Lieke heeft tien broers en zussen, maar weet pas nèt wie haar echte vader is

Ze is 32 jaar en heeft inmiddels tien broers en zussen. En die noemt ze ook zo. Lieke Atteveld uit Noordwijk is donorkind. En ze werd verwekt in het Academisch Ziekenhuis Leiden, tegenwoordig het LUMC. Dinsdag bleek dat de administratie van de spermabank een rommeltje is. De appgroep met haar broers en zussen ontplofte.

“Mijn moeder is boos en teleurgesteld”, zegt Lieke. “Ze heeft altijd het gevoel gehad dat ze goed en professioneel is behandeld. En dan nu dit.” Binnen het gezin van Lieke zijn ze altijd open geweest over haar afstamming. “Er komt een ziekte voor in onze familie en ik zou gehandicapt zijn geweest. Dat wilde mijn moeder niet.” Daarom koos ze voor donorconceptie.

Veel donorkinderen willen weten wie hun natuurlijke vader is. “Het is een oergevoel”, zegt Lieke daarover. “Je wil gewoon weten van wie die neus is. Als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik Jan.” Jan blijkt haar donorvader te zijn. Daar kwam ze achter na veel speurwerk, want Jan was een anonieme donor en het LUMC gaf geen informatie.

Ook bij de Nederlandse instelling voor afstammingsvraagstukken FIOM was geen dna bekend van donor Jan. Daarom werd de zoektocht vergroot naar grote internationale databanken. En daar kwam wel wat uit. “Inmiddels heb ik dus tien broers en zussen. De oudste is 40-plus en de jongste net 30. Eigenlijk zijn we elkaar net op het juiste moment tegengekomen. We gaan trouwen, krijgen kinderen noem maar op.”

“Het voelt goed ze ook gewoon broer en zus te noemen en niet halfbroer en -zus”, vertelt Lieke. “Eerst waren we met zijn drieën en er was direct een klik. Zij woonden in Noordwijkerhout en ik in Noordwijk, we hadden op dezelfde middelbare school gezeten en hadden ook deels dezelfde vrienden.”

Moeizame speurtocht
Maar de speurtocht naar hun natuurlijke vader ging moeizaam. Uiteindelijk kwam het heel sterke vermoeden wie de donor was, maar die bleek zelf drie kinderen te hebben. Een privédetective stuurde hen een officiële brief met de vraag of zij dna-materiaal wilden doneren. Donor Jan had zijn kinderen ooit verteld dat hij donor was geweest en de kinderen gingen akkoord met een test.

“Het was echt een fantastische reactie van hen. Eentje was eerst iets terughoudend, maar ze dachten ook: wat zou ik doen als ik zo’n situatie zat? We hebben ook nog met hen in de tuin gezeten en hebben heel goed en normaal met elkaar gepraat.” Het duurde twee maanden voor het resultaat bekend was en de vermoedens werden bevestigd. “Dat is nu anderhalf jaar geleden.”

Gaat niet altijd zo
Lieke Atteveld realiseert zich dat het niet altijd zo goed gaat als bij haar en haar broers en zussen. “Ik denk dat dit wel uniek is. Soms hebben mensen er echt heel veel problemen mee”, weet ze. Het scheelt dat de ouders van haar broers en zussen eigenlijk ook altijd open zijn geweest over het feit dat er een donor in het spel was. “Dat is echt belangrijk. Een van mijn zussen spoort anderen nu ook aan om een dna-test te doen. Het kan ook gewoon mensen helpen.”

Het LUMC pleit voor een groot onafhankelijk landelijk onderzoek naar herkomst. Volgens Martin van Schalij van de Raad van Bestuur zouden alle spermabanken en vruchtbaarheidsklinieken onderzocht moeten worden, zeker omdat er de laatste jaren steeds opnieuw omissies aan het licht komen. FIOM en Stichting Donorkind, die opkomt voor de belangen van donorkinderen, zijn groot voorstander van zo’n onderzoek.

Rol overheid
Ook Lieke is voorstander van zo’n onderzoek: “Het zou heel goed zijn als de overheid hier iets in gaat betekenen. Het is een beladen onderwerp waar veel emoties bij komen kijken. En het is fijn als voor meer mensen de situatie duidelijk is.” Al realiseert ze zich ook dat het wel ‘persoonlijk’ is en dat anderen het mogelijk niet fijn vinden.

Leiden Maatschappij Regio Zaaddonorbank LUMC