op het doel lopen schieten. Dat vergeet ik nooit meer.”

Tekst loopt verder onder de afbeelding.

De C1 van UVS in het seizoen 2004-2005. Randy Wolters is de derde van links op de onderste rij. (Foto: Jack Wolters).

Randy besloot naar UVS te gaan waar hij als vijftienjarige in bijna alle teams speelde. “Officieel was ik speler van de C1, een weergaloos team. Maar er zaten weekenden tussen dat ik niet alleen met mijn eigen team speelde, maar ook voor de A1 en de volgende dag bij het tweede zondagteam om daarna nog op de bank bij het eerste te zitten. Ik kan me die wedstrijden op het hoofdveld nog wel herinneren. Dan speelde ik samen met mijn vriend Armond en schoten we echt bijna elke bal erin. Daar ben ik wel de Randy geworden die ik was toen ik naar Utrecht ging.”

De Kromme
Bij Utrecht gold Wolters als een van de grootste talenten die er op de Nederlandse velden rondliep. “Mijn toenmalige trainer Willem van Hanegem riep altijd dat hij mijn benen zou breken als ik het betaald voetbal niet zou halen”, vertelt Randy lachend. “Hij was gek van me en andersom ook. Een wereldgozer is het.” Uit de opmerking van De Kromme blijkt niet alleen dat hij een zwak had voor de kleine Leidenaar, maar ook dat hij een gouden toekomst tegemoet zou gaan. Dat Wolters later vooral in de eerste divisie en niet in de eredivisie zou spelen, maakt hem niet minder gelukkig. “Ik had er zeker meer uit kunnen halen. Als ik eerlijk naar mezelf in de spiegel kijk, weet ik dat ik af en toe misschien een iets minder grote mond had moeten hebben. Maar ook geluk is een belangrijke factor in de voetballerij. Als het iets anders was gelopen had ik bij Frosinone Calcio in Italië of voor Bochum in Duitsland gespeeld. Maar ook zonder die misgelopen transfers ben ik trots op mezelf. Er zijn maar weinigen die kunnen zeggen dat ze al twaalf jaar betaald voetbal spelen. En als ik zou willen zou ik nog elke dag een biefstukje kunnen eten ook. Ik heb het goed.”

Wolters woont momenteel met zijn vrouw en tweejarige dochter Censi in Leiderdorp waar hij het reuze naar zijn zin heeft. “Ik leef mijn droom als profvoetballer, maar voetbal voor mijn gezin. Desirée en Censi staan mijlen ver boven de sport.” Dat Randy veel waarde hecht aan het samen zijn met zijn familie, blijkt wel uit het feit dat Randy het niet lang volhield toen hij alleen in Nijmegen woonde. “Ik wil Censi gewoon elke dag kunnen zien, knuffelen, kussen en met haar lachen. Datzelfde geldt voor mijn vrouw. Ik wil er voor haar zijn.”

Storingsdienst bij Nuon
Waar we de momenteel clubloze Wolters over een paar weken kunnen bewonderen is nog een groot vraagteken. “Er zijn nog maar weinig echte buitenspelers zoals ik. Er hoeft maar één gek te zijn die mijn kwaliteiten ziet en ik ben weg. Voor nu kan ik niet veel anders doen dan fit blijven en zorgen dat ik paraat sta. Het is net of ik storingsdienst bij Nuon heb, ik kan ieder moment gebeld worden.” Wat wél zeker is, is dat zijn nieuwe avontuur niet alleen sportief en financieel aantrekkelijk moet zijn, maar ook een goede stap voor zijn gezin. “Mijn vrouw en dochter moeten kunnen doen en laten wat ze willen. Mijn prinsesjes staan ver boven alles. Zonder voetbal geen Randy, maar mijn gezin staat op één.”

Interview Leiden Leiderdorp Regio Sport Randy Wolters