Is alle bewindvoering 100% betrouwbaar?

Op 5 december stuurt wethouder Damen van Gezondheid, Jeugdzorg en Welzijn een brief aan de gemeenteraad, in de persoon van de Commissie Werk en Middelen, met als onderwerp “voortgang beschermingsbewind”. Een brief die niet veel aandacht trekt. Op het eerste gezicht is dat ook niet vreemd: de wethouder meldt “geen forse kostenbesparing te kunnen realiseren op de bewindvoeringskosten” en “dat Leiden in vergelijking met andere gemeenten laag scoort op kosten”, alhoewel “de verwachtte (sic) kosten in 2018 €900.000 (zijn) ten opzichte van €786.617 in 2007″. De “ambitie voor 2019” is dan ook “de kosten voor bewindvoering stabiel te houden”.

Kwaliteit
Niets bijzonders noch iets verontrustends. Toch bevat de brief tussen de regels door wel degelijk informatie om bij stil te staan. De wethouder schrijft dat ze “een witte lijst” wil creëren “van goede bewindvoerders waarmee we willen samenwerken op basis van een samenwerkingsconvenant of intentieverklaring”. En, inderdaad’ er blijkt ook kaf onder het koren te zijn “we nodigen de bewindvoerders uit als we twijfels hebben over de kwaliteit. Als die twijfels gegrond blijken, sturen we een signaal de rechtbank (die daarom vraagt, red.) of doen we bij de rechtbank een verzoek tot beëindiging”.

Serieus
Nu is beschermingsbewind geen lichtzinnige maatregel. De mensen die in dat regime terechtkomen, hebben ook echt hulp nodig. De wethouder meldt zelf dat in Tilburg is gebleken dat 80% van de aanvragen terecht is (en zij daarom geen aanleiding ziet om in Leiden een – extra – gemeentelijke toets in te voeren). Onder beschermingsbewind ben je nog steeds wel handelingsbekwaam, maar kun je niet meer zelfstandig over (een deel) van geld en goederen beschikken. Het is dan ook verontrustend als het zo is dat er “twijfels over de kwaliteit” van bewindvoerders kunnen bestaan.

Kwetsbaar
Hoe kwetsbaar mensen kunnen zijn, blijkt uit berichten die ons met enige regelmaat bereiken. Verhalen waar je niet heel veel mee kunt, zonder diep in het geval te duiken (en dan wordt het heel privacygevoelig). Je zal maar gedwongen moeten verhuizen waarbij je huis wordt ontruimd en jij een rekening krijgt van meer dan €10.000 ontruimingskosten terwijl veruit het grootste deel van je huisraad en spullen blijkt te zijn verdwenen.

Dwang
Of berichten vanuit een psychiatrische instelling: “Net wordt iemand medicijnen gegeven die hij liever niet meer wilt. een NEE verstaan ze niet. Hij leek van streek maar hij zat net te huilen naast mij. Nu zeggen ze dat hij gespannen is (…) ze praten hun eigen hoofd rond. niet die van ons. De verpleging praat in hun taal ze verstaan onze spreektaal niet, namelijk gewoon liever niet meer van die rommel. Ik ben te boos volgens hun maar net als iemand anders ben ik door de politie hier neer gezet”.

Malafide
De eerste reactie kan zijn dat het niet voor niets is gebeurd, en dat of een woningbouwvereniging of de politie ingreep. Het zijn ook de extremere gevallen, maar zeker niet uitzonderlijke. Maar wie de brief van de wethouder koppelt aan deze wereld waarin mensen om een of andere reden zelfbeschikking kwijtraakten, ziet toch wel een levensgroot risico opduiken: dat van kwaadwillende bewindvoerders en ‘gemakkelijke’ slachtoffers. Dan heeft de wethouder helemaal gelijk met een witte lijst.

Leiden Maatschappij Nieuws Opinie