Gerard Tellers heeft al veertig jaar een passie voor vlaggen

De deur zwaait open op de eerste verdieping aan de Witte Singel in Leiden en daar staat de 71-jarige Gerard Tellers. Met een geroutineerde beweging pakt hij de Leidse vlag en hijst deze met vaardige hand de lucht in, de wind blaast de sleutelstadvlag strak. Hij is een man met een bijzondere hobby, een hobby die in de loop der jaren behoorlijk uit de hand is gelopen.

Inmiddels heeft Gerard maar liefst twintig verschillende vlaggen en hij heeft zelfs een speciale kalender om altijd precies te weten welke vlag bij welke dag hoort. Hij glimlacht terwijl hij naar zijn uitgebreide verzameling kijkt. “Je kunt wel spreken van een uit de hand gelopen hobby.”

Zijn passie voor vlaggen begon ruim veertig jaar geleden, toen hij met zijn vrouw en vijf kinderen op Curaçao woonde. “Het eiland kreeg in 1984 zijn eigen vlag”, herinnert hij zich. “We woonden op een prachtige plek waar de vlag altijd goed te zien was. Zo begon mijn liefde voor vlaggen.”

Regenboogvlag
Na zijn tijd op Curaçao verhuisde Gerard naar Nederland, eerst naar Gouda en uiteindelijk naar Leiden, waar hij nu al vijftien jaar woont. Hij staat plotseling op en loopt naar boven: “O, ik vergeet bijna de regenboogvlag!” Trots hangt hij deze naast de Leidse sleutelvlag.

“Ik heb twee zonen en zij kwamen op een bepaald moment uit de kast, zoals dat heet. In datzelfde jaar, op mijn 55ste, kwam ik ook uit de kast en nu ben ik gelukkig getrouwd met mijn Peter. Maar goed, dit verhaal gaat over vlaggen”, zegt hij lachend terwijl hij een knalgele vlag met een rode leeuw erop ontvouwt. “Dit is de vlag van Zuid-Holland. Bijna niemand kent die.”

Baldadig
Voor overheidsgebouwen gelden specifieke regels voor het hijsen van vlaggen, maar voor burgers zijn er geen regels. En dat vindt Gerard fijn. “Hier heb ik de vlag van Suriname”, zegt hij terwijl hij een kleurrijke vlag toont. “Het is een prachtig land. Ik ben er al vijf keer geweest.”

Gerard en Peter hebben al meerdere keren nieuwe Leidse vlaggen moeten kopen omdat baldadige, dronken studenten ze op 3 oktober hadden gestolen. Gerard haalt zijn schouders op: “Geen idee hoe ze dat voor elkaar krijgen, maar opeens was de vlag verdwenen. Dus moest ik snel naar de winkel om een nieuwe te halen, want 3 oktober zonder Leidse vlag is natuurlijk geen gezicht. Maar echt boos kon ik er niet om worden, want ik was zelf vroeger ook wel eens baldadig en kwajongensachtig.”

Tranen
“Toen ik op Curaçao woonde en de Nederlandse vlag werd gehesen, werd ik altijd emotioneel. Ik kreeg dan vaak een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Dat doet echt iets met me. Zo lang ik leef, zal ik vlaggen blijven hijsen”, zegt hij met een ferme stem.

Leiden Maatschappij