Iraanse vluchtelinge strijdt in Nederland door voor vrouwenrechten

De Iraanse Parastesh Mansour Hoseini (20 jaar) vluchtte acht maanden geleden naar Nederland. Ze verblijft nu in een Leids asielzoekerscentrum. Ze is doodsbang voor politieuniformen. Ondanks alles demonstreert ze zaterdag in Den Haag tegen het Iraanse regime.

Een jaar geleden overleed Mahsa Amini onder verdachte omstandigheden in een Iraans ziekenhuis. De 22-jarige Amini was op 13 september 2022 opgepakt door de Iraanse religieuze politie, omdat ze haar hoofddoek niet volgens de voorschriften zou hebben gedragen. Drie dagen later was ze dood. De Iraanse regering zegt dat ze is overleden door een hartstilstand. Omstanders zeggen dat ze zwaar is mishandeld door de Iraanse religieuze politie. Maandenlang waren er heftige protesten tegen het Iraanse regime van ayatollah Ali Hosseini Khamenei. Veel Iraanse vrouwen weigeren nog steeds om een hoofddoek te dragen.

Kleding
Sleutelstad sprak met de Iraanse Hoseini die in Leiden in een kantoorpand aan de Haagse Schouwweg een tijdelijk nieuw thuis heeft gevonden. Dit is haar verhaal. “Het regime in Iran bepaalt dat ik als vrouw een hijab aan moet trekken”, zegt Hoseini. “Iedere vrouw in Iran is dat verplicht vanwege een wet die is gebaseerd op de Islamitische sharia. Vanaf mijn negende moet ik al lange, zware kleding dragen. In de winter en in de zomer. Het voelde alsof ik in een plastic zak aan moest trekken. Het gaf me een gevoel van verstikking. Alsof ik in de hel leefde.”

“Hier in Leiden is het zo anders. Hier kan je alles dragen: shorts, panty’s…” In Iran worden de vrouwen goed in de gaten gehouden door de religieuze politie, vertelt Hoseini. Wie de hijab niet draagt of verkeerd draagt, wordt aangesproken. “Ze vragen dan: waarom draag je dit? Wie laat je zo op straat gaan? En dan voel je angst.”

Hoseini weet uit eigen ervaring hoe het is om door de religieuze politie te worden opgepakt. De tranen schieten in haar ogen als ze de herinneringen bovenhaalt. “Ik was net achttien toen ze me oppakten en in een busjes dwongen. De mannelijke politieagenten werden meteen handtastelijk. Ze randde me aan. Er werd om me heen gegild door andere vrouwen. Ik zag de haat in de ogen van één van de politiemannen. Hij was helemaal in het zwart gekleed en sloeg me met een stok. Naast me zat een twaalfjarig meisje, zij werd net als ik behandeld als een beest. Mijn moeder stond buiten de bus te schreeuwen. Ze probeerde me te helpen.”

De moeder van Hoseini was gelukkig niet alleen. Onder druk van omstanders liet de religieuze politie de vrouwen gaan. “De religieuze politie in Iran is geen normale politie. Je kunt als vrouw de politie niet vertrouwen. Het zijn seksueel gefrustreerde gekken. Ze zien je als prooi. Je raakt in paniek.” Hoseini zegt nog steeds nachtmerries te hebben als gevolg van de arrestatie.

Opstand
Het was niet haar enige aanvaring met de Iraanse politie. “We woonden dicht bij Ekbatan, een grote wijk in Teheran. Een jaar geleden braken ook daar massaal protesten tegen het regime uit. We willen dat dit regime vertrekt. Ook ik ging de straat op. Ik heb geschreeuwd: ‘Vrouwen, Leven, Vrijheid’, ‘Dood aan de dictator!’, ‘We zijn een grote natie. We nemen Iran terug.” Hoseini verbrandde haar hoofddoek en liet haar haar zien.

De demonstranten probeerden om zichzelf te beschermen tegen het politiegeweld, vertelt Hoseini. “We probeerden de politie op afstand te houden met stenen of door vuilnisbakken in brand te steken. De politie gebruikte niet alleen traangas, maar schoot ook met scherp. Ik heb gezien hoe een jongen naast me werd gedood door een politiekogel. Tussen de demonstranten bevonden zich ook politieagenten in civiele kleding. Je wist nooit of degene die naast je stond een bondgenoot was, of iemand die je in een politiebusje kon trekken zodra hij de kans kreeg.”

Strijd
“Ik heb slechts twee keuzes”, zegt Hoseini. “Of ik ga dood in de strijd, of ik ga langzaam dood zoals mijn ouders. Ik strijd voor Iran, voor haar rijkdom, haar eeuwenoude cultuur. In de straten van Iran zag ik tijdens de protesten veel jonge mannen en vrouwen hand in hand om te strijden voor dat doel.”

Vlucht
Hoseini is samen met haar ouders Iran ontvlucht. Realistisch gezien kan ze niet meer terug naar Iran. “De politie in Iran heeft ons huis helemaal overhoop gehaald”, zegt Hoseini. “Ze hebben familiefoto’s, papieren en een laptop meegenomen. We hebben nu geen contact meer met onze familieleden en vrienden in Iran. Ze lopen het risico opgepakt te worden door het Iraanse regime.”

“We hebben hier in Leiden met zijn drieën een kamer in het asielzoekerscentrum. We hebben niet veel privacy, omdat we een toilet, douche en badkamer met anderen moeten delen. Het voelt niet echt thuis, maar het is niet slecht. We komen onze dagen door en ik ben gelukkig dat mijn ouders hier ook zijn. Ik krijg de kans om een studieprogramma op het gebied van rechten te volgen aan de Leidse universiteit. Ik wil later advocaat worden, en een nog betere activist.”

Zaterdag 16 september gaat Hoseini samen met haar ouders vanuit Leiden naar Den Haag om tegen het Iraanse regime te protesteren op het Malieveld. “De ayatollahs houden ons sinds de Iraanse revolutie in 1979 gevangen. Ze hebben zoveel onschuldige mensen omgebracht.” Hoseini roept Nederlanders die strijden voor de rechten van vrouwen, voor de rechten van de LGBTQI+ gemeenschap en kinderen om hand in hand mee te demonstreren, om mee te schreeuwen. “Als je voor mij staat, dan sta ik ook voor jou. Dit is voor de mensheid.”

Leiden Maatschappij Politiek