Geen rooie cent - het vervolg: ‘Als ik af en toe een fiets kan verkopen, red ik het wel’

Hans van Soldt geeft zijn leven een zeven. “Waarom geen acht of negen, denk je nu misschien,” zegt Hans in zijn appartement aan de Leidse Beethovenlaan, “ik kijk vooruit, het kan altijd beter. Maar ik voel me nu al rustiger in mijn hoofd.”

“Ik heb nu twaalf en half euro per dag”, vertelt Hans. “Dat is nog geen vetpot, maar als ik af en toe een fiets kan verkopen, dan lukt het wel. Ik hoef niet veel te hebben en als ik straks helemaal gestopt ben met roken, scheelt dat natuurlijk ook in mijn portemonnee.”

In het tweede seizoen van de podcast Geen rooie cent gaan Andy Clark en Gerry van Bakel in gesprek met mensen die leven in armoede.

In het tweede seizoen van de podcastserie Geen rooie cent – het vervolg, bekijken podcastmakers Andy Clark en Gerry van Bakel de stand van zaken in het Leidse armoedebeleid. Twee jaar geleden kwam er een nieuwe insteek. Toenmalig wethouder Marleen Damen wilde af van de meer generieke regelingen zoals de declaratieregelingen en zette in op maatwerk.

Medewerkers van de Sociale Wijkteams en Jeugdteams kregen een zogenaamd maatwerkbudget. Om hun cliënten indien nodig ook met een financiële bijdrage te kunnen helpen. Om participatie te bevorderen.

“Ik wil alleen maar positieve dingen vertellen”, is het eerste wat Hans zegt als hij Andy en Gerry binnenlaat. Hij heeft een bewogen leven tot nu toe. Met verslavingen – sigaretten, drugs en alcohol – en grote schulden. Meer dan dertigduizend euro. Hij staat nog steeds onder bewind en komt nog wekelijks bij de voedselbank. Toch gaat het veel beter met hem, vindt Hans zelf.

Bonbon
Het balletje kwam aan het rollen toen hij bij zijn nieuwe huisarts kwam met allerlei klachten. Onderzoeken leverden niets op totdat Hans zijn drugsverleden bekende. De huisarts verwees hem door naar Bijrijder, een organisatie die hulp biedt bij verslavingsproblematiek. “Ik ben nu al vier maanden van de drank af en ik slik geen medicatie meer.”

Over dat afkicktraject heeft Hans nog een anekdote. “Ik kreeg medicijnen om van de drank af te blijven, maar ik was vergeten dat in bonbons ook wel eens alcohol zit. Dus daar had ik er één van gegeten en toen werd ik toch twee dagen goed ziek van geweest. Echt een paardenmiddel.” Hij kan er nu zelf ook wel om lachen.

Een ander pijnpunt was zijn gebit. Via afkickcentrum Jellinekkliniek in Amsterdam kwam hij bij een tandarts terecht die Hans zou kunnen helpen. “In twee maanden ben ik daar zes keer geweest. Er zijn in totaal vijf kiezen en vier tanden getrokken.” Hij heeft flink wat last gehad van de naweeën, maar heeft er geen seconde spijt van gehad. Vol trots laat Hans zijn nieuwe gebit zien.

Talent
Op zijn zestigste durft Hans van Soldt weer te dromen van een toekomst. Via zijn psycholoog kwam hij met het project ‘Kunst op recept’ in aanraking. Nu krijgt hij les in fotografie. “Ik heb geen geld voor een camera, dus ik gebruik mijn telefoon. De eerste keer had ik al zoveel geleerd.” Een beetje dagdromend mijmert Hans over een eventuele nieuwe carrière als fotograaf. “Ik denk dat ik misschien best wel wat talent er voor heb en misschien dat ik daar mijn inkomen kan genereren en dat ik straks bijstandsuitkering kan opzeggen. Misschien loop ik nu een beetje te hard van stapel.”

Meer praktisch is zijn fietsenwerkplaats. Van de woningbouwvereniging mag hij in een leegstaande kelderbox fietsen repareren en opknappen. “Als ik door de stad loopt, dan kom ik wel eens fietsen tegen, die die bosjes liggen, soms zonder slot of of een waar voorwiel van ontbreekt. Die neem ik dan mee en die knap ik op. Als ik er af en toe een verkoop is dat een mooie aanvulling op mijn leefgeld. Ik heb er nooit een opleiding voor gedaan, maar ik kan van alles: bandje plakken, licht repareren, ketting strakker zetten.”

Einzelgänger
Bij het vorige gesprek woonde Hans nog in Leiderdorp. Niet helemaal naar zijn zin, zo vertelt hij nu. “Ik had daar helemaal geen contact met mijn buren. Hier wel. Misschien omdat we dichter op elkaar wonen. Ik ben best wel een einzelgänger, maar ik leer steeds meer om hulp te vragen als het nodig is en ik doe zelf ook wel eens boodschappen voor mijn buurman.”

Een andere reden om te verhuizen was dat hij dan dichter bij zijn moeder zou komen te wonen. Zij is helaas vorig jaar, vlak voor zijn zestigste verjaardag overleden. “Ze was 84 jaar, ze is in haar slaap overleden. Het was geen corona zei de arts. Ik vind het alleen jammer dat ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen.”

Wereld
Hans vertelt dat hij juist dit jaar een brief kreeg van de gemeente dat hij niet meer hoeft te solliciteren en te participeren. “Alleen als de gemeente een nieuw re-integratietraject gaat starten, moet ik me daarvoor beschikbaar houden.” Het levert bij hem gemengde gevoelens op. Maar hij laat zich er niet te lang door uit het veld slaan. “Eigenlijk participeer je al als je op deze wereld rondloopt.”

Dit was de tweede aflevering van Geen rooie cent – het vervolg, aflevering #1 werd gepubliceerd op maandag 10 januari en is hier terug te lezen en luisteren.
De podcastserie ‘Geen rooie cent – het vervolg’ is mede mogelijk gemaakt dankzij een financiële bijdrage van het Leids Mediafonds.

 

Leiden Maatschappij armoede armoedebeleid Geen rooie cent podcast